didier drogba

60.dakikada ilk maçı olan akhisar deplasmanını hiç unutamam. oyuna girişi müthiş bir özgüven resmıydı. gekas bir tane gol atmış bir tane de net pozisyonu harcamıstı, net dediğim pozisyonda kaleci, kale ve kendisi vardı. sonra bu adam girdi oyuna, müthiş özgüven ile birlikte. adeta pozisyona giremeyen takım saha kalktı. o noktadan sonra tüm topları kendisine çıkardık ve 1 gol 1 asistle o deplasmandan puanla donmemızı sağladı. dedim ya golden, galibiyetten fazla aklıma sahaya girişindeki o duygular geliyor. hani birilerine gücün yetmez, daha güçlü birisiyle kavgaya gelirsin ya, işte öyle hissettirdi.

edit: akhisar golü daha sonra attı amk, niye kafamı karıştırıyorsunuz. dag basini neyleyimde olmasa.