33
kıymetli abilerim, pek muhterem ablalarım, değerli vaktinizden 5 dakikayı bu muhtaç durumdaki arkadaşımız için ayırmanızı istirham ediyorum.
kendisi ne yazık ki ekonomik anlamda tam bir darboğaza girmiş durumda. ev sahibi evden atacak bir haftaya kadar, evde yiyecek namına bir şey kalmamış. aslında kendisinin bu duruma geleceğini, çorum iskilip meslek yüksekokulu geleneksel el sanatları bölümüne kaydını yaptırdığı ilk gün hissetmiştim. babasının onca ikazına rağmen, yaşadığı şehir olan istanbul'u bırakıp da, bütün tercihlerine anadolu şehirlerini yazması büyük bir rizikoydu. kendisine kalsa, ailesiyle aynı evde yaşarken okunan üniversite üniversite değilmiş, özgür ruhunu açığa çıkarabileceği bir yer arıyormuş, free takılacak, karışan eden olmayacak, sosyal aktivitelerin dibine dibine vuracakmış. bu uğurda babasına rest çeken arkadaşımız, 'hem çalışır, hem okurum, kendi ayaklarımın üstünde dururum, size ihtiyacım yok' söylemlerini takiben girdiği 4. kuruyemişçiden de geçen hafta itibariyle ayrılmış.
aslında uzun bir süredir tehlike sinyalleri almaya başlamıştım. cep telefonuma gelen 'abi naber nası gidiyo. ya bana 2 lira gönderebilir misin acil, döndüğümde veririm.' mesajı garibime gitmiş, '2 lira ne alaka oğlum bari 20 lira yollayayım, eft masrafı zaten 2 liradan fazla çıkar' diye cevaplamıştım. 'yok abi sen 2 lira göndersen yeterli, halledicem ben' diye cevap geldi.
ortada kesinlikle olumsuz bir durum mevcuttu ve ben bunu öğrenmek istiyordum. hemen ilk uçağa atlayarak çorum'a uçtum. daha önceden bi ramazan'da erzak yolladığım için adresi bende kayıtlıydı, şehir zaten küçük, evini bulmam zor olmadı. ev dediysem de 0+0 bir ev, oda salon filan yok, başka bir evin ardiyesini tuğlayla örmüşler, içine bir çekyat atmışlar ev diye kiralıyorlar. banyo yok, tuvalet dışarıda, ona da kilit koymuşlar, bu garibime vermemişler anahtarı, camiide hallediyor işlerini. ev o kadar kötü durumdaki suriyeliler bakmış bundan önce, onlar bile esed zulmünü daha yeğ görmüş burada yaşamaktansa. allah var, ben de somali dahil pek çok memleket gördüm, bu çeşit bir fakirliğe denk gelmedim.
içeri girdim, dediğim gibi sadece bi tane çekyat var ortada, onun da tek kolluğu yok. herhalde dedim bunun modeli bu, dekoratif dursun diye böyle yapmışlar. biraz daha yakından inceleyince farkettiğim durum, acı bir tokat gibi patladı suratımda. diş izleri vardı bildiğin, adam açlıktan çekyatı kemirmiş, neredeyse yarısına kadar yemiş. kendisini utandırmamak adına, farketmemiş gibi davranmaya devam ettim. bir süre oturduktan sonra, abi gel biraz benim mekanları gezdireyim sana dedi. kampüse götürecek herhalde diye düşündüm, bıcır bıcır kızlar ortalıkta dolanıyodur, gözümüz gönlümüz açılır, bu ruh halinden sıyrılırım dedim. yanılmışım. adam aldı beni, iddaa bayiine götürdü. okuldan çok burda zaman geçiriyormuş meğer.
iddaa bayinin sahibi dayı, bizimkini görünce hemen makaraya sardı:
- len nerdesin sen kaç gündür kaçak, bak devamsızlıktan bırakıcam seni haa, kehkehkeh,..
+ yaaa dur, üstüme gelme hıdır abi, yolsuzum biliyosun bu ara durumumu.
gitti masanın birine oturdu, bültenin üstüne gömüldü. ben de hıdır beyle sohbet etmeye başladım, çocuğun durumunu daha yakından öğrenmek istiyordum.
+ hocam, dedim, ben bu çocuğun velisiyim, derslerinin durumunu merak ediyorum, nasıl, gayretli mi bari, olacak mı bundan bi şey?
- valla, dedi, beyefendi bu aralar pek çalışmıyor derslerine, hepten salıverdi kendisini, özellikle bundesliga 2 de çok beraberlik maçları yakalardı, oradan yolunu bulurdu ama bu ara tırtıngen.
+ tek maçtan filan mı yatıyor?
- nerdeee beyim dedi, 20 gündür tek maç tutturduğuna bile denk gelmedim.
işte durum bundan ibaret, demin benim verdiğim 2 tl ile yine kupon yaptı ve yine kaybedecek. ben birazdan yanından ayrılıp memleketime geri döneceğim, bunu da amansız sefaletiyle başbaşa bırakacağım. istesem akşam yemeği için, tavuk ibibiğinden yapılmış salam ve plastik katkılı kaşar ile yarım ekmek yaptırıp öyle giderim ama hiç içimden gelmiyor. yine de belki geçen ramazan'da zekatını fitresini vermeyi unutmuş bir vatandaş bu garibanla ilgilenir diye bildirimde bulunmak istedim.
*
kendisi ne yazık ki ekonomik anlamda tam bir darboğaza girmiş durumda. ev sahibi evden atacak bir haftaya kadar, evde yiyecek namına bir şey kalmamış. aslında kendisinin bu duruma geleceğini, çorum iskilip meslek yüksekokulu geleneksel el sanatları bölümüne kaydını yaptırdığı ilk gün hissetmiştim. babasının onca ikazına rağmen, yaşadığı şehir olan istanbul'u bırakıp da, bütün tercihlerine anadolu şehirlerini yazması büyük bir rizikoydu. kendisine kalsa, ailesiyle aynı evde yaşarken okunan üniversite üniversite değilmiş, özgür ruhunu açığa çıkarabileceği bir yer arıyormuş, free takılacak, karışan eden olmayacak, sosyal aktivitelerin dibine dibine vuracakmış. bu uğurda babasına rest çeken arkadaşımız, 'hem çalışır, hem okurum, kendi ayaklarımın üstünde dururum, size ihtiyacım yok' söylemlerini takiben girdiği 4. kuruyemişçiden de geçen hafta itibariyle ayrılmış.
aslında uzun bir süredir tehlike sinyalleri almaya başlamıştım. cep telefonuma gelen 'abi naber nası gidiyo. ya bana 2 lira gönderebilir misin acil, döndüğümde veririm.' mesajı garibime gitmiş, '2 lira ne alaka oğlum bari 20 lira yollayayım, eft masrafı zaten 2 liradan fazla çıkar' diye cevaplamıştım. 'yok abi sen 2 lira göndersen yeterli, halledicem ben' diye cevap geldi.
ortada kesinlikle olumsuz bir durum mevcuttu ve ben bunu öğrenmek istiyordum. hemen ilk uçağa atlayarak çorum'a uçtum. daha önceden bi ramazan'da erzak yolladığım için adresi bende kayıtlıydı, şehir zaten küçük, evini bulmam zor olmadı. ev dediysem de 0+0 bir ev, oda salon filan yok, başka bir evin ardiyesini tuğlayla örmüşler, içine bir çekyat atmışlar ev diye kiralıyorlar. banyo yok, tuvalet dışarıda, ona da kilit koymuşlar, bu garibime vermemişler anahtarı, camiide hallediyor işlerini. ev o kadar kötü durumdaki suriyeliler bakmış bundan önce, onlar bile esed zulmünü daha yeğ görmüş burada yaşamaktansa. allah var, ben de somali dahil pek çok memleket gördüm, bu çeşit bir fakirliğe denk gelmedim.
içeri girdim, dediğim gibi sadece bi tane çekyat var ortada, onun da tek kolluğu yok. herhalde dedim bunun modeli bu, dekoratif dursun diye böyle yapmışlar. biraz daha yakından inceleyince farkettiğim durum, acı bir tokat gibi patladı suratımda. diş izleri vardı bildiğin, adam açlıktan çekyatı kemirmiş, neredeyse yarısına kadar yemiş. kendisini utandırmamak adına, farketmemiş gibi davranmaya devam ettim. bir süre oturduktan sonra, abi gel biraz benim mekanları gezdireyim sana dedi. kampüse götürecek herhalde diye düşündüm, bıcır bıcır kızlar ortalıkta dolanıyodur, gözümüz gönlümüz açılır, bu ruh halinden sıyrılırım dedim. yanılmışım. adam aldı beni, iddaa bayiine götürdü. okuldan çok burda zaman geçiriyormuş meğer.
iddaa bayinin sahibi dayı, bizimkini görünce hemen makaraya sardı:
- len nerdesin sen kaç gündür kaçak, bak devamsızlıktan bırakıcam seni haa, kehkehkeh,..
+ yaaa dur, üstüme gelme hıdır abi, yolsuzum biliyosun bu ara durumumu.
gitti masanın birine oturdu, bültenin üstüne gömüldü. ben de hıdır beyle sohbet etmeye başladım, çocuğun durumunu daha yakından öğrenmek istiyordum.
+ hocam, dedim, ben bu çocuğun velisiyim, derslerinin durumunu merak ediyorum, nasıl, gayretli mi bari, olacak mı bundan bi şey?
- valla, dedi, beyefendi bu aralar pek çalışmıyor derslerine, hepten salıverdi kendisini, özellikle bundesliga 2 de çok beraberlik maçları yakalardı, oradan yolunu bulurdu ama bu ara tırtıngen.
+ tek maçtan filan mı yatıyor?
- nerdeee beyim dedi, 20 gündür tek maç tutturduğuna bile denk gelmedim.
işte durum bundan ibaret, demin benim verdiğim 2 tl ile yine kupon yaptı ve yine kaybedecek. ben birazdan yanından ayrılıp memleketime geri döneceğim, bunu da amansız sefaletiyle başbaşa bırakacağım. istesem akşam yemeği için, tavuk ibibiğinden yapılmış salam ve plastik katkılı kaşar ile yarım ekmek yaptırıp öyle giderim ama hiç içimden gelmiyor. yine de belki geçen ramazan'da zekatını fitresini vermeyi unutmuş bir vatandaş bu garibanla ilgilenir diye bildirimde bulunmak istedim.
*
