ırkçılık

annem çalıştığı için nerdeyse bebekliğimden beri ona yardımcı olan, benimle ilgilenen bir teyzem var-dı. zamanında ataları afrikadan göç etmiş, 3 nesildir türk bir siyahi büyüttü beni.. beni parka götürdüğünde dik dik bakarlardı, bazı insanlar laf atardı, kendi arkadaşlarım dokundurtmazlardı ona kendini... arap sabunu, arap kızı bilmem ne esprileri yaparlardı ( arap zenci aynı ya bizde ) çok küçükken anlamazdım büyüyünce anladım.. anladıkça çok üzüldüm. insanların tepkilerine agrasif tepkiler verir oldum, benim hallerimi görünce "ben alıştım n'olur sen üzülme" derdi, ama gözünde hep bi hüzün vardı. kim bilir ben yanında yokken ne tepkiler, çirkinlikler yaşadı... yaşıyor.. türkiye de ırkçılık yok demeyin, bahsettiğim yer izmir.. anneme benim kızımı o giydirmesin diyenler koca koca sözde akil kadınlar. çok uzattım biliyorum ama ırkçılığı çok yakınındaki bir insanın gözünden görmüş bir insan olarak bu duruma en sert tepkiyi vermemiz gerektiğini savunuyorum. bu olayın bir milat olması lazım, 3 gün sonra unutulup gitmesin takii başka bir stadda yeni muz kabukları görüntüleri görene kadar...