941
hakkında şöyle güzel bir hikaye olan güzel insan...
--- alıntı ---
futbolculuğunu bilmem. kendisinin spor yaşamına, futbolculuk ahlakına methiye düzecek kadar da bilgim yok. benim anlatacağım şey başka... metin oktayın insanlığı ile ilgili...
80'li yıllar. biri 12 diğeri 13 yaşında iki abim izmire çalışmaya gelmişler. türkçe tek kelime bilmiyorlar. haliyle kimse iş vermiyor bunlara. üstüne üstlük o yıllarda keskin bir kürt düşmanlığı varmış. bunlar sabah akşam dolaşıp iş arıyorlar her gittikleri yerde bin bir laf yiyip kovuluyorlar. bir ara lokantanın birinde getir götür işleri yapmışlar sıra maaş almaya gelince patron bunları tokatlayarak atmış 'siz orda mehmetçik şehit ederken biz size para mı vereceğiz' diye. o sırada köyü aramışlardı. köyde bir muhtarın evinde telefon var. babamla gittik muhtarın evine. abimlerle konuştuk. ben abimden ayakkabı istedim. abim tamam dedi. bilmiyorum nedenini ama çocukluğumda hep ayakkabı istiyordum. abimlerle konuştukça da hep isteğim ayakkabı olurdu.
muhtardan eve gelirken babamın çok düşünceli olduğunu hatırlıyorum. bense çocuktum ve ayakkabı sözünü tekrardan duymuş olmanın sevinci ile gülüyordum. babamın bir daha abinlerden ayakkabı isteme deyişi hiç bir isteğimizi yerine getirmekten sakınmayan babamın ilk ket vuruşu olarak acı hatıralarım arasında yerini almıştı...
ve babam hüzünlüydü, tedirgindi, sıkkındı...
yanılmıyorsam üstünden 2 sene geçmişti olayın. abimler köye dönmüştü. muhteşem bir ayakkabı ve sarı kırmızı bir kazak almışlardı bana. ayakkabıyı giyip diğer çocuklara hava atmaya gittiğimde üstümde dünyayı fethetmiş bir generelin gururu vardı.
kazağı giymeye kıyamamıştım ama ayakkabıya karşı koyamadım. . giymedim kazağı kış olmasına rağmen giymedim. yaz aylarında muhtara telefon geldi. arayan metin oktaymış(metin oktayın kim olduğunu 2000li yıllarda abimlerin onun ruhuna verdikleri mevlüt ile anladım o zamana kadar aklımda hep süper bir amca olarak takılıyordu) abimleri tekrar yanına çağırıyormuş. metin oktayın izmir kordondaki cafesinde çalışmış meğersen abimler.hatta sonradan anlattıklarına göre bunlar metin oktayın çalışırken tüpü patlatmışlar ikisi yangının ortasında kalmalarına rağmen canlarını değil işten kovulunca ne yapacaklarını düşünüyorlarmış.
metin oktay gelmiş ve bunlara sarılıp öpmüş, ceplerine para bana ayakkabı ve kazak alıp gidin ailenizin yanına dinlenin sonra gelin demiş. abimler ondan gelmişlerdi o zaman köye. işte açtığı telefonda metin oktay aldığım ayakkabıyla kazağı giydirin kardeşinize ve fotoğraf çekin demişti. onlarda benim fotoğrafımı çekip götürmüşlerdi.
ama abimler işe başlamadan metin oktay vefat etmişti.
neyse metin oktay böyle bir adamdı. insandı... hiç abimleri yadırgamamış hep şefkat ve sevgi ile yaklaşmış ve onları koruyup kollamıştı... benim için metin oktay her zaman baba olarak kalacaktır, azcık saygım varsa galatasaraya o da metin oktayın o takımı sevmesindendir.
ruhu şad olsun. her o kazağa bakışımda içimde insanlığa karşı umut uyandıran metin oktay hatırası gelir aklıma... allah rahmet eylesin...
--- alıntı ---
--- alıntı ---
futbolculuğunu bilmem. kendisinin spor yaşamına, futbolculuk ahlakına methiye düzecek kadar da bilgim yok. benim anlatacağım şey başka... metin oktayın insanlığı ile ilgili...
80'li yıllar. biri 12 diğeri 13 yaşında iki abim izmire çalışmaya gelmişler. türkçe tek kelime bilmiyorlar. haliyle kimse iş vermiyor bunlara. üstüne üstlük o yıllarda keskin bir kürt düşmanlığı varmış. bunlar sabah akşam dolaşıp iş arıyorlar her gittikleri yerde bin bir laf yiyip kovuluyorlar. bir ara lokantanın birinde getir götür işleri yapmışlar sıra maaş almaya gelince patron bunları tokatlayarak atmış 'siz orda mehmetçik şehit ederken biz size para mı vereceğiz' diye. o sırada köyü aramışlardı. köyde bir muhtarın evinde telefon var. babamla gittik muhtarın evine. abimlerle konuştuk. ben abimden ayakkabı istedim. abim tamam dedi. bilmiyorum nedenini ama çocukluğumda hep ayakkabı istiyordum. abimlerle konuştukça da hep isteğim ayakkabı olurdu.
muhtardan eve gelirken babamın çok düşünceli olduğunu hatırlıyorum. bense çocuktum ve ayakkabı sözünü tekrardan duymuş olmanın sevinci ile gülüyordum. babamın bir daha abinlerden ayakkabı isteme deyişi hiç bir isteğimizi yerine getirmekten sakınmayan babamın ilk ket vuruşu olarak acı hatıralarım arasında yerini almıştı...
ve babam hüzünlüydü, tedirgindi, sıkkındı...
yanılmıyorsam üstünden 2 sene geçmişti olayın. abimler köye dönmüştü. muhteşem bir ayakkabı ve sarı kırmızı bir kazak almışlardı bana. ayakkabıyı giyip diğer çocuklara hava atmaya gittiğimde üstümde dünyayı fethetmiş bir generelin gururu vardı.
kazağı giymeye kıyamamıştım ama ayakkabıya karşı koyamadım. . giymedim kazağı kış olmasına rağmen giymedim. yaz aylarında muhtara telefon geldi. arayan metin oktaymış(metin oktayın kim olduğunu 2000li yıllarda abimlerin onun ruhuna verdikleri mevlüt ile anladım o zamana kadar aklımda hep süper bir amca olarak takılıyordu) abimleri tekrar yanına çağırıyormuş. metin oktayın izmir kordondaki cafesinde çalışmış meğersen abimler.hatta sonradan anlattıklarına göre bunlar metin oktayın çalışırken tüpü patlatmışlar ikisi yangının ortasında kalmalarına rağmen canlarını değil işten kovulunca ne yapacaklarını düşünüyorlarmış.
metin oktay gelmiş ve bunlara sarılıp öpmüş, ceplerine para bana ayakkabı ve kazak alıp gidin ailenizin yanına dinlenin sonra gelin demiş. abimler ondan gelmişlerdi o zaman köye. işte açtığı telefonda metin oktay aldığım ayakkabıyla kazağı giydirin kardeşinize ve fotoğraf çekin demişti. onlarda benim fotoğrafımı çekip götürmüşlerdi.
ama abimler işe başlamadan metin oktay vefat etmişti.
neyse metin oktay böyle bir adamdı. insandı... hiç abimleri yadırgamamış hep şefkat ve sevgi ile yaklaşmış ve onları koruyup kollamıştı... benim için metin oktay her zaman baba olarak kalacaktır, azcık saygım varsa galatasaraya o da metin oktayın o takımı sevmesindendir.
ruhu şad olsun. her o kazağa bakışımda içimde insanlığa karşı umut uyandıran metin oktay hatırası gelir aklıma... allah rahmet eylesin...
--- alıntı ---
