1491
özlüyorum sözlük. hiçbir şeyi özlemediğim kadar onu özlüyorum. dost, arkadaş, yoldaş her şey olmuştu bana. aslında 3 senedir yok hayatımda rahmetli ama bugünlerde daha fazla özlüyorum.
bir gün evde oturuyorum sene 2006, üniversitenin 2. yılındayım. veterinerlik okuyan arkadaşım aradı.
- ya kardeşim bizim pet shop'un köpeği yavruladı. yavrular 2 haftalık ama anne yavrularına saldırıyor. senin çevren geniştir, ölüp gidecek yavrular. hepsini verdik 2 tane kaldı elimde. bi gelip baksana belki yuva bulursun.
dedi.
kalktım gittim. oldum olası köpeklere deli oluyordum zaten. ben kapıdan girdim, yavrulara yaklaştım. 1 tanesi daha gözleri adam gibi açılmamış, sürüne sürüne bana doğru geliyordu. dedim tamam ben yuva bulurum bu ikisine. aldım biri erkek, biri dişi. düşünüyorum ulan kim pitbull besler. sosyopat olmaması lazım ki hayvanları abuk subuk yetiştirmesin. daha o gün içerisinde dişiye bir ev buldum. ama erkeğe bulamıyorum bir türlü. neyse eve geldim. biberon almıştım gelirken, doldurdum sütü, besliyorum bunu. allahım yok böyle bir güzellik. neyse akşam oldu yattım ama köpek sürekli inliyor. delirecem. aldım koynuma, meğersem sıcaklık istiyormuş. öyle uyuduk. o akşam üniversitenin forumunda ilan vermiştim. ertesi gün biri aradı. köpeğe bakabilirim diye ama o gece nasıl bağ kurduysam hayvanla, yok sahip bulundu ona ve vermedim.
o gün cabbar'ın yeni sahibi olmuştum. adını niye cabbar koyduğumu hatırlamıyorum bile. 1 ay boyunca her gece koynumda uyudu. sevgilim bile geldiğinde, ayrı yatıyorduk. 1 ay sonra tam bir azman oldu. her şeyi çiğniyor, ısıyor, tırmalıyor. yerinde durmuyor hayvan. okuldan eve geldiğimde deli oluyor. allah'ım yok böyle bir tatlılık.
o yaz 1 haftalığına antalya'ya tatile gidecektim. cabbar'ı arkadaşa bıraktım. gittiğimin daha akşamı çocuk aradı ve bu köpek bir şey yemiyor dedi. dedim olur mu ya mamasına bayılıyor. neyse ertesi günü dönmek zorunda kaldım. ben gittim diye küsmüş. sonra yine eski haline döndü.
günler, aylar, yıllar cabbar oldu sana tam bir cabbar. ama o bebekliğinden bir şey kaybetmedi. millet ne kadar korku dolu gözlerle bakarsa baksın, herkese kuyruk sallıyor, herkese yılışıyor. tek derdi sevilmek. ama bizim insanımızın ''aamaaan pitbull katil köpek'' yaftasından bir türlü kurtaramadım.
okul bitti taşınma zamanı geldi. eve döndüm. anneme güç bela kabul ettirdim, cabbar'ı. ama olacak gibi değil. evde zor, balkon ufak, bahçe yok. mecbur vedalaşacaz. 2010'da köye götürdüm. köyde kuzenler filan var. evde bakamıyorum, kendi evime çıkana kadar size emanet bu. neyse bizim köylüler de oo pitbull diye, saçma sapan şeyler yaptırmışlar hayvana. yok bir şeye ısıttırıp, çekiştirmek mi dersin, diğer köpeklerle kızıştırmak mı dersin... duyunca delirdim. hemen aradım bağırdım çağırdım.
karar verdim eve çıkacam. kendim için değil. sadece köpek için. ev aramaya başladım o arada çok özledim puştu. gideyim bir göreyim dedim. neyse kalktım köye gittim.
köydeki evin kapısı meydana bakıyor. daha eve gelmeme 40-50 metre kala bu beni bir gördü, delirdi resmen. bütün gün kucağımdan inmedi.
neyse 2 gün kaldım döndüm istanbul'a... ev bakıyorum hala. bir ev buldum. ev sahibi ile görüştüm, köpek sorun değil dedi. hafta sonu köye gideceğim, cabbar'ı alıp dönecem.
cabbar güneşli havalarda traktörün altında uyuyormuş. traktör çalışınca kaçıyormuş. bizimkiler tarlaya gideceklermiş yine bir gün. traktör biraz bayırdaymış. bunlar çalıştırmadan traktör kaymaya başlamış, tekerlek cabbar'ın üzerinden geçmiş. hayvancağız kalkmış, 10 15 metre yürümüş ama nafile.
aradılar anlattılar. 2 gün hiçbir şey yiyemedim. aklıma geldikçe ağlıyorum.
böyle işte....
üzerinden 3 yıl geçti. sevgililerim oldu, çok sevdim, çok sevildim. ama hiçbir insan beni, bu hayvan kadar sevmedi. okuldan eve geldiğimde beni deli gibi karşılaması vardı ki dünyalara bedel. ne askerden döndüğümde anam babam karşıladı beni böyle coşkulu, ne de sevgilim dediklerim. 2 saat bile evden uzak kalsam, döndüğümde 3 yıldır yokmuşum gibi deli oluyordu. bu aralar yalnızlıktan mıdır nedir, daha bir özler oldum, oğlumu.
edit : üşüyoruz reyiz :( http://i.hizliresim.com/Klpr6k.jpg
bir gün evde oturuyorum sene 2006, üniversitenin 2. yılındayım. veterinerlik okuyan arkadaşım aradı.
- ya kardeşim bizim pet shop'un köpeği yavruladı. yavrular 2 haftalık ama anne yavrularına saldırıyor. senin çevren geniştir, ölüp gidecek yavrular. hepsini verdik 2 tane kaldı elimde. bi gelip baksana belki yuva bulursun.
dedi.
kalktım gittim. oldum olası köpeklere deli oluyordum zaten. ben kapıdan girdim, yavrulara yaklaştım. 1 tanesi daha gözleri adam gibi açılmamış, sürüne sürüne bana doğru geliyordu. dedim tamam ben yuva bulurum bu ikisine. aldım biri erkek, biri dişi. düşünüyorum ulan kim pitbull besler. sosyopat olmaması lazım ki hayvanları abuk subuk yetiştirmesin. daha o gün içerisinde dişiye bir ev buldum. ama erkeğe bulamıyorum bir türlü. neyse eve geldim. biberon almıştım gelirken, doldurdum sütü, besliyorum bunu. allahım yok böyle bir güzellik. neyse akşam oldu yattım ama köpek sürekli inliyor. delirecem. aldım koynuma, meğersem sıcaklık istiyormuş. öyle uyuduk. o akşam üniversitenin forumunda ilan vermiştim. ertesi gün biri aradı. köpeğe bakabilirim diye ama o gece nasıl bağ kurduysam hayvanla, yok sahip bulundu ona ve vermedim.
o gün cabbar'ın yeni sahibi olmuştum. adını niye cabbar koyduğumu hatırlamıyorum bile. 1 ay boyunca her gece koynumda uyudu. sevgilim bile geldiğinde, ayrı yatıyorduk. 1 ay sonra tam bir azman oldu. her şeyi çiğniyor, ısıyor, tırmalıyor. yerinde durmuyor hayvan. okuldan eve geldiğimde deli oluyor. allah'ım yok böyle bir tatlılık.
o yaz 1 haftalığına antalya'ya tatile gidecektim. cabbar'ı arkadaşa bıraktım. gittiğimin daha akşamı çocuk aradı ve bu köpek bir şey yemiyor dedi. dedim olur mu ya mamasına bayılıyor. neyse ertesi günü dönmek zorunda kaldım. ben gittim diye küsmüş. sonra yine eski haline döndü.
günler, aylar, yıllar cabbar oldu sana tam bir cabbar. ama o bebekliğinden bir şey kaybetmedi. millet ne kadar korku dolu gözlerle bakarsa baksın, herkese kuyruk sallıyor, herkese yılışıyor. tek derdi sevilmek. ama bizim insanımızın ''aamaaan pitbull katil köpek'' yaftasından bir türlü kurtaramadım.
okul bitti taşınma zamanı geldi. eve döndüm. anneme güç bela kabul ettirdim, cabbar'ı. ama olacak gibi değil. evde zor, balkon ufak, bahçe yok. mecbur vedalaşacaz. 2010'da köye götürdüm. köyde kuzenler filan var. evde bakamıyorum, kendi evime çıkana kadar size emanet bu. neyse bizim köylüler de oo pitbull diye, saçma sapan şeyler yaptırmışlar hayvana. yok bir şeye ısıttırıp, çekiştirmek mi dersin, diğer köpeklerle kızıştırmak mı dersin... duyunca delirdim. hemen aradım bağırdım çağırdım.
karar verdim eve çıkacam. kendim için değil. sadece köpek için. ev aramaya başladım o arada çok özledim puştu. gideyim bir göreyim dedim. neyse kalktım köye gittim.
köydeki evin kapısı meydana bakıyor. daha eve gelmeme 40-50 metre kala bu beni bir gördü, delirdi resmen. bütün gün kucağımdan inmedi.
neyse 2 gün kaldım döndüm istanbul'a... ev bakıyorum hala. bir ev buldum. ev sahibi ile görüştüm, köpek sorun değil dedi. hafta sonu köye gideceğim, cabbar'ı alıp dönecem.
cabbar güneşli havalarda traktörün altında uyuyormuş. traktör çalışınca kaçıyormuş. bizimkiler tarlaya gideceklermiş yine bir gün. traktör biraz bayırdaymış. bunlar çalıştırmadan traktör kaymaya başlamış, tekerlek cabbar'ın üzerinden geçmiş. hayvancağız kalkmış, 10 15 metre yürümüş ama nafile.
aradılar anlattılar. 2 gün hiçbir şey yiyemedim. aklıma geldikçe ağlıyorum.
böyle işte....
üzerinden 3 yıl geçti. sevgililerim oldu, çok sevdim, çok sevildim. ama hiçbir insan beni, bu hayvan kadar sevmedi. okuldan eve geldiğimde beni deli gibi karşılaması vardı ki dünyalara bedel. ne askerden döndüğümde anam babam karşıladı beni böyle coşkulu, ne de sevgilim dediklerim. 2 saat bile evden uzak kalsam, döndüğümde 3 yıldır yokmuşum gibi deli oluyordu. bu aralar yalnızlıktan mıdır nedir, daha bir özler oldum, oğlumu.
edit : üşüyoruz reyiz :( http://i.hizliresim.com/Klpr6k.jpg
