840
yemin ediyorum kendim için üzülmüyorum artık. sadece sinirleniyorum. aklım almıyor galatasarayın bu saçma sapan oyununu, kabullenişini. eyvallah kendi sınırımızı potansiyelimizi bilerek oynamalı ama bu takımın potansiyeli bu değil ulan. bana koyan canımı yakanda bu ya zaten. el kadar çocuklar, ömer asaf gibi, ahmet, mehmet falan filan küçücük çocuklar sadece sizin alacağınız bir galibiyeti bekliyor sevinmek için. bu çocukların hayatında olabilecek en güzel şey bu çünkü.
nereden mi biliyorum bundan on beş sene evvel bende onlardan biriydim sadece. fenerbahçeli anama babama belli etmeden galatasaray maçı izler hagi'nin topuk pasıyla mest olur, hakan'ın, jardel'in golleriyle havaya uçar, ümit davala'ya tapar bülent korkmaz'ın mücadelesini gördükçe daha bir cesaretli olurdum lan. yenilirdik o buz gibi yorganın altına girer hüngür hüngür ağlardım sabah gözlerim şiş uyanırdım anlardı anam maçı izlediğimi üzülmeyim diye bir şeyler mırıldanırdı ama erkekliğime yediremez ses etmezdim.
çok şey istemiyoruz oğlum, paranız da sizin olsun, şanınız şöhretiniz de sadece üzerinizde taşıdığınız şu armanın kıymetini bilin. o renklerin sıradan bir adam için ne anlama geldiğini anlayın yeter. bu gece çok doldum a dostlar, bana yine uyku yok her galatasaray mağlubiyetinde olduğu gibi. futbolcular götünü devirip yatıyor ama bilin ki benim gibi galatasaraylılar sabaha kadar acıdan kahroluyor sindiremiyor böylesini. diyeceğim şudur ki yapamıyorsanız siktirin gidin rica ederim bize galatasarayı bırakın yeter.
not: unutmuşum, şimdi benim 12 yaşındaki yiğenimde bu üzgün uyuyan küçüklerden biri. her ağır mağlubiyetten sonra arar teselli ederim bu sefer arayamadım çünkü diyecek söz dahi bulamadım. anası babası fenerliyken benim için galatasaraylı oldu lan bu çocuk ne diyeyim ha ne diyeyim? bana bir akıl verin. ben acıdan sabaha kadar uyuyamazken ne akıl vereyim el kadar çocuğa. rica ediyorum aramızda futbolculara ulaşabilecek yetkinlikte biri var ise şunu göndersin hazretlerine. yeter bu gamsızlık, galatasaray kimsenin babasının çiftliği değil ulan.
nereden mi biliyorum bundan on beş sene evvel bende onlardan biriydim sadece. fenerbahçeli anama babama belli etmeden galatasaray maçı izler hagi'nin topuk pasıyla mest olur, hakan'ın, jardel'in golleriyle havaya uçar, ümit davala'ya tapar bülent korkmaz'ın mücadelesini gördükçe daha bir cesaretli olurdum lan. yenilirdik o buz gibi yorganın altına girer hüngür hüngür ağlardım sabah gözlerim şiş uyanırdım anlardı anam maçı izlediğimi üzülmeyim diye bir şeyler mırıldanırdı ama erkekliğime yediremez ses etmezdim.
çok şey istemiyoruz oğlum, paranız da sizin olsun, şanınız şöhretiniz de sadece üzerinizde taşıdığınız şu armanın kıymetini bilin. o renklerin sıradan bir adam için ne anlama geldiğini anlayın yeter. bu gece çok doldum a dostlar, bana yine uyku yok her galatasaray mağlubiyetinde olduğu gibi. futbolcular götünü devirip yatıyor ama bilin ki benim gibi galatasaraylılar sabaha kadar acıdan kahroluyor sindiremiyor böylesini. diyeceğim şudur ki yapamıyorsanız siktirin gidin rica ederim bize galatasarayı bırakın yeter.
not: unutmuşum, şimdi benim 12 yaşındaki yiğenimde bu üzgün uyuyan küçüklerden biri. her ağır mağlubiyetten sonra arar teselli ederim bu sefer arayamadım çünkü diyecek söz dahi bulamadım. anası babası fenerliyken benim için galatasaraylı oldu lan bu çocuk ne diyeyim ha ne diyeyim? bana bir akıl verin. ben acıdan sabaha kadar uyuyamazken ne akıl vereyim el kadar çocuğa. rica ediyorum aramızda futbolculara ulaşabilecek yetkinlikte biri var ise şunu göndersin hazretlerine. yeter bu gamsızlık, galatasaray kimsenin babasının çiftliği değil ulan.
