1485
olmuyor sözlük söyleyemiyorum, yaptığı hataları onlara nasıl katlandığımı ömrümden ömür gittiğini anlatamıyorum.
2.5 seneyi aşkındır birlikteyiz. aynı kentte başladı aşkımız, aynı apartmanda.. yediğimiz içtiğimiz ayrı gitmedi ben mezun oluncaya kadar. mezuniyet zamanı ailem bile geldi onlarla tanıştırdım çok sevdiler birbirlerini. bizimkiler hemen bağrına bastı. ah ulan canına yandığım karadenizi. nasıl bir havan var ki bizi de böyle candan, alçakgönüllü yaptın?
ilk amacım mezun olduktan sonra aynı okulda yüksek lisansa kalmaktı, böylece hem istediğim mesleğe yönelecek hem de sevdiğim kadının yanında kalacaktım. istanbula gitmiştik müzik grubumla o zamanlar.. doğulu müziğin yarışmasında yarı finalde elendiğimizi öğrendiğimiz akşam alesten yeterli puan aldığımı öğrendim.. çok mutluydum ve yaz sonunda yüksek lisansa başladım ama farklı bir şehirdeydim. şartlar bunu getirmişti ve ben de maddi açıdan iyi olmadığım için memleketimi tercih etmek zorunda kalmıştım.. herşey araya yolların girmesiyle başladı..
ilk başlarda herşey çok güzeldi, deli gibi kıskanıyordu beni hep yanına gitmemi hiç memelekete dönmememi istiyordu, geceleri uyuduktan sonra güzel mesajlar atardı, sabaha ben ondan önce uyanıp o mesajlara aynı güzellikte karşılık verirdim.. herkes gıpta ile bakıyordu "helal olsun size en zoru başarıyorsunuz inşallah düğününüzü de görürüz" diyorlardı " zaten yüzükleri de takmışınız"
ilk büyük kavgamızda bir arkadaşımı onunla konusması içi yönlerdirdim ve "yüzüğü çıkarttığı" gerçeğiyle karşılaştım. işi gücü dersleri bırakıp gittim yanına.. "sorun ne istemiyor musun başkası mı var?!?".. ağladı, yoruldum yıprandım beni bu kadar sıkmandan dedi.. haklı dedim sürekli arayıp soruyor nerde olduğunu kolaçan ediyor sürekli mesj atmasını bekliyordum. kendimi değiştirdim artık farklı bir adam olmuş daha esnek davranmaya başlamıştım.
eğer küçükken adi bir bisikletiniz olduysa bilirsiniz: o lastiği nerden yamarsanız yamayın yine patlar yine yolda bırakır sizi... öyle olmuştu yine yolda kaldım.. artık mesaj atmıyor, ben aramazsam aramıyordu..bu sefer gerçekten ayrılacağımızı düşünerek gitmiştim. muhtemelen kapıda beni görür neden geldin der suratına tükürür arkamı döner giderim demiştim.. öyle olmadı.. balkondan beni görünce koşarak aşağıya indi gizlice beni binaya soktu ve boynuma sarıldı yıllardır görmüyormuşcasına.. o an affediverdim ..
sürekli depremler yaşadık, heryerinden çatlayan binanın ayakta kalan tek kirişi gibi dayanıyordum.. yıkılmayacaktı! ben varken olmaz!..kavgalar birbirini takip etti ama sürekli ardı geldi..
en son kavgalarımızdan birinde hiç haber vermeden yanına gittim.. aramız çok kötüydü artık bitti diyordum.. ondan vazgeçemiyor ama sonun geldiğini idrak edebiliyordum.. bir sınav çıkışı kapının önünde beni görünce dondu kaldı.. ama mutlu görünüyordu.. yolda "ona haksızlık ettiğimi" düşündüm eve gittiğimizde ise sırf kafamı kemirip bitiren soru işaretlerinin yokolması işin sosyal medyadaki sayfasına girdim, mesaj kutusuna tıkladım.. bir sürü konuşmadan bir tanesi dikkatimi çekmişti.. ismi ezberleyip telefonundan baktım en son arananlar arasındaydı.. mesajlara tıkladım ve beynimden vurulmuşa döndüm.. mesajlarda ne yazdığını anlatabilecek kadar güçlü değilim ama kısaca şöyle özetleyebilirim: eski sevgilisine ders verebilmek için kaşar rolü oynamak onu tuzağa düşürüp sonra da tekme vurmak istemiş.. savunması bu oldu.. kalkıp gidecektim kapıyı kilitleyip ayaklarıma kapandı.. ben ki bir sarılmayla bile dünyaları unutan adam buna karşı koyamıyordum sadece gözyaşlarım sel olmuştu içim alev alev yanıyordu..
o gece o evde ne olduysa herşeyin düzeleceğine beni kaybetmemek için ne gerekiyorsa yapacağına asla beni hayal kırıklığına uğratmayacağına dair söz verdi.. onu o gece affetmedim, yaptıklarını da hiç unutmadım ama, ben o bisikleti öyle çok seviyordum ki istediği kadar beni yolda bıraksın o yine de benimdi ben onu sahiplenmiştim..anlayın işte..
bu sözü vereli henüz 1.5 ay kadar oldu..chelsea maçını izler yanına giderim, galatasarayım da yenerse çifte bayram olur bana dedim... ama işler yine rayından çıkıyor sözlük.. 1.5 gündür bir kere bile merak edip ne mesaj attı ne de aradı, sosyal medyada gördü yazmadı, görmemiştir diye şarkılar paylaştım yine de yazmadı.. bugün akşam defalarca aradıktan sonra en sonun açtım telefonu kameraya gel dedim. bu sefer olacaktı diyecektim tüm hatalarını ve ne kadar acı çekecek olsam da biticekti bu iş...!
tahmin etiğiniz gibi.. yine beceremedim.. ağladım yutkunamadım ama yine beceremedim.. benimle ilgilenince iyi giden birşey ben bozacakmışım gibi hissettim.. sanki o bisikletin tekerleği benim yüzümden patlayacaktı bu sefer o çakıllı yollara girmesem herşey yolunda gidecekti belki de...
işte bu belkiyi dememek için pişman olmaktan korktuğum için yine içime attım sözlük.. ama daha güçlüyüm daha dirençliyim. artık kendimin daha önemli olduğunun farkındayım.. yalnız kalmayacağım ailem olacak arkadaşlarım akrabalarım halı sahadaki çocuklar ve siz.. yeri gelip gülücez yeri gelicek tartışıcaz sizinle.. kimileriniz beni hiç sevmicek kimileriniz yazıdğım bişeyi çok beğenip mesaj atıcak. ama biz olucaz beraber olucaz. yalnız olmucam.. ve söz veriyorum sana sözlük ben artık, ben bi dahakine daha cesur olucam!
2.5 seneyi aşkındır birlikteyiz. aynı kentte başladı aşkımız, aynı apartmanda.. yediğimiz içtiğimiz ayrı gitmedi ben mezun oluncaya kadar. mezuniyet zamanı ailem bile geldi onlarla tanıştırdım çok sevdiler birbirlerini. bizimkiler hemen bağrına bastı. ah ulan canına yandığım karadenizi. nasıl bir havan var ki bizi de böyle candan, alçakgönüllü yaptın?
ilk amacım mezun olduktan sonra aynı okulda yüksek lisansa kalmaktı, böylece hem istediğim mesleğe yönelecek hem de sevdiğim kadının yanında kalacaktım. istanbula gitmiştik müzik grubumla o zamanlar.. doğulu müziğin yarışmasında yarı finalde elendiğimizi öğrendiğimiz akşam alesten yeterli puan aldığımı öğrendim.. çok mutluydum ve yaz sonunda yüksek lisansa başladım ama farklı bir şehirdeydim. şartlar bunu getirmişti ve ben de maddi açıdan iyi olmadığım için memleketimi tercih etmek zorunda kalmıştım.. herşey araya yolların girmesiyle başladı..
ilk başlarda herşey çok güzeldi, deli gibi kıskanıyordu beni hep yanına gitmemi hiç memelekete dönmememi istiyordu, geceleri uyuduktan sonra güzel mesajlar atardı, sabaha ben ondan önce uyanıp o mesajlara aynı güzellikte karşılık verirdim.. herkes gıpta ile bakıyordu "helal olsun size en zoru başarıyorsunuz inşallah düğününüzü de görürüz" diyorlardı " zaten yüzükleri de takmışınız"
ilk büyük kavgamızda bir arkadaşımı onunla konusması içi yönlerdirdim ve "yüzüğü çıkarttığı" gerçeğiyle karşılaştım. işi gücü dersleri bırakıp gittim yanına.. "sorun ne istemiyor musun başkası mı var?!?".. ağladı, yoruldum yıprandım beni bu kadar sıkmandan dedi.. haklı dedim sürekli arayıp soruyor nerde olduğunu kolaçan ediyor sürekli mesj atmasını bekliyordum. kendimi değiştirdim artık farklı bir adam olmuş daha esnek davranmaya başlamıştım.
eğer küçükken adi bir bisikletiniz olduysa bilirsiniz: o lastiği nerden yamarsanız yamayın yine patlar yine yolda bırakır sizi... öyle olmuştu yine yolda kaldım.. artık mesaj atmıyor, ben aramazsam aramıyordu..bu sefer gerçekten ayrılacağımızı düşünerek gitmiştim. muhtemelen kapıda beni görür neden geldin der suratına tükürür arkamı döner giderim demiştim.. öyle olmadı.. balkondan beni görünce koşarak aşağıya indi gizlice beni binaya soktu ve boynuma sarıldı yıllardır görmüyormuşcasına.. o an affediverdim ..
sürekli depremler yaşadık, heryerinden çatlayan binanın ayakta kalan tek kirişi gibi dayanıyordum.. yıkılmayacaktı! ben varken olmaz!..kavgalar birbirini takip etti ama sürekli ardı geldi..
en son kavgalarımızdan birinde hiç haber vermeden yanına gittim.. aramız çok kötüydü artık bitti diyordum.. ondan vazgeçemiyor ama sonun geldiğini idrak edebiliyordum.. bir sınav çıkışı kapının önünde beni görünce dondu kaldı.. ama mutlu görünüyordu.. yolda "ona haksızlık ettiğimi" düşündüm eve gittiğimizde ise sırf kafamı kemirip bitiren soru işaretlerinin yokolması işin sosyal medyadaki sayfasına girdim, mesaj kutusuna tıkladım.. bir sürü konuşmadan bir tanesi dikkatimi çekmişti.. ismi ezberleyip telefonundan baktım en son arananlar arasındaydı.. mesajlara tıkladım ve beynimden vurulmuşa döndüm.. mesajlarda ne yazdığını anlatabilecek kadar güçlü değilim ama kısaca şöyle özetleyebilirim: eski sevgilisine ders verebilmek için kaşar rolü oynamak onu tuzağa düşürüp sonra da tekme vurmak istemiş.. savunması bu oldu.. kalkıp gidecektim kapıyı kilitleyip ayaklarıma kapandı.. ben ki bir sarılmayla bile dünyaları unutan adam buna karşı koyamıyordum sadece gözyaşlarım sel olmuştu içim alev alev yanıyordu..
o gece o evde ne olduysa herşeyin düzeleceğine beni kaybetmemek için ne gerekiyorsa yapacağına asla beni hayal kırıklığına uğratmayacağına dair söz verdi.. onu o gece affetmedim, yaptıklarını da hiç unutmadım ama, ben o bisikleti öyle çok seviyordum ki istediği kadar beni yolda bıraksın o yine de benimdi ben onu sahiplenmiştim..anlayın işte..
bu sözü vereli henüz 1.5 ay kadar oldu..chelsea maçını izler yanına giderim, galatasarayım da yenerse çifte bayram olur bana dedim... ama işler yine rayından çıkıyor sözlük.. 1.5 gündür bir kere bile merak edip ne mesaj attı ne de aradı, sosyal medyada gördü yazmadı, görmemiştir diye şarkılar paylaştım yine de yazmadı.. bugün akşam defalarca aradıktan sonra en sonun açtım telefonu kameraya gel dedim. bu sefer olacaktı diyecektim tüm hatalarını ve ne kadar acı çekecek olsam da biticekti bu iş...!
tahmin etiğiniz gibi.. yine beceremedim.. ağladım yutkunamadım ama yine beceremedim.. benimle ilgilenince iyi giden birşey ben bozacakmışım gibi hissettim.. sanki o bisikletin tekerleği benim yüzümden patlayacaktı bu sefer o çakıllı yollara girmesem herşey yolunda gidecekti belki de...
işte bu belkiyi dememek için pişman olmaktan korktuğum için yine içime attım sözlük.. ama daha güçlüyüm daha dirençliyim. artık kendimin daha önemli olduğunun farkındayım.. yalnız kalmayacağım ailem olacak arkadaşlarım akrabalarım halı sahadaki çocuklar ve siz.. yeri gelip gülücez yeri gelicek tartışıcaz sizinle.. kimileriniz beni hiç sevmicek kimileriniz yazıdğım bişeyi çok beğenip mesaj atıcak. ama biz olucaz beraber olucaz. yalnız olmucam.. ve söz veriyorum sana sözlük ben artık, ben bi dahakine daha cesur olucam!
