4
bazı maçlar vardır; hatırlanmak istenilmez, hani iosif rotariu'nun topu çizginin arkasına ittiremediği, başka herhangi birgün değil, sadece o güne mahsus yağan karın etkisiyle mabedi galleria avm buz pateni pistine çeviren havada oynadığımız maç gibi.
bir de, 2009-2010 futbol sezonu için almanya kampında bayer leverkusen ile oynanan son hazırlık maç gibi.
tromso ile olan hikayemiz, bu iki maçın ruhunu da birlikte taşıyor. deplasmanda oynanan ilk maç; mabette oynadığımız bremen maçının ruhuna çok benzemektedir. tek kale oynadığımız bir maç, neredeyse 4-1-5'e varan sistemle dizilişimiz, ancak rakibin 13. oyuncusu olan çamur deryasına saplanışımız. bu gibi abuk isimli takımların tek olayı çamuru ve hakemi arkasına alıp, ilerideki tek forvete top şişirebilmektir. "dünyanın çatısı" diye tabir edilen bir bölgede, sezona daha başlayamamış bir galatasaray vardı sahada. belgarath (bkz: #88752) ve essahtan galatasarayli (bkz: #152623) renktaşlarım her zaman olduğu gibi çok güzel saptamalar yapmış, sigma olomouc kıyaslaması yapılmış -ki tarihler ve oynanan şartlara bakıldığında "çayırspora" ait ortada bir "hezimet" söz konusudur, bizim oyunumuz ve skor tabelasındaki gerçekle hiç uyuşmamaktadır.
ikinci tromso maçı ise daha ziyade bayer leverkusen maçı ruhuna benzer, bu tip maçlarda oyunun 60. dakikasından sonra oyunu görür ve "bu maçtan artık birşey olmaz" sonucu rahatlıkla çıkartırsınız, mesela helsingborg maçımız da böyle bir maçtır. öyle ya da böyle gol atacağımızı biliriz ama o atılan gol (nonda son saniyede yazmıştı, hazırlanış ve bitiriş itibariyle mükemmel bir goldü) ya da ortadaki oyunun bir sonuca ulaşmayacağı gerçeği yüzünüze bir tokat gibi çarpar.
ilk maçın oynandığı tarihlerde anadolu yakasında ikamet etmekteydik. dayısının hain oyunlarıyla fenerli olan minik prenses (bkz: #46685) daha o günlerde bize "büyüyünce fenerli olacağım, alın bakın işte, yine ağlıyorum, yine hastalanıyorum" diye ortalığı ayağa kaldırıyor, sinir bozuyordu. iş dönüşü gözüm tv kumandasından başka birşey görmemekteydi, bir an önce maça ulaşmak niyetindeydim. televizyonu açtım, güntekin onay'ın sesini duydum, "futbol sahası" denilen domuz çiftliğini andırır karaltıda hayal meyal necati'yi seçtiğimi hatırlıyorum. bir de o hırsla prensesi kucaklayıp, hastaneye gittiğimizi....
o takıma eleneceğimizi, çok sayın yöneticimiz turgay kıran beyefendinin, "terkederiz bu ülkeyi" açıklamalarından sonra anlamıştım. galatasaray ne olursa olsun "rakibe saygı" duyar, o güne kadar bir takımın bu denli aşağılandığı görülmemiştir, galatasaraylı yönetici "topun yuvarlak" olduğunu eğer rotariu'nun pozisyonundan sonra da hala anlayamamışsa, zaten bu ülkeyi terketmelidir. ikinci maçımızda stephen ademolu'nun pasında golü patrice bernier atmıştı ve pozisyonun %100 ofsayt olduğunu uefa manşetlerinde bile okuduğumu biliyorum. ayrıca o maçın ardından kalecileri lars hirschfeld'in milli kahraman ilan edildiğini de biliyorum. o maçı bana zorla yine bir iş dönüşü radyoda dinletmişlerdi, çin işkencesi gibiydi, rıdvan filan...*
bahsi geçen golcüleri ole martin arst idi, boş takım mıydı? kesinlikle hayır! çünkü avrupa şampiyonu apoletli galatasaray'ı elemişlerdi. o sezon uefa kupası e grubunda strasbourg, kızılyıldız, roma ve basel'in ardından sonuncu olmuşlardı. çok daha kötü şartlarda "çatıda", roma'ya 2-1 yenildiler ama kızılyıldız'ı 3-1 yendiler. basel ile "çıktım, kaldım" maçı çok hareketli geçmiş ve euro 2008'de tarih yazdığımız; arda turan'ımızın son dakikada benaglio'ya çaktığı st.jacob park stadındaki kaleye 4-3'ten sonra beraberlik golünü ittirememişlerdi. o maçı, daha sonra internet vasıtası ile seyrettim, müthiş bir maç olmuştu. 2005 sezonunda ole martin arst, uefa kupasında tromso adına gruplarda yazılan 7 golün 4'üne imza atmış, 1 golün de asistini yapmıştı.
"her gördüğümüz kele altan demiyoruz biz di mi güntekin"
tabi kimse o günlerde o sezonu "sarıyla kırmızıyla, alnımızın akıyla! elle kola değil bilekle, parayla pulla değil yürekle" sloganlarıyla, tarihimizin en anlamlı şampiyonluklarından birisi ile bitirebileceğimizi bilemezdi...
bir de, 2009-2010 futbol sezonu için almanya kampında bayer leverkusen ile oynanan son hazırlık maç gibi.
tromso ile olan hikayemiz, bu iki maçın ruhunu da birlikte taşıyor. deplasmanda oynanan ilk maç; mabette oynadığımız bremen maçının ruhuna çok benzemektedir. tek kale oynadığımız bir maç, neredeyse 4-1-5'e varan sistemle dizilişimiz, ancak rakibin 13. oyuncusu olan çamur deryasına saplanışımız. bu gibi abuk isimli takımların tek olayı çamuru ve hakemi arkasına alıp, ilerideki tek forvete top şişirebilmektir. "dünyanın çatısı" diye tabir edilen bir bölgede, sezona daha başlayamamış bir galatasaray vardı sahada. belgarath (bkz: #88752) ve essahtan galatasarayli (bkz: #152623) renktaşlarım her zaman olduğu gibi çok güzel saptamalar yapmış, sigma olomouc kıyaslaması yapılmış -ki tarihler ve oynanan şartlara bakıldığında "çayırspora" ait ortada bir "hezimet" söz konusudur, bizim oyunumuz ve skor tabelasındaki gerçekle hiç uyuşmamaktadır.
ikinci tromso maçı ise daha ziyade bayer leverkusen maçı ruhuna benzer, bu tip maçlarda oyunun 60. dakikasından sonra oyunu görür ve "bu maçtan artık birşey olmaz" sonucu rahatlıkla çıkartırsınız, mesela helsingborg maçımız da böyle bir maçtır. öyle ya da böyle gol atacağımızı biliriz ama o atılan gol (nonda son saniyede yazmıştı, hazırlanış ve bitiriş itibariyle mükemmel bir goldü) ya da ortadaki oyunun bir sonuca ulaşmayacağı gerçeği yüzünüze bir tokat gibi çarpar.
ilk maçın oynandığı tarihlerde anadolu yakasında ikamet etmekteydik. dayısının hain oyunlarıyla fenerli olan minik prenses (bkz: #46685) daha o günlerde bize "büyüyünce fenerli olacağım, alın bakın işte, yine ağlıyorum, yine hastalanıyorum" diye ortalığı ayağa kaldırıyor, sinir bozuyordu. iş dönüşü gözüm tv kumandasından başka birşey görmemekteydi, bir an önce maça ulaşmak niyetindeydim. televizyonu açtım, güntekin onay'ın sesini duydum, "futbol sahası" denilen domuz çiftliğini andırır karaltıda hayal meyal necati'yi seçtiğimi hatırlıyorum. bir de o hırsla prensesi kucaklayıp, hastaneye gittiğimizi....
o takıma eleneceğimizi, çok sayın yöneticimiz turgay kıran beyefendinin, "terkederiz bu ülkeyi" açıklamalarından sonra anlamıştım. galatasaray ne olursa olsun "rakibe saygı" duyar, o güne kadar bir takımın bu denli aşağılandığı görülmemiştir, galatasaraylı yönetici "topun yuvarlak" olduğunu eğer rotariu'nun pozisyonundan sonra da hala anlayamamışsa, zaten bu ülkeyi terketmelidir. ikinci maçımızda stephen ademolu'nun pasında golü patrice bernier atmıştı ve pozisyonun %100 ofsayt olduğunu uefa manşetlerinde bile okuduğumu biliyorum. ayrıca o maçın ardından kalecileri lars hirschfeld'in milli kahraman ilan edildiğini de biliyorum. o maçı bana zorla yine bir iş dönüşü radyoda dinletmişlerdi, çin işkencesi gibiydi, rıdvan filan...*
bahsi geçen golcüleri ole martin arst idi, boş takım mıydı? kesinlikle hayır! çünkü avrupa şampiyonu apoletli galatasaray'ı elemişlerdi. o sezon uefa kupası e grubunda strasbourg, kızılyıldız, roma ve basel'in ardından sonuncu olmuşlardı. çok daha kötü şartlarda "çatıda", roma'ya 2-1 yenildiler ama kızılyıldız'ı 3-1 yendiler. basel ile "çıktım, kaldım" maçı çok hareketli geçmiş ve euro 2008'de tarih yazdığımız; arda turan'ımızın son dakikada benaglio'ya çaktığı st.jacob park stadındaki kaleye 4-3'ten sonra beraberlik golünü ittirememişlerdi. o maçı, daha sonra internet vasıtası ile seyrettim, müthiş bir maç olmuştu. 2005 sezonunda ole martin arst, uefa kupasında tromso adına gruplarda yazılan 7 golün 4'üne imza atmış, 1 golün de asistini yapmıştı.
"her gördüğümüz kele altan demiyoruz biz di mi güntekin"
tabi kimse o günlerde o sezonu "sarıyla kırmızıyla, alnımızın akıyla! elle kola değil bilekle, parayla pulla değil yürekle" sloganlarıyla, tarihimizin en anlamlı şampiyonluklarından birisi ile bitirebileceğimizi bilemezdi...
