66
eva cassidy dinliyorum.(https://www.youtube.com/...lkZHxNHN&index=3 ) kanserden vefat etmiş bu ablamız, ah üzücü, çok üzücü. böyle pamuk ruhlu insanlar nasıl ölebilir. ölüm genel olarak çok üzücü. ölüm kavramı sanırım bu dünyadaki en tuhaf ve en garip olgulardan birisi. biraz mayhoşluğun da etkisiyle az önce düşüncelere daldım. bu dünyada özlediğim şeyler... benim bir evcil hayvanım vardı muhabbet kuşum. ismi maviş'ti.(evet çok orjinal bir isim) kereta 8 yıl yaşadı. aile bireyi gibi olmuştu artık, o kadar yaşamasına inanamamıştık. hala çok özlerim, deliler gibi. keşke şu an yanımda olsaydı, benim canım arkadaşımdı. bakacak ve ilgi gösterecek durumdaysanız muhabbet kuşu sahiplenebilirsiniz ya da genel olarak evcil hayvan sahiplenebilirsiniz. gerçekten hayvanlar, insanlar gibi değiller. insan sanırım özü itibariyle biraz pis bir varlık. yani bilemem ama bana öyle geliyor. kibir, yalan, dolan tüm kötü huylar insanın özünde muhakkak var. ama hayvanlar gerçekten öyle değil. siz onu severseniz o da sizi sevecektir, ölüme dek. inanılmaz güzel bir duygu bu. gerçek bir dost. gerçek bir güzellik. mesela benim bir dostum dediğim insan vardı. severdim, sayardım. yeri gelir hatun meselelerinde yanında olurdum. bir gün ortada fol yok yumurta yok, ortada bir neden yokken telefonlarıma bakmamaya, cevap vermemeye başladı. ondan sonra bir kere dahi aramadı zaten. üzüldüm mü üzüldüm ama şaşırmadım. çünkü alışmıştım, insanların kaypaklığına. ama dostum maviş bana bir kere bile böyle kaypaklık yapmamıştı, ne zaman çağırdıysam kafamın üstüne tünemişti hep. sözün özü kendimize güzel bir dost, bir kedi, bir köpek, bir muhabbet kuşu, bir "maviş" bulmak renktaşlar güzel olabilir. esen günler dilerim.
