52
haftada iki gün değil her gün söylenilmesi gereken milli marş.
sürekli söylemek bir şeyi bıktırır, bunu kesinlikle kabul ediyorum lakin bazı duygular bıkılacak tarzda değildir. çok dindar bir insan için namaz kılmak genel anlamıyla bıktıracak bir eylem değildir, futbol oynayan biri için topa dokunmak bıktıracak bir eylem değildir. kısacası sevdiğiniz bir şeyi yapıyorsanız kısa sürede bitecek eylemler sizleri bıktırmaz ancak siz duygularınızı yoğun yaşamıyorsanız bu eylemler yavaş yavaş gına getirmeye başlar.
şahsen ben istiklal marşı okunurken çevremde o ciddiyeti yakalayamayan kişileri uyarır, kızar, döverim. çok aşırı anlam yüklüyorum belki de lakin sırf istiklal marşı okunuyor diye yolda araba çarpan bir adamı unutamıyorum, istiklal marşları özgürce söylenebilsin diye şehit olan kişileri unutamıyorum. bu konuda duygularım yoğun.
dolayısıyla benim için çok önemli bir değer. evet okulda biz de kutlamalardan kaçtık lakin görev verildiğinde çıkıp aslanlar gibi de bu ülkenin değerlerini taşıyan türkü/beste ne varsa söyledik tabii.
bu tamamen kişisel bir tercih. sürekli okunduğu için rahatsız olan da olabilir, az okunduğu için de.
lakin şunu çok iyi biliyorum ki o marş çalmaya başladığında aslanlar gibi dimdik duracak söyleyeceksin.
önemli olan bir diğer husus benim gözümde şudur ki bazıları çıkar gençliğe hitabe gereksiz der, bazıları istiklal marşı gereksiz der, bazıları vatan gereksiz der 'artık uluslararası yaşıyoruz dünya sınır kalmadı' , bazıları çıkar namus gereksiz der, bazıları tarih gereksiz der. birileri hep bir şeyler der. birileri bir şeyler dedi diye o bir şeyler gerçekleşmez. o bir şeyler gerçekleşirse eğer, bir daha tükürdüğümüzü de yalayamaz ortada kalırız. o yüzden bu ülkenin değerlerini korumak güzel bir duygu bence. (bkz: köpekler istedi diye atlar ölmez)
sürekli söylemek bir şeyi bıktırır, bunu kesinlikle kabul ediyorum lakin bazı duygular bıkılacak tarzda değildir. çok dindar bir insan için namaz kılmak genel anlamıyla bıktıracak bir eylem değildir, futbol oynayan biri için topa dokunmak bıktıracak bir eylem değildir. kısacası sevdiğiniz bir şeyi yapıyorsanız kısa sürede bitecek eylemler sizleri bıktırmaz ancak siz duygularınızı yoğun yaşamıyorsanız bu eylemler yavaş yavaş gına getirmeye başlar.
şahsen ben istiklal marşı okunurken çevremde o ciddiyeti yakalayamayan kişileri uyarır, kızar, döverim. çok aşırı anlam yüklüyorum belki de lakin sırf istiklal marşı okunuyor diye yolda araba çarpan bir adamı unutamıyorum, istiklal marşları özgürce söylenebilsin diye şehit olan kişileri unutamıyorum. bu konuda duygularım yoğun.
dolayısıyla benim için çok önemli bir değer. evet okulda biz de kutlamalardan kaçtık lakin görev verildiğinde çıkıp aslanlar gibi de bu ülkenin değerlerini taşıyan türkü/beste ne varsa söyledik tabii.
bu tamamen kişisel bir tercih. sürekli okunduğu için rahatsız olan da olabilir, az okunduğu için de.
lakin şunu çok iyi biliyorum ki o marş çalmaya başladığında aslanlar gibi dimdik duracak söyleyeceksin.
önemli olan bir diğer husus benim gözümde şudur ki bazıları çıkar gençliğe hitabe gereksiz der, bazıları istiklal marşı gereksiz der, bazıları vatan gereksiz der 'artık uluslararası yaşıyoruz dünya sınır kalmadı' , bazıları çıkar namus gereksiz der, bazıları tarih gereksiz der. birileri hep bir şeyler der. birileri bir şeyler dedi diye o bir şeyler gerçekleşmez. o bir şeyler gerçekleşirse eğer, bir daha tükürdüğümüzü de yalayamaz ortada kalırız. o yüzden bu ülkenin değerlerini korumak güzel bir duygu bence. (bkz: köpekler istedi diye atlar ölmez)
