hakan şükür

benim galatasaraylı olmamda en büyük paya sahip kişidir. çok severdim ben bu elemanı sokakta amcamın oğluyla top oynardık karşılıklı iki duvara geçip birbirimize şut çekerdik. o oktay olurdu (bkz: oktay derelioğlu) ben de hakan şükür. kim kimi yener di o şut çekişmelerinde hatırlamıyorum ama o ara bir takımım yoktu. sonraları futbolla daha fazla ilgilenmeye başlayınca tutacağım takım olarak galatasarayı seçmemde hakan şükürün galatasarayda oynaması çok büyük pay oynadı. hatta ben 2. sınıftayken torinoya gitmişti. ben de hayatım da galatasarayı tuttuğum günden itibaren sadece 20 dk'lığına tek bir kez bıraktım takım tutmayı. hakan şükür yoksa ben de yokum dedim. o nereye ben oraya dedim. sonra aklıma hagi geldi, annem geldi, birde galatasaray artık damarımdaki kanda akmaya başlamıştı. bünye söküp atamazdı bu aşkı 20 dk sonra tekrar ne olursa olsun ben galatasaraylıyım dedim. bir kaç gün sonra zaten hakan şükür gitmekten vazgeçip tekrar galatasaraya geldi ve uefayı kaldıran muhteşem kadroda da bulundu. sonraki gidişinde zaten biliyordum döneceğini galatasaraysız bir hakan şükürün düşünülemeyeceğini. nitekim öyle de oldu.

not: bursadan 5 yediğimiz gün de, fenerden 6 yediğimiz gün de bir süre takım tutmayı askıya alan benden daha fanatik arkadaşlarım oldular. ama ben bırakmadım galatasarayı. bırakmanın 9.15m yanından bile geçmedim. bilirdim aşk acıdır acıtırdı incitirdi. öğrenmiştim beni üzenlerin arkasından onlara koşmayı. elbet bir gün güldüreceklerdi beni. hoş başka hiç bir sevdiğimin arkasından galatasarayın arkasından koştuğum kadar koşmadım. belki de hiç biri haketmedi şimdiye kadar.