yorumcu

dünyanın en boş beleş mesleklerinden biri. elbette işinin hakkını veren, bilgisi ve kendini ifade becerisi olan insanları tenzih ederek diyorum bunu. benim için bir ali ece, bir uğur meleke, bir mehmet demirkol fikirlerine katılsam da katılamasam da dinlerken bana bir şeyler verebilecek insanlardır örneğin. bir filmden bahseder, bir kitaba atıfta bulunur, bir sistemi analiz eder anlatır falan. ama bu saydığım adamlara benzer insan sayısı ne yazık ki bir çırpıda sayılabilecek kadar azdır. geri kalanlar artık ya tuttukları takıma göre taraftarlık yaparlar, ya boyunlarındaki zincirin sahipleri nasıl konuşmalarını isterlerse öyle konuşurlar ya da para uğruna şebeklik yaparlar televizyonlarda. çoğu zaten kendini ifade etme özürlüsüdür.

bir de onu dinleyeceğime bunu dinlerim gibi bir argüman var. dinlemeyin abi, hiçbirini dinlemeyin. sana bir şey katmayacak adamı dinlemeyin. sinemaya gidip reis filmine gireceğime recep ivedik' e girerim diye filme girmek gibi bu. ikisi de bok gibi film çünkü.

he şimdi bunun dedim diye de zevkler ve renkler tartışılmaz argümanı gelir bir yerlerden belki diye peşinen yazayım; bazı şeyler zevkler ve renkler meselesi değildir, o şeyden analyıp anlamama meselesidir.