3945
bugüneymiş yazmak...
çocukluğumdan beri galatasaraylıyım, babadan öğrendik nasıl birşey olduğunu. "türk olmayan takımları yenmek" sözünü ilk o anlatmıştı bana. hatta balic'in manchester united'a attığı gole o kadar sevindim ki babam sormuştu, galatasaray oynamıyor niye bu kadar seviniyorsun, hemen cevap vermiştim "yabancı takımı yeniyorlar ama onlarda galatasaray gibi". dondurmacıya parayla değil, galatasarayın ilk 11'i yazılı kağıtla az gitmedim dondurma almaya. benimle bir galatasaray da büyüdü. nice efsaneleri dinledik bu yolda;
-baba gündüz ile 18 yıl sonra gelen şampiyonluklar.
-taçsız kral metin oktay, saygıyla anıyoruz.
-18 yaşında berlin panteri lakabını alan turgay şeren.
-kullandığı penaltılarla anılan simovic.
prekazi,cüneyt tanman, tanju çolak ve daha niceleri.
daha sonra biz öğrendik isimleri biz saymaya başladık;
- fatih terim'le öğrendim galatasaray'ın büyüklüğünü,
- hagi gösterdi topa nasıl vurulucağını,
- bülent korkmaz anlattı cesurluğu,
- hakan şükür'dü kralımız,
- tugay'ımız hiç doyamadığımız evladımızdı,
- oyun kurmayı popescu'dan öğrendik,
- kaleye gelen şutlardan korkmamamızın sebebi taffarel'di,
ve daha niceleri...
küstük ondan sonra galatasarayımıza, biz ona sırt çevirdikçe o da bize cephe aldı. ne kadar lucescu ile gülmüş olsakta erken ayrıldık birbirimizden. ardından sevgili belçikalımız eric gerets geldi, canımızın içi hagiden sonra. son hafta oynanan denizli faciasından sonra bizdik şampiyon. eğlenemedik o gün galatasaray şampiyon oldu diye, yanımızda fenerbahçeli arkadaşlarımız da vardı. onlar ağlarken bizim eğlenmemiz galatasaraylılığa yakışmazdı. "üzme canını seneye de siz şampiyon olursunuz, takma kafana" diyebildik. benim için futbol sadece "joga bonito"ydu. aslolan galatasaray'dı.
karl heinz feldkamp ile karanlık günler yine başlamıştı. fakat nasıl olduysa son 6 hafta kala takımdaki abi ve arkadaşlık, cevat hocamız ile birleşince kupayı kaldıran taraf yine bizdik. mayıslar yine bizimdi.
uzun süren sürünme süremiz artık düşmeye yaklaşmıştı, şampiyonlukta etki etmedi ve devamında 3 yıl boyunca kötü futbol, kötü oyuncular ve kötü yönetim ile sınıfta kaldık. biz her sene yine aynı umutlarla lige başladık ama sonunu hiç getiremedik. şimdi bazı kişiler tarafından sevilmese de ünal başgan yetişti imdada, kimsenin aday olamayacağı dönemde galatasarayı düzlüğe çıkardı. lig bitiminde 9 puan farkla şampiyonduk. imparatorun 3. döneminde çok güzel başlamıştık. özlediğimiz şampiyonlar ligi melodisi artık yeni alisamiyenimizdeydi. her güzel şeyin sonu olduğu gibi fatih terim-ünal aysal ikilisinin de sonu oldu.
şimdi ise hamza hocamız, sneijder, burak, selçuk, semih, muslera, melo ve tüm oyuncularımız ile beraber şampiyonluğa gidiyoruz. yürüyedur aslanım. kalbimiz hep seninle bir atıyor.
çocukluğumdan beri galatasaraylıyım, babadan öğrendik nasıl birşey olduğunu. "türk olmayan takımları yenmek" sözünü ilk o anlatmıştı bana. hatta balic'in manchester united'a attığı gole o kadar sevindim ki babam sormuştu, galatasaray oynamıyor niye bu kadar seviniyorsun, hemen cevap vermiştim "yabancı takımı yeniyorlar ama onlarda galatasaray gibi". dondurmacıya parayla değil, galatasarayın ilk 11'i yazılı kağıtla az gitmedim dondurma almaya. benimle bir galatasaray da büyüdü. nice efsaneleri dinledik bu yolda;
-baba gündüz ile 18 yıl sonra gelen şampiyonluklar.
-taçsız kral metin oktay, saygıyla anıyoruz.
-18 yaşında berlin panteri lakabını alan turgay şeren.
-kullandığı penaltılarla anılan simovic.
prekazi,cüneyt tanman, tanju çolak ve daha niceleri.
daha sonra biz öğrendik isimleri biz saymaya başladık;
- fatih terim'le öğrendim galatasaray'ın büyüklüğünü,
- hagi gösterdi topa nasıl vurulucağını,
- bülent korkmaz anlattı cesurluğu,
- hakan şükür'dü kralımız,
- tugay'ımız hiç doyamadığımız evladımızdı,
- oyun kurmayı popescu'dan öğrendik,
- kaleye gelen şutlardan korkmamamızın sebebi taffarel'di,
ve daha niceleri...
küstük ondan sonra galatasarayımıza, biz ona sırt çevirdikçe o da bize cephe aldı. ne kadar lucescu ile gülmüş olsakta erken ayrıldık birbirimizden. ardından sevgili belçikalımız eric gerets geldi, canımızın içi hagiden sonra. son hafta oynanan denizli faciasından sonra bizdik şampiyon. eğlenemedik o gün galatasaray şampiyon oldu diye, yanımızda fenerbahçeli arkadaşlarımız da vardı. onlar ağlarken bizim eğlenmemiz galatasaraylılığa yakışmazdı. "üzme canını seneye de siz şampiyon olursunuz, takma kafana" diyebildik. benim için futbol sadece "joga bonito"ydu. aslolan galatasaray'dı.
karl heinz feldkamp ile karanlık günler yine başlamıştı. fakat nasıl olduysa son 6 hafta kala takımdaki abi ve arkadaşlık, cevat hocamız ile birleşince kupayı kaldıran taraf yine bizdik. mayıslar yine bizimdi.
uzun süren sürünme süremiz artık düşmeye yaklaşmıştı, şampiyonlukta etki etmedi ve devamında 3 yıl boyunca kötü futbol, kötü oyuncular ve kötü yönetim ile sınıfta kaldık. biz her sene yine aynı umutlarla lige başladık ama sonunu hiç getiremedik. şimdi bazı kişiler tarafından sevilmese de ünal başgan yetişti imdada, kimsenin aday olamayacağı dönemde galatasarayı düzlüğe çıkardı. lig bitiminde 9 puan farkla şampiyonduk. imparatorun 3. döneminde çok güzel başlamıştık. özlediğimiz şampiyonlar ligi melodisi artık yeni alisamiyenimizdeydi. her güzel şeyin sonu olduğu gibi fatih terim-ünal aysal ikilisinin de sonu oldu.
şimdi ise hamza hocamız, sneijder, burak, selçuk, semih, muslera, melo ve tüm oyuncularımız ile beraber şampiyonluğa gidiyoruz. yürüyedur aslanım. kalbimiz hep seninle bir atıyor.
