33
galatasaray takımının formasını rüyasında bile(tabi öyle bir şey istiyorsa) giyemeyecek bir başka profesyonel futbolcu, kaleci.
şimdi, üç senedir bir tarafımı yırta yırta mühendislik okuyup diplomamı almaya çalışıyorum. projesi, ödevi, dersi, stajı ayrı gerçekten bazen kafamı kaldıracak vakit bulamıyorum ki abartı değildir. ilk başlarda acaba dedim, yanlış bölüm mü seçtim dedim ama bir şeyler kazanabilmek için ne olursa olsun çalışmak ve sabretmek gerekiyormuş anladım.
bu arkadaş da benimle aynı yaşta, gönül verdiğim, sevincimi hüznümü paylaştığım biricik galatasaray'ın formasını farklı kategorilerde senelerdir giyiyor ve benim belki de kazanamayacağım bir parayı hiçbir sorumluluğa sahip olmadan, sadece antrenman yaparak yani spor yaparak kazanıyor. günün üç dört saati belki haftada 5 gün bedenen çalışıyor ve sonra istediğini yapma özgürlüğü var. sorumluluğu yok, kendisinden bir şey bekleyen, üretmesini bekleyen hiçbir kimse yok. sadece sporunu yapacak, zinde kalacak ve gayet iyi bir ücreti her ay hesabında görecek. buna kıskançlık diyebilirsiniz, çünkü kıskanıyorum. her gün bir araya geldiği insanlarla konuşabilmek, bir imza alabilmek için birçok şeyi feda edebilecek bir sürü insan var, o ise bunları yaparak para kazanıyor. kızıyorum arkadaşlar, sinirleniyorum gerçekten.
sen sonuna kadar uğraşmalısın, çabalamalısın senin omzundaki yük benim gibi sıradan bir insanın yükünden daha fazla olmalı. senin önünde muslera gibi hem insani yönü hem de iş ahlakı açısından harika bir insan var. alabildiğin kadarını, öğrenebildiğin kadarını almalı, öğrenmelisin. işimiz var sözlük, daha çok işimiz var. en azından galatasaray'da bu düzen değişmeli, hak etmeyene ekmek çıkmamalı.
(kişiselleştirmeyi lütfen yanlış anlamayın, eminim birçoğumuz aynı şeyleri hissediyor)
şimdi, üç senedir bir tarafımı yırta yırta mühendislik okuyup diplomamı almaya çalışıyorum. projesi, ödevi, dersi, stajı ayrı gerçekten bazen kafamı kaldıracak vakit bulamıyorum ki abartı değildir. ilk başlarda acaba dedim, yanlış bölüm mü seçtim dedim ama bir şeyler kazanabilmek için ne olursa olsun çalışmak ve sabretmek gerekiyormuş anladım.
bu arkadaş da benimle aynı yaşta, gönül verdiğim, sevincimi hüznümü paylaştığım biricik galatasaray'ın formasını farklı kategorilerde senelerdir giyiyor ve benim belki de kazanamayacağım bir parayı hiçbir sorumluluğa sahip olmadan, sadece antrenman yaparak yani spor yaparak kazanıyor. günün üç dört saati belki haftada 5 gün bedenen çalışıyor ve sonra istediğini yapma özgürlüğü var. sorumluluğu yok, kendisinden bir şey bekleyen, üretmesini bekleyen hiçbir kimse yok. sadece sporunu yapacak, zinde kalacak ve gayet iyi bir ücreti her ay hesabında görecek. buna kıskançlık diyebilirsiniz, çünkü kıskanıyorum. her gün bir araya geldiği insanlarla konuşabilmek, bir imza alabilmek için birçok şeyi feda edebilecek bir sürü insan var, o ise bunları yaparak para kazanıyor. kızıyorum arkadaşlar, sinirleniyorum gerçekten.
sen sonuna kadar uğraşmalısın, çabalamalısın senin omzundaki yük benim gibi sıradan bir insanın yükünden daha fazla olmalı. senin önünde muslera gibi hem insani yönü hem de iş ahlakı açısından harika bir insan var. alabildiğin kadarını, öğrenebildiğin kadarını almalı, öğrenmelisin. işimiz var sözlük, daha çok işimiz var. en azından galatasaray'da bu düzen değişmeli, hak etmeyene ekmek çıkmamalı.
(kişiselleştirmeyi lütfen yanlış anlamayın, eminim birçoğumuz aynı şeyleri hissediyor)
