5
küçüklüğümde tek bir hayal kurdum. o da galatasaray'da futbolcu olmaktı. ilahi taktir 2 dizim birden sakatlandı, futbolu bıraktım. o zaman kardeş klübümüzün hocası bana program hazırlamıştı, özel olarak bizzat masaj yapıyordu hergün. futbola dön, fiziksel olarak gelişirsen futbolcu olacaksın demişti. ama gerek aile gerekse şartlar futbolu sadece halı saha'da oynamama imkan tanıdı. daha sonraları bari galatasaray üniversitesini kazanayım. ordan klübe üye olmak daha kolay. bi yönetici olurum, allah büyük, hayallerimi gerçekleştiren futbolcuların başkanı olurum onlara babalık ederim falan derken o hayallerde bitti gerek aile, gerek şartlar gerek ben. hayalime ulaşamama, hayalimi gerçekleştirenlere yakın olma hayaline dönüştü. ama galatasaray'a başkan olmak fazlasıyla uçuk bir hayaldi. en büyük hayalim çocukken bitti, gençlik hayalimi de başaramadım. şimdi elimde tek şey kaldı o da galatasaray'a malzemeci olmak. hayatımdaki tek hayalim şu uzun zamandır. alın beni ey yönetim. üçüne beşine bakmam, sabah akşam çalışırım. kramponlara, formalara, eşofmanlara çocuğum gibi bakarım. elim ayağım tutmayana kadar malzemecilik yapayım klübümde. allah büyük diyorum, inşallah olur. hayalimi gerçekleştiren futbolculara daha yakın olurum. o da olmazsa benim hayalimi gerçekleştiren futbolculara tribünden bağırmaya devam...
