65
altı üstü 9 yaşımdaydım. her avrupa maçını izlemeye çalışırdım ama çoğunda dayanamaz, sonuna doğru uyurdum. sabah kalkınca ilk işim maçın skorunu öğrenmek olurdu. ama bu maç öyle değildi. gözlerim yerinden düşse de izlemeliydim sonuna kadar. televizyonun karşısındaki çekyatta yatağımın içinde izliyordum. ailem de yanımda. bu gece farklıydı. gözümü bile kırpmadım. popescu penaltıyı attığıında havaya zıpladım. "oleyy yendik" diye haykırdım. uefa kupası nedir bilmezdim. soluma döndüğümde babamın çok daha coşkulu olduğunu gördüm. neden ki? bi avrupa maçı daha kazanmıştık. bu sevinç neden farklıydı? "kazandık oğlum" dedi "avrupa şampiyonu olduk. çak bi beşlik!" ben o sevinçle yattım uyudum. babam izlemeye devam etti televizyonu.
neden mi o sevinç farklıydı? yıllar sonra anladım.
tek olmanın, en büyük olmanın sevinciydi o.
yıllar sonra bile ağlatabilen sevinçti o.
hepinize tekrar teşekkürler aslanlar.
neden mi o sevinç farklıydı? yıllar sonra anladım.
tek olmanın, en büyük olmanın sevinciydi o.
yıllar sonra bile ağlatabilen sevinçti o.
hepinize tekrar teşekkürler aslanlar.
