181
son derece silik ve ziyadesiyle sıradan geçen çocukluğumun, muhtemelen en net hatırladığım günü. 11 yaşında, ot gibi yaşayan bir birey olarak atlatmış olmam büyük bir şanstır kendi adıma. 15-16 yaşındaki, ya da şimdilerdeki halimle öyle bir süreci yaşadığımı düşünüyorum da bazen; zaten fazla olmayan akli melayikelerimin kalan kısmını da o serin mayıs akşamı kaybederdim muhtemelen... belki bizim gibi taraftar ömrünün başlarında yaşayan insanları şımartmış olsa da özellikle 80leri, 14 seneleri, yenildik ama ezilmedikleri yaşamış bir güruhu nirvanaya ulaştırmış; ayşeciği alpellaya doyduğu an benzeri bir ruh haline bürüdürmüştür.
