15013
o kadar dipten ve derinden gelen uzun bir yazı yazdım ki, bağlantı sorununa kurban gitti. tekrardan aynı şeyleri hissedip yazmaya çalışacağım. geçen on yılda ülkemizle birlikte taraftar profilimiz de olumsuz yönde ciddi bir değişim yaşadı. galatasaraylılık olarak gördüğüm her şeye o kadar tezat şeyler yaşıyoruz ki. geçen yıllar boyunca yaşadığım tecrübelerden dolayı ayrılıklar beni hep üzmüştür belki de gereğinden fazla bilmiyorum. ben de bir çoğunuz gibi geçmişe dair ne varsa özlüyorum, wesley'in geçmişte kalmış olmasının da beni gerçekten etkilediğini söylemeliyim. pahalı transferlerden boktan kupalardan daha heyecan verici günler yaşattı bize wesley. geleceği dedikodularının çıktığı günden hava alanında karşılandığı güne kadar deyim yerindeyse nefesimizi tutup beklediğimiz günler daha dün gibi sonrasında o efsane maçı hepimiz başka şehirlerde başka hislerle izledik, belki binlerce gün yaşadık hiçbirini o gün kadar net hatırlamayacağız. bana göre hayatın her anında baş köşede tutup unutmamamız gereken şey duygu. belki de bu yüzden galatasaraylı oldum, galatasaray bir his takımı çünkü galatasaray'ın bana yaşattığı mutluluk tarif edilemez. onun gidişinden sonra yerine alınan oyuncuya uzun bir süre ısınamayacağım her şeyi salt bir faydacılıkla yorumlayamayacağım taraftarım ben, wesley'in benim aşık olduğum takımı sahiplenişini unutmayacağım bu benim ona borcum çünkü. koca galatasaray'ın düştüğü hale bak, kaderde seyircisiz bir takıma taşak malzemesi olmak da, milyonlarca kişinin yaşayan yaşamayan her yakınına küfür etmesine rağmen zerre utanması olmadan koltuklarından kalkmaya yeltenmeyen bir yönetime maruz kalmak da, az bilip çok konuşan bir teknik adamın bir facia sonrası verdiği demeçle kanser olmak da varmış. galatasaray beni çok yoruyor artık. boğazım düğümleniyor, göğsüm daralıyor. efsanemiz barda kavgaya gidiyor, elimizde büyütüp gururumuz olacaksın dediğimiz adam ilginç ilginç işler peşinde. kaptanlık pazu bandı takan adam formayı çıkarıyor ve ne hikmetse hala o bandı takabiliyor. bilmiyorum bazen çok haksızlık ettiğimizi düşünüyorum. aysal'a melo'ya mancini'ye wesley'e ve hatta onca küfre geçen kötü güne rağmen adam gibi gitmeyi bilen semih'e. galatasaray'ın ihtiyacı olan asla milyonluk topçular olmadı, galatasaray sahiplenişle büyüdü, bir olmakla, duyguyla, hırsla. bunları unuttuk biz. medeni insanlar gibi bile ayrılamıyoruz. türlü dolapların türlü entrikaların içinde gidiyor sevdiğimiz, sevdiğimize yakıştırdığımız adamlar. bugün büyük galatasaray taraftarı için elem verici bir gündü. ben hala güneşli güzel günlere inanmak istiyorum ama bu bulutlar dağılınca biri masaya yumruğunu vurup sabah iş varken gözümdeki uykuyu çalanlardan hesap sorsun istiyorum. artık şu ülkede olan kötü şeylerin hesabını birileri ödesin, birileri sorumluluk alsın istiyorum.
