356
babadan yadigar evlada miras sevgidir bu sevgi, çocukken soranlara galatasaraylıyım derdim ama ilk 16.05.1993 konsyaspor maçıyla tanıştım büyülü ali sami yen atmosferi ile sonrasında yıllarca merdivenlerden çıkıp yeşil çimleri gördüğümde sanki pijamalarımı çıkarıp evde koltukta uzanmanın hazzını aldım her seferinde. babamla aynı tribüne gidip farklı koltuklarda da oturdum gizli gizli sigara içmek için, onun omzunda maç da izledim.
hagi'yi ilk görüdümde tarihler 03.11.1996'yı gösteriyordu istanbulspor maçında gördüm onu o maç gol atamadı ama olsun sonrasında öyle şeyler yaşattı ki uğrunda ölmeye değer.
dedem vefat ettikten birkaç ay sonra kazandığımız uefa kupasında hem sevinçten hem üzüntüden ağladım babamı dolayısıyla bizi galatasaraylı yapan adam görememişti en büyük başarımızı
köydeki evde bir ağustos günü süper kupa zaferini de yaşadım aynı real madridi sami yen çimlerine 2-0'dan 3-2 gömerken eski açıkta bağıra çağıra sesimi de kıstım.
izmit ismet paşa stadında lucescu üç yıldızlı tişörtü giyip tribünün önüne geldiğinde maçtan önce kafamıza atılan taşların önemi yoktu benim için veya bitmek bilmeyen 16 dakikanın sonunda bağıra bağıra ağlamak utandırmadı o yaşta.
ali sami yen kapanırken son maçta oradaydım elvada sami yen geri geleceğiz bir gün yeniden diye bağırdım yıkılamayıp tekrar açıldığında sami yen biz geldik bir gün geri geleceğiz demiştik diye de bağırdım.
arenaya geçilecek son maçta askerdeydim meşhur er gazinosunda izledim o anları belki de kısa dönem askerlik maceramda en zor dakikaları orada yaşadım.
kadıköy'de kupa kaldırdıktan dakikalar sonra floryada yerimi aldım takım gelene kadar müstakbel eşimle.
ilk kızım doğduktan 10 ay sonra 14.11.2015 tarihinde galatasaray ted koleji maçına götürdüm anlamadı ama ağlamadı da hatta çok sevdi diyebilirim. şimdi kısmetse nisan ayında ikinci kızım geliyor şampiyonluk kutlamlarına iki kızımla mayıs ayında floryadayım iyi ki galatasaraylıyım teşekkürler baba teşekkürler dede umarım bir gün evlatlarım da bana ve size teşekkür eder...
hagi'yi ilk görüdümde tarihler 03.11.1996'yı gösteriyordu istanbulspor maçında gördüm onu o maç gol atamadı ama olsun sonrasında öyle şeyler yaşattı ki uğrunda ölmeye değer.
dedem vefat ettikten birkaç ay sonra kazandığımız uefa kupasında hem sevinçten hem üzüntüden ağladım babamı dolayısıyla bizi galatasaraylı yapan adam görememişti en büyük başarımızı
köydeki evde bir ağustos günü süper kupa zaferini de yaşadım aynı real madridi sami yen çimlerine 2-0'dan 3-2 gömerken eski açıkta bağıra çağıra sesimi de kıstım.
izmit ismet paşa stadında lucescu üç yıldızlı tişörtü giyip tribünün önüne geldiğinde maçtan önce kafamıza atılan taşların önemi yoktu benim için veya bitmek bilmeyen 16 dakikanın sonunda bağıra bağıra ağlamak utandırmadı o yaşta.
ali sami yen kapanırken son maçta oradaydım elvada sami yen geri geleceğiz bir gün yeniden diye bağırdım yıkılamayıp tekrar açıldığında sami yen biz geldik bir gün geri geleceğiz demiştik diye de bağırdım.
arenaya geçilecek son maçta askerdeydim meşhur er gazinosunda izledim o anları belki de kısa dönem askerlik maceramda en zor dakikaları orada yaşadım.
kadıköy'de kupa kaldırdıktan dakikalar sonra floryada yerimi aldım takım gelene kadar müstakbel eşimle.
ilk kızım doğduktan 10 ay sonra 14.11.2015 tarihinde galatasaray ted koleji maçına götürdüm anlamadı ama ağlamadı da hatta çok sevdi diyebilirim. şimdi kısmetse nisan ayında ikinci kızım geliyor şampiyonluk kutlamlarına iki kızımla mayıs ayında floryadayım iyi ki galatasaraylıyım teşekkürler baba teşekkürler dede umarım bir gün evlatlarım da bana ve size teşekkür eder...
