gheorghe hagi

şu an futbolla ne kadar içli dışlıysam ve fanatik galatasaraylıysam çocukken de aynıydım. sekiz yaşındayken teyzemlerin evinin bir odasında tek başına otururken abim içeri girdi, televizyondan öğrenmiş olacak ki bana hagi'yi transfer ettiğimiz söyledi. hagi'nin barcelona'nın yıldızı olduğunu, kendi mevkisinde avrupa'nın en önemli oyuncularından biri olduğunu bilebilecek idrak seviyesindeydim. galatasaray'a dair hatırladığım ilk büyük transfer buydu. hagi galatasaray kariyerine, ilk maçında kaydettiği bir frikik golüyle başladı. o gün maçı kazandırmıştı. sarı kırmızı forma altında beş sezon boyunca birçok defa jeneriklik goller atmış, bizi ipten almış, sayısız kupa kazanmamızda baş rolü oynamıştı. geldiği günden beş sene sonra son maçında da iki güzel gol kaydetmiş, galatasaray kariyerini başladığı gibi bitirmişti. buradan ayrılırken ardında rüya gibi bir beş sene bırakmıştı. o gittikten sonra ne galatasaray onun zamanındaki kadar görkemli bir takım olmuş, ne de kendi hayatım o yıllardaki gibi sıkıntısız ve masumiyet dolu geçmişti.

hagi benim gözümde çocukluk masumiyetidir ve galatasaray'ın 3 sembol isiminden birisidir. bundan sonra nasıl bir hayat yaşarsam yaşayayım benim rosebud'ım olarak kalacaktır.