19
yanlış hatırlamıyorsam bir salı günüydü o zamanlar orta 1'e gidiyorum okuldan geldikten sonra heyecanla evde maç saatini beklemeye başladım. hatta zaman geçsin diye hemen kafayı vurup uyudum. akşama doğru yağmur ve soğuk başladı o aralar ne zaman hava soğusa millet elektrikli ısıtıcılara yüklendiği için elektrikler giderdi. o günde öyle oldu ışıklar kesildi hiç de gelecek gibi gözükmüyordu. ne yapcaz ne edecez derken babam benle ağabeyimi alıp merkez itfaiye'nin yanında oturan tanıdıklarımızın evine götürdü. malum oralarda hiç elektrik gitmiyor neyse nitekim biz gittik hemen maç başladı ayhan'ın golünden sonra acayip sevinmiştim, hiç beklemiyordum gol atacağımızı roma o zamanlar gözüme yenilmez bir takım olarak geliyordu. cm 01 02 oynayanlar bilirler roma'nın o seneki kadrosu efsaneydi. tomassiler panucciler montella lar cafu samuel delvecio tottiler filan...o maçta'da cassano şerefsizi acayip yardırıyordu oradan buradan vıcık vıcık kayıyordu. son dakikalara gelince evine gittiğimiz fenerli akrabalar yalandan esnemeye filan başladı (bence öyle günahlarını almayayım) bizde maçın son düdüğünü beklemeden eve doğru yol aldık. yağmurun altında abim ve babamla sevinçli bir şekilde eve doğru yürüyorduk. galatasaray kazandığı zaman hayat çok güzeldi tabi, okulu filan düşünen kim diğer maçların özetlerini geç saatlere kadar izleyip sabahın köründe kalkmak hiç koymazdı. eve doğru yaklaşırken bizim oralarda çoktan elektriklerin geldiğini farkettik. ufak bir kahve gördüm, hemen koşup buğulu camların ardından son saniyeleri izlemeye koyulduk ve emerson'un saçma sapan golüne şahit oldum. ulan sanki bizi beklemiş gibi bakar bakmaz golu attı şerefsiz. gözümün önünde çocuğumu kesmişlerdi sanki dünya başıma yıkılmıştı anasını satayım 11 yaşında bir çocuk olarak o acıyı nasıl kaldırdım hala inanamıyorum her gün okuldan sonra koşa koşa eve gelip cnn international'ın 2.30pm spor haberlerinindeki dünya takımlar sıralamasında 2.3. olduğumuzu görüp tatmin olan birisiydim sonuçta hayatım galatasaraydı (şimdi de farkı yok ama neyse) golden sonra ağlaya ağlaya eve gittim ne yapayım.
aradan 14 sene geçti hala o dramatik sahneyi unutamıyorum. yağmurun altında buğulu camlar arkasında o golü izleyen çocuk için hala üzülüyorum diye bir son yapayım.
aradan 14 sene geçti hala o dramatik sahneyi unutamıyorum. yağmurun altında buğulu camlar arkasında o golü izleyen çocuk için hala üzülüyorum diye bir son yapayım.
