galatasaray

tarih 8 eylül 1996, 7 yaşındayım. babam tuttu ufacık ellerimi ve beni büyük derbi için ali sami yen'e götürdü. okulda aşık olduğun kızla ilk buluşmaya gidersin ya işte o haldeydim. giydim parçalı formamı, taktım galatasaray şapkamı ve babamla mecidiyeköy'e doğru yola koyulduk. ali sami yen'e geldik, stadın etrafında formalı binlerce insan çılgınlar gibi bağırıyor. babamla turnike kuyruğuna girdik ve sonra da kapalıdaki yerimizi aldık. ali sami yen'e girdiğim ilk an, duyduğum o gürültü, gördüğüm binlerce galatasaraylı adeta doğru yere geldin çocuk diyordu. sonuç ne mi oldu? fenerbahçe'ye ali sami yen'de 4 golle yenildik. yenilen her golde çok üzüldüm, çok kızdım, çok sinirlendim. maç bitti, babam eve gelince üzgün olduğumu fark etti ve dedi ki: "oğlum bugün yenildik ama biz galatasaray'ız, aslanız. bir maç yenildik ama şampiyon biz olacağız." 7 yaşında bir çocuk olarak babamın dediği her şeye inandım ve sene sonunda şampiyon olduğumuzda çılgınlar gibi sevindik babacığımla. sonra 4 sene üst üste şampiyonluk, uefa kupası, süper kupa ve diğer nice kupalar da adeta bağıra bağıra doğru yerdesin çocuk demeye devam etti. ve bir kere daha yaşattığın güzellikler, söylediğimiz marşlar, kaldırdığımız kupalar, babamla paylaştığım onca güzel anı için sonsuz teşekkür ediyorum çocukluk aşkım.

(bkz: çocukluk aşkımsın)