114
''.....kendini öldürenlerin yaşamayı aşırı sevenler olduğunu düşünürdüm. sonra birgün 'yarın' diyebildim. denizde olacaktı. yanımdaki sığlığın yosunlu, sinsi sokulganlığında değil, ötelerin derinliğinde diyordum. ötekilere benzer bir gündü; ama ben iskeleye yaklaşıktıkça değişir gibiydim. insanları gerçekten görüyordum. eskiden, vapurda biletini uzatırken bile başını pencereden çevirmeyen adam sanki ben değildim. boyuna onlara bakıyordum. belki giderayak umutsuz bir çağrıydı; ama kimsenin aldırdığı yoktu. direnerek baktığım biri gözlerini kaçırırken kaşlarını çattı. yoksa artık aralarında olmadığımın farkında mıydılar ? ertesi sabah ayakkaplarımı giyerken gene duraksamam, kapı gıcırdıyacak diye çekinmem tuhaftı. son günümde bile kurtulamıyordum. kapıyı çarpmadan kapadım. daha orada 'öyleyse yarın' dedim. ertesi gün çıkarken kapıyı çarpacaktım. '' y.atılgan
''... sürekli akan çeşmenin yanına geldi. selim, böyle çeşmelerde her tarafını ıslatırdı; suyu da içemezdi istediği kadar. oysa, bazı insanlar vardır; en çamurlu yerlerden bile kolalı beyaz gömleklerini ve açık renk pantolonlarını kirletmeden çıkarlar. böyle adamlar hayatta başarıya ulaşırlar olric. selim nereye tutunacağını bilemezdi. bir eliyle çeşmenin duvarına dayanmaya çalışırken, öbür elini suya uzatır; dengesini bulamaz bir türlü. ayakları çamura batar, dudakları suya yetişmez. ıslanırız, gene kururuz; ne yapalım?'' oğuz atay
'o, dünyaya hayretle bakmaya doğmuştur. hiçbir şey anlamadan şaşırmaya doğmuştur. başını alıp yollarda dolaşmaya, insanlar neler yapıyor diye görmeye, görmemeye gelmiştir. bir köprüde durup suyun rengine bakmak, bir kızın bacaklarını seyretmek; bunu kimler öpebilir? şu saçı nasıl okşarlar? okşayan ne mübarek, ne iyi, ne harikulade birisidir kim bilir? öyle olmasa, bir kadın da kendini seçebilir? demek dünyada başkaları, korkunç surette iyi, olmayacak kadar akıllı. belki de onlar aptes bile dökmüyorlar. belki de o insanlar ter bile kokmuyorlar. onlar kokular gibi, onlar yaz akşamları gibi, onlar deniz gibi, balıklar gibi tertemizdir.'' s.f.abasıyanık
''... sürekli akan çeşmenin yanına geldi. selim, böyle çeşmelerde her tarafını ıslatırdı; suyu da içemezdi istediği kadar. oysa, bazı insanlar vardır; en çamurlu yerlerden bile kolalı beyaz gömleklerini ve açık renk pantolonlarını kirletmeden çıkarlar. böyle adamlar hayatta başarıya ulaşırlar olric. selim nereye tutunacağını bilemezdi. bir eliyle çeşmenin duvarına dayanmaya çalışırken, öbür elini suya uzatır; dengesini bulamaz bir türlü. ayakları çamura batar, dudakları suya yetişmez. ıslanırız, gene kururuz; ne yapalım?'' oğuz atay
'o, dünyaya hayretle bakmaya doğmuştur. hiçbir şey anlamadan şaşırmaya doğmuştur. başını alıp yollarda dolaşmaya, insanlar neler yapıyor diye görmeye, görmemeye gelmiştir. bir köprüde durup suyun rengine bakmak, bir kızın bacaklarını seyretmek; bunu kimler öpebilir? şu saçı nasıl okşarlar? okşayan ne mübarek, ne iyi, ne harikulade birisidir kim bilir? öyle olmasa, bir kadın da kendini seçebilir? demek dünyada başkaları, korkunç surette iyi, olmayacak kadar akıllı. belki de onlar aptes bile dökmüyorlar. belki de o insanlar ter bile kokmuyorlar. onlar kokular gibi, onlar yaz akşamları gibi, onlar deniz gibi, balıklar gibi tertemizdir.'' s.f.abasıyanık
