Kariyer Sonu1767
ingiltere'de yüksek lisans yaptığım dönemde hocalar eşliğinde sınıf olarak berlin'e birkaç günlük bir gezimiz olmuştu ve uzunca bir süredir ingiltere'de olduğum için gurbetçi kardeşlerimizi görürüm de memleket hasretimi gideririm diye oldukça sevinmiştim çünkü ingiltere'de okumakta olduğum şehir olan sheffield'de kayda değer bir türk nüfusu yoktu. her ne kadar günlük program çok yoğun olsa da akşamüstünden sonra serbesttik ve haliyle akşam yemeklerini kendi imkanlarımız ile organize edip 10-12 kişilik bir sınıf olarak birlikte vakit geçirme fırsatı buluyorduk.
her ne kadar iyi arkadaşlıklar kurmuş olsam da sınıftakilerin çoğu kuzey avrupalı olduğundan belli bir samimiyet eşiğini aşmakta sıkıntı yaşamıştım ve hazır milleti bir arada bulmuşken bir türk restoranına götüreyim ve bir jest yapayım dedim fakat kahretsin ki bu fikir gezinin son akşamı ayaküstü aklıma gelmişti. fikrimi arkadaş grubumla paylaştığımda metrodaydık ve aklımda hiçbir restoran yoktu, indiğimiz yerde önümüze çıkarsa gidecektik, bulamazsak da başka yerde yiyecektik.
verilmiş sadakam varmış ki kızlardan biri şahin gözlü çıktı ve durakta inip yürümeye başladıktan birkaç dakika sonra seslendi: "türk restoranı! işte şurada!" o an benden mutlusu yoktu, altın fırsat elime geçmişti, akşam boyunca arkadaşlarıma türk misafirperverliğini gösterme, tek tek menüdeki yemekleri sayıp önerme ve tabakları ellerimle servis etme şerefine eriştim. çok memnun kaldıkları gibi bir türk sofra klasiği olarak tıka basa doydular. kendimi gerçekten çok mutlu hissettim o gün, en azından değer vermeme rağmen bir şey yapma fırsatı bulamadığım insanlara harika bir akşam yaşatmıştım.
işte gökhan zan'ın takım arkadaşlarına yemek vermesi ve aslında her şey hazır olmasına rağmen sevgisinden ve samimiyetinden yerinde duramayıp bizzat pişirip servis etmesi de bana bu değerli anımı hatırlattı. ilahi gökhan, öyle çıkmışsın ki aynı o akşamki ben gibi gayretli, mutlu ve içten.
bugün seni daha çok sevdim gökhan, sende bizden ve benden bir şeyler var ve çoğu futbolcudan daha fazla bunun miktarı... çok güzel bir adamsın sen gökhan zan.
http://cdn.galatasaray.org/...b486a434b7db538b.jpg
http://cdn.galatasaray.org/...1f0562357618eda3.jpg
her ne kadar iyi arkadaşlıklar kurmuş olsam da sınıftakilerin çoğu kuzey avrupalı olduğundan belli bir samimiyet eşiğini aşmakta sıkıntı yaşamıştım ve hazır milleti bir arada bulmuşken bir türk restoranına götüreyim ve bir jest yapayım dedim fakat kahretsin ki bu fikir gezinin son akşamı ayaküstü aklıma gelmişti. fikrimi arkadaş grubumla paylaştığımda metrodaydık ve aklımda hiçbir restoran yoktu, indiğimiz yerde önümüze çıkarsa gidecektik, bulamazsak da başka yerde yiyecektik.
verilmiş sadakam varmış ki kızlardan biri şahin gözlü çıktı ve durakta inip yürümeye başladıktan birkaç dakika sonra seslendi: "türk restoranı! işte şurada!" o an benden mutlusu yoktu, altın fırsat elime geçmişti, akşam boyunca arkadaşlarıma türk misafirperverliğini gösterme, tek tek menüdeki yemekleri sayıp önerme ve tabakları ellerimle servis etme şerefine eriştim. çok memnun kaldıkları gibi bir türk sofra klasiği olarak tıka basa doydular. kendimi gerçekten çok mutlu hissettim o gün, en azından değer vermeme rağmen bir şey yapma fırsatı bulamadığım insanlara harika bir akşam yaşatmıştım.
işte gökhan zan'ın takım arkadaşlarına yemek vermesi ve aslında her şey hazır olmasına rağmen sevgisinden ve samimiyetinden yerinde duramayıp bizzat pişirip servis etmesi de bana bu değerli anımı hatırlattı. ilahi gökhan, öyle çıkmışsın ki aynı o akşamki ben gibi gayretli, mutlu ve içten.
bugün seni daha çok sevdim gökhan, sende bizden ve benden bir şeyler var ve çoğu futbolcudan daha fazla bunun miktarı... çok güzel bir adamsın sen gökhan zan.
http://cdn.galatasaray.org/...b486a434b7db538b.jpg
http://cdn.galatasaray.org/...1f0562357618eda3.jpg
