2764
hakkında yazılacak her şey yazılmış. ben bir anımdan bahsedeyim. 6 yaşına kadar fanatik fenerbahçeli babamın dolduruşları sayesinde bir fenerbahçeliydim. sonra bir yaz günü babam kadar çok sevdiğim dayım beni yanına çağırıyor; ''ulan sen niye galatasaraylı olmuyorsun kerata!? '' diye başlıyor kelimelerine. gerisi çok uzun.. bana anlatıyor galatasaray'ı. tarihini,geleneğini,başarılarını... çok küçüğüm ve söylediklerinin çoğunu anlamıyorum belki ama suratında öyle bir heyecan, kalbinde öyle bir galatasaray aşkı var ki, bunu kesinlikle anlayabiliyorum. ''tamam ! '' diyorum, ''galatasaraylıyım artık !! ''
heyecanlı bir şekilde babama koşuyorum. anlatıyorum olanları. önce bir bozuluyor ama sonra diyor ki gülerek; ''iyi bari, sık sık kavga ederiz seninle.zevkli olur.'' . belki de hayatımın tamamen değişeceği, çok güzel bir dönüm noktası ama ben farkında değilim. salak salak koşuşturuyorum sadece etrafta.
işte şimdi o olaydan 16 yıl geçti. galatasaray'la beraber sevindim,gururlandım,ağladım,bazen çok da üzüldüm belki ama hiçbir zaman ondan vazgeçmedim. o da benden geçmedi hiç. ben duygusal insanım. hani diyor ya; ''galatasaray bir his takımıdır. galatasaray, bir halatı hep birlikte çekenlerin, hep birlikte üzülüp, hep beraber sevinmesini bilenlerin takımıdır. '' diye. işte ben bunu çok severim, seviyorum. bu takıma gönül vermiş herkesi de çok seviyorum. benim gibi insanları çevremde gördükçe de ayrı bir mutlu oluyorum. bazen tek başıma gittiğim maçtan 3 tane dost edinmiş olarak çıkarken, ne kadar şanslı olduğumuzu anlıyorum.
şimdi beni galatasaraylı yapan o adamın hayatta olmaması beni çok üzüyor. ama eminim yeğeninin bu bağlılığını ve sevgisini mutlulukla izliyordur oralardan. iyi ki benimle konuşmuş o gün. o günü yaşadığım için hergün şükrediyorum.
tanım mı? tarafında olmayanları deliler gibi kıskandıran, tarafında olanları ise tanışmıyor olsalar bile birbirine bir aile bağıyla bağlıymışçasına kenetleyebilen, benim için dünyanın en büyük spor kulübü.
heyecanlı bir şekilde babama koşuyorum. anlatıyorum olanları. önce bir bozuluyor ama sonra diyor ki gülerek; ''iyi bari, sık sık kavga ederiz seninle.zevkli olur.'' . belki de hayatımın tamamen değişeceği, çok güzel bir dönüm noktası ama ben farkında değilim. salak salak koşuşturuyorum sadece etrafta.
işte şimdi o olaydan 16 yıl geçti. galatasaray'la beraber sevindim,gururlandım,ağladım,bazen çok da üzüldüm belki ama hiçbir zaman ondan vazgeçmedim. o da benden geçmedi hiç. ben duygusal insanım. hani diyor ya; ''galatasaray bir his takımıdır. galatasaray, bir halatı hep birlikte çekenlerin, hep birlikte üzülüp, hep beraber sevinmesini bilenlerin takımıdır. '' diye. işte ben bunu çok severim, seviyorum. bu takıma gönül vermiş herkesi de çok seviyorum. benim gibi insanları çevremde gördükçe de ayrı bir mutlu oluyorum. bazen tek başıma gittiğim maçtan 3 tane dost edinmiş olarak çıkarken, ne kadar şanslı olduğumuzu anlıyorum.
şimdi beni galatasaraylı yapan o adamın hayatta olmaması beni çok üzüyor. ama eminim yeğeninin bu bağlılığını ve sevgisini mutlulukla izliyordur oralardan. iyi ki benimle konuşmuş o gün. o günü yaşadığım için hergün şükrediyorum.
tanım mı? tarafında olmayanları deliler gibi kıskandıran, tarafında olanları ise tanışmıyor olsalar bile birbirine bir aile bağıyla bağlıymışçasına kenetleyebilen, benim için dünyanın en büyük spor kulübü.
