90
yine geliyor büyük gün. bayram çocuğu gibiyim, her şeyime dikkat ediyorum fener maçları öncesi; az küfrediyorum, her şeyi erteliyorum... olur a maç benim yüzümden kaybedilirse diye. işteyken vakit aksın da bi an önce yarın olsun diye saati saniyeye çevirmece oynuyorum. akşam eve gelince saatin önüne duruyor sanki sevimsiz bi fener taraftarı, uyku da yalan oluyor. seviyorum, maçın öncesinin akşamında gözlerime uyku girmemesini. tabii o gece için klasik müzik ritüelini de bozuyorum, şereftir seni sevmek odamın kokusunu değiştiriyor, farklı iklimlere yolculuk ediyorum. 17 mayıs'ı anımsıyorum, çifte şampiyonlukla bir kez daha zevk deryasına dalıyorum. ne yapsam boş: içim, bir türlü huzuru kabullenmiyor, diken üstünde oluyor her şey.
sonra zor da olsa sabah oluyor. maçla ilgili yayınlar, istatistikler vb... diken üstünde olmaya devam. yatağımın hemen üzerinde asılı duran turuncudan iz taşıyan sarı ve vişneye çalan koyu kırmızının üstümde taşıdığım haline, formama takılıyor gözüm. neden üzerimde değil diye küçük bi afallama süreci ve nihayetinde üstüme geçiriyorum formamı. elzem olmadıkça çıkmıyorum evden, ekmek biterse ancak... yolda başıyla selamlıyor ya insan formayı daha bir deli aşık oluyorum asaletine cimbom'un.
vakit diyorum geçmiyor ya hani, fırsattan istifade pes atayım diyorum. derbiyi resmedeceğine inandığım maçlar yapıyorum, yılların hıncını alıyorum karşıyakanın çocuklarından... bu şike için, bu şeref için, bu şanımız için... belki çocukça belki de değil, mutlu oluyorum.
gözüm saate takılıyor, saatte takılmış vaziyette, zaman geçmiyor. zaten 4 ile 7 arası tam anlamıyla kilit hali, ne yapsan yap o saat akmıyor ve heyecan öyle bi doruğa geliyor ki, ellerim ayaklarım titremeye başlıyor.
ve maç başlıyor, onca sıkıntının ardından... cimbom güldür yüzümü diyorum başka da bi şey diyemiyorum...
yarın büyük gün kardeşlerim, ne olursa olsun fenere koyulan sezonun tadı bambaşka oluyor. herkesin kenetlenip sinerjisiyle takımı ateşlemesi lazım. bi kereliğine de olsa yapın. biliyoruz ki bu maç ne taktik ne de dizilim maçı. savaş lan bu, sen ya da ben bile çıksak o formayı geçirince sırtımıza aşkla savaşırız. o yüzden bi kerelik olsun kapayın şu şom ağızlarınızı.
vurduğun gol olsun cimbomum... skor tahminim 4-1.
sonra zor da olsa sabah oluyor. maçla ilgili yayınlar, istatistikler vb... diken üstünde olmaya devam. yatağımın hemen üzerinde asılı duran turuncudan iz taşıyan sarı ve vişneye çalan koyu kırmızının üstümde taşıdığım haline, formama takılıyor gözüm. neden üzerimde değil diye küçük bi afallama süreci ve nihayetinde üstüme geçiriyorum formamı. elzem olmadıkça çıkmıyorum evden, ekmek biterse ancak... yolda başıyla selamlıyor ya insan formayı daha bir deli aşık oluyorum asaletine cimbom'un.
vakit diyorum geçmiyor ya hani, fırsattan istifade pes atayım diyorum. derbiyi resmedeceğine inandığım maçlar yapıyorum, yılların hıncını alıyorum karşıyakanın çocuklarından... bu şike için, bu şeref için, bu şanımız için... belki çocukça belki de değil, mutlu oluyorum.
gözüm saate takılıyor, saatte takılmış vaziyette, zaman geçmiyor. zaten 4 ile 7 arası tam anlamıyla kilit hali, ne yapsan yap o saat akmıyor ve heyecan öyle bi doruğa geliyor ki, ellerim ayaklarım titremeye başlıyor.
ve maç başlıyor, onca sıkıntının ardından... cimbom güldür yüzümü diyorum başka da bi şey diyemiyorum...
yarın büyük gün kardeşlerim, ne olursa olsun fenere koyulan sezonun tadı bambaşka oluyor. herkesin kenetlenip sinerjisiyle takımı ateşlemesi lazım. bi kereliğine de olsa yapın. biliyoruz ki bu maç ne taktik ne de dizilim maçı. savaş lan bu, sen ya da ben bile çıksak o formayı geçirince sırtımıza aşkla savaşırız. o yüzden bi kerelik olsun kapayın şu şom ağızlarınızı.
vurduğun gol olsun cimbomum... skor tahminim 4-1.
