3710
her galatasaraylı için takımının tanımı, hissettirdikleri farklıdır aslında. benim içinde öyle.
dededen galatasaraylıyız biz. 91 li bir genç olarak şampiyonlar ligi maçları ayrı bir önemi vardı bizim için. ama alışkanlık olmuştu tabii, çok basit bir şey gibi geliyordu şampiyonlar ligi o zamanlar. çünkü kendimi bildim bileli * galatasaray şampiyonlar liginde oynuyordu.fakat yine de en heyecanlandıran maçlar oldu o maçlar bizleri. hiç unutmam, 98 galatasaray- juventus sami yendeki maç son saniyelerde gelen kafa golü. (bkz: suat kaya)
o zamanlar 7 yaşında olan ben, o golle tv başında sinir boşalması yaşamakta ve göz yaşlarıma hakim olamamaktaydım. sonrasında babam tarafından getirilen maç izlememe yasağı. (u: tff gibi adammış helal olsun. ama o da fanatikliğine yenik düşüp yalvarmalarıma karşı koyamamıştı tabiki sonraki maçta )
hagi'li, popescu'lu, hakan şükür'lü, capone'li sporcu kartlarında stickerları tamamlamakla geçti çocukluğumuz. galatasaray ı televizyondan, babamın anlatmasından, sporcu kartlarından ve bir kez götürüldüğüm bursa- galatasaray * maçından öğrenebildim sadece. bir nevi, doğru düzgün göremeden sevdik galatasarayı. olsun. 5 yıldır istanbulda ikaamet etmekteyim ve bu 5 yılda kaçırdığımız, özlemini çektiğimiz yılların acısını çıkardık galatasarayla.
bazen düşünüyorum, hani insan düşünür en mutlu olduğu anı veya anları. farkettim ki benim en mutlu olduğum 5 anın en az 3 ünde galatasaray vardı bu zamana kadar. niceleri nasip olması dileğiyle.
dededen galatasaraylıyız biz. 91 li bir genç olarak şampiyonlar ligi maçları ayrı bir önemi vardı bizim için. ama alışkanlık olmuştu tabii, çok basit bir şey gibi geliyordu şampiyonlar ligi o zamanlar. çünkü kendimi bildim bileli * galatasaray şampiyonlar liginde oynuyordu.fakat yine de en heyecanlandıran maçlar oldu o maçlar bizleri. hiç unutmam, 98 galatasaray- juventus sami yendeki maç son saniyelerde gelen kafa golü. (bkz: suat kaya)
o zamanlar 7 yaşında olan ben, o golle tv başında sinir boşalması yaşamakta ve göz yaşlarıma hakim olamamaktaydım. sonrasında babam tarafından getirilen maç izlememe yasağı. (u: tff gibi adammış helal olsun. ama o da fanatikliğine yenik düşüp yalvarmalarıma karşı koyamamıştı tabiki sonraki maçta )
hagi'li, popescu'lu, hakan şükür'lü, capone'li sporcu kartlarında stickerları tamamlamakla geçti çocukluğumuz. galatasaray ı televizyondan, babamın anlatmasından, sporcu kartlarından ve bir kez götürüldüğüm bursa- galatasaray * maçından öğrenebildim sadece. bir nevi, doğru düzgün göremeden sevdik galatasarayı. olsun. 5 yıldır istanbulda ikaamet etmekteyim ve bu 5 yılda kaçırdığımız, özlemini çektiğimiz yılların acısını çıkardık galatasarayla.
bazen düşünüyorum, hani insan düşünür en mutlu olduğu anı veya anları. farkettim ki benim en mutlu olduğum 5 anın en az 3 ünde galatasaray vardı bu zamana kadar. niceleri nasip olması dileğiyle.
