4261
2004 yazı. denizli'den istanbul'a teyzemin yanına gelmiştim yaz tatili için. henüz 11 yaşındaydım ve istanbula ilk gelişimdi. en az ben kadar fanatik kuzenimle,kendisi de 10 yaşındaydı o zamanlar, henüz o yaşlarda bile galatasarayı konuşup duruyorduk. mecidiyeköyde oturdukları için her gün ali sami yen'in önünden geçiyordum haliyle, o yaşta bir garip oluyordu içim. sonra bir afiş gördük kuzenimle ''suat kaya jübilesi. galatasaray-tff karması'' . eniştemle konuşup aldırdık biletleri. ama içim içime sığmıyordu resmen sözlük. ali sami yen'i görecektim. o atmosferi hissedemeyecektim belki, belki tavana çarpan meşalenin sisi sahaya inmeyecekti ama görecektim o stadı be. tarih 4 ağustos 2004. suat ''hugo'' kaya'nın jübilesi başlamıştı, üstümüzde yanılmıyorsam gri formayla çıktık maça. 20. dakikaya kadar gayet sakin bi maç oynanıyordu ki 20. dakikada belki de hayatımın en unutulmaz anını yaşayacaktım. gheorghe hagi oyuna giriyordu, şaşkınlık yaşadık bir kaç saniye. hagi bırakmıştı futbolu ama suat'ın hatrına giriyordu oyuna işte. topu ayağına ilk aldığı anı hâlâ hatırlıyorum o yaşında, o kadar yıldır top oynamamasına rağmen alır almaz vurdu topa, aykut topu sektirdi. bir alkış koptu tribünlerden ''ay lav yu hagiii'' diye. işte benim hayatımdaki en mutlu günlerimden biriydi o gün, büyük efsane hagi'yi canlı olarak izledim o gün. ne büyüksün be hagi, ne büyüksün.
