8191
galatasaray tarihinden bir gün silinecek, kimsenin hatırlamayacağı, fakat bu döneme şahit olan talihsiz galatasaraylılar olarak aklımızın bir köşesinde her zaman kara bir leke gibi öylece duracak olan dengesever teknik direktörümsü.
ilk göreve geldiğinde kendisinden ziyadesiyle umutluydum. arkasında durdum. belki tecrübesizdi ama bu dezavantajını taraftar desteğiyle gidereceğini umuyordum. ama gelin görün ki, hiç birimizin hesaba katmadığı ya da göremediğimiz, alışık olmadığımız bir gerçek vardı ortada: hamza hamzaoğlu kötü niyetliydi.
sezon ortası gelmişti. dördüncü yıldız gündemimizi fazlasıyla meşgul ediyordu. takım iyi top oynamıyordu. artık iş, günü kurtarma mücadelesine dönmüştü. sezon içinde gerek ligte, gerek de şampiyonlar liginde ağzımız çok yanmıştı. yani durum her yönden berbattı. hepimiz "şu lig artık bitse" modundaydık. son on dakikada attığımız gollerle öldük öldük dirildik.
lig bitti ve gözümüz açılmaya başladı. bilhassa sezon başı kampında göz göre göre yapılan hatalar, fuzuli adamlara harcanan paralar, kadro müdendisliği faciaları, yerli sevicilik, hazırlık maçlarındaki takımın rezil durumu...
sezon başlasın, takım toparlar dedik her türlü iyimserliğimizle. ancak maçlarda "kasten" yapılan işler, oyuncu tercihleri, verilen demeçler ve türlü türlü saçmalıklar; hatta ve hatta, hamza hamzaoğlu'nu gönderdikten sonraki bize karşı tutumu en azından bana açık seçik, ayan beyan gösterdi ki, hamza hamzaoğlu denen adamın niyeti kötüydü ve biz bunu anladığımızda iş işten çoktan geçmişti.
evet, hamza hamzaoğlu galatasaray'da çok da tecrübesiz değildi. çok yeteneksiz de değildi. arkasında bir destek eksiği de yoktu. sevilmeyen biri de değildi.
hamza hamzaoğlu kötü niyetliydi.
içimde bu şahsa dair daha pek çok dışa vurulmamış cümle var. ancak bu gereksiz insan için parmaklarımı daha fazla yormayı kendime yapılmış bir terbiyesizlik olarak addediyorum.
galatasaray her zaman dimdik ayakta duracak. her zaman en büyük olacak. bu ve bunun gibi küçük sinekler de bu büyüklüğün altında kaybolup gidecekler.
ilk göreve geldiğinde kendisinden ziyadesiyle umutluydum. arkasında durdum. belki tecrübesizdi ama bu dezavantajını taraftar desteğiyle gidereceğini umuyordum. ama gelin görün ki, hiç birimizin hesaba katmadığı ya da göremediğimiz, alışık olmadığımız bir gerçek vardı ortada: hamza hamzaoğlu kötü niyetliydi.
sezon ortası gelmişti. dördüncü yıldız gündemimizi fazlasıyla meşgul ediyordu. takım iyi top oynamıyordu. artık iş, günü kurtarma mücadelesine dönmüştü. sezon içinde gerek ligte, gerek de şampiyonlar liginde ağzımız çok yanmıştı. yani durum her yönden berbattı. hepimiz "şu lig artık bitse" modundaydık. son on dakikada attığımız gollerle öldük öldük dirildik.
lig bitti ve gözümüz açılmaya başladı. bilhassa sezon başı kampında göz göre göre yapılan hatalar, fuzuli adamlara harcanan paralar, kadro müdendisliği faciaları, yerli sevicilik, hazırlık maçlarındaki takımın rezil durumu...
sezon başlasın, takım toparlar dedik her türlü iyimserliğimizle. ancak maçlarda "kasten" yapılan işler, oyuncu tercihleri, verilen demeçler ve türlü türlü saçmalıklar; hatta ve hatta, hamza hamzaoğlu'nu gönderdikten sonraki bize karşı tutumu en azından bana açık seçik, ayan beyan gösterdi ki, hamza hamzaoğlu denen adamın niyeti kötüydü ve biz bunu anladığımızda iş işten çoktan geçmişti.
evet, hamza hamzaoğlu galatasaray'da çok da tecrübesiz değildi. çok yeteneksiz de değildi. arkasında bir destek eksiği de yoktu. sevilmeyen biri de değildi.
hamza hamzaoğlu kötü niyetliydi.
içimde bu şahsa dair daha pek çok dışa vurulmamış cümle var. ancak bu gereksiz insan için parmaklarımı daha fazla yormayı kendime yapılmış bir terbiyesizlik olarak addediyorum.
galatasaray her zaman dimdik ayakta duracak. her zaman en büyük olacak. bu ve bunun gibi küçük sinekler de bu büyüklüğün altında kaybolup gidecekler.
