40
14 mayıs 2006 tarihinde 9 yaşındaydım. o akşam annem dizi izlerken sağ üst köşede beliren skorbordlardan iki maçı birden takip etmeye çalışıyorum. galatasaray 3-0 önde ama yetmiyor. tabi o zaman olaya o kadar vakıf değilim, puan durumundan haberim bile yok ama fenerbahçe yenemezse şampiyon olacağımızı biliyorum. annemin telefonu çalıyor, arayan babam, aşağı insin çabuk demiş anneme. babam telefonu kapatmadan mustafa keçeli golü atmış olacak ki annemin "hay maçınız batsın ne bağırıyorsun?" diye babama kızdığını duyuyorum. hemen koşarak aşağı iniyorum, bayraklar hazırlanmış, arabada radyodan dinliyoruz maçı. önde babam ve işyerinden bir elemanı oturuyor, arkada abim ve ben. o 16 dakikadan tek hatırladığım appiah'ın o son pozisyonunda kalbimin yerinden çıkacak gibi oluşu. maç biter bitmez arabayı merkeze doğru sürmeye başladığımızı hatırlıyorum. radyoda galatasaray marşı ve aptalca ilk biz çıktık kutlamaya diye gururlanıyorum kendi kendime.
ardından ilk şampiyonluk kutlamamı yaptığım dakikalardır.
ardından ilk şampiyonluk kutlamamı yaptığım dakikalardır.
