55
hiç mi hiç galibiyet ümidi besleyemediğim maç. kendimi bildim bileli sarıyla kırmızıya aşık birisi olarak, bu sezona gelene kadar hiç böyle bir şey olmamıştı. en kötü günümüzde bile karşımıza kim gelirse gelsin, "koyar geçeriz lan!" derdi içimden bir ses ki yenerdik, yenilirdik o ayrı mesele... ama sinyor prandelli sağ olsun öyle bir futbol oynatıyor ki takım hakkında müspet düşünmek imkansız hale geldi. içerideki dortmunt maçından önce tek isteğim az fark yemekti. işte şimdi de bu maçla ilgili tek temennim -bu ahı gitmiş vahı kalmış dortmunt'a karşı bile- fark yeyip avrupa'ya madara olmamak, "bundesliga'da galatasaray kadar zayıf yok" gibi laflar işitip kahrolmamak. ne diyelim bizi bu hale getirenler utansın.
