276
4 dakika 25 saniye süren i will survive boyunca onlarca maçı hatırlayabilmektir.
doksanlı yılların galatasaraylı çocuğu olmak
-
-
277tanju ismini önceleri gururla söylerken sonraki zamanlarda sinirden ağlayacak duruma gelebilmektir.
gazete kağıdından prekazi, tugay, uğur tütüneker posterlerini duvarlara asmaktır.
uefa'nın yanlı kararlarına tanık olup sinirden kahrolmaktır.
bülent korkmaz'ın kayseriye ceza sahası dışından attığı kafa golünü televizyondan şifresiz izleyebilmektir. -
278kesinlikle tarifi mümkün olmayan güzellikte duyguları içinde barındırmaktadır. 93 yılındaki manchester united maçlarında ailecek maçı izlerken annemin, manchester united kalecisi peter schmeichel'a yaptığı her kurtarışta " sarı köpek! " diye bağırışlarından dolayı peter schmeichel'ı " sarı köpek " olarak asla ama asla unutamayacak olmaktır. 2-1 yenildiğimiz barcelona maçında ronald koeman'dan yediğimiz frikik golü ve maç sonunda üzüntüden o çocuk haliyle hüngür hüngür yerlerde ağlamama sebep olmaktır. her avrupa zaferi sonrası eline bayrağı alıp sokaklarda arabayla turlamaktır. tabii ki mahsun kırmızıgül'ün " alem buysa kral cimbom"udur ve daha çok daha fazlasıdır...
-
279salı-çarşamba akşamları çilingir sofrasının kuruluşunu izleyip, anason kokuları arasında içi yana yana odaya postalanmak; kafayı yastığa gömüp bir iki gözyaşı arasında uykuya dalmaktır. bir avrupa maçını değil, yeni bir zaferi daha kaçırmanın verdiği buruklukla...
-
280bir insanın başına gelebilecek en güzel şey.
annem tam zamanında doğurmuş beni. -
281mahalle maçlarında top sürerken çakma yıldız rıdvan seslerine karşı, tanju, prekazi diye bağırmaktır. bir de defansta duran (o yıllarda topa vurmayı bilmeyeni defansa veya kaleye koyardık) iki beşiktaşlı arkadaşımız vardı, biri kadir olurdu, diğeri ulvi, aklıma geldikçe hala gülerim. düşünsenize herkes prekazi, tanju, uğur, onlar kadir ve ulvi.
-
28220'li yaşlarında bile halı sahada, futsalda falan gol atınca hala "hagiee, hagieee, hagieee, hagieee" diye sevinmektir.
-
283gheorghe hagi'yi, hakan şükür'ü, bülent korkmaz'ı, popescu'yu ve fatih terim'i o efsane 2000 yılının türkiye kupası finalinde, diyarbakır atatürk stadının en güzel yerinde, skorboard'ın altında izleyebilmek için sabah saat 6'da stad girişinde kuyruğa girmektir. hayatımın en mutlu günlerinden biriydi.
-
284bundan önce yazıldı mı bilmiyorum ama şampiyonlar ligi maçlarından önce arabeskçi ve popçuların galatasaray'a uyarladığı şarkıları dinlemiş olmak. mahsun kırmıgül- alem buysa kral cimbom unutulmaz asla.
-
285
-
286toplum içinde bir yerde telefon çaldığı zaman 10 kişiden en az 7'sinin telefonunu kontrol edişini her seferinde gülümseyerek izlemektir. zira o yıllar zil seslerinin monofonik olup cep telefonunun belde taşındığı, aynı zamanda galatasaray'ın ortalığı toza dumana kattığı yıllardır. cimbom galatasaray galatasaray şampiyon'un monofonik versiyonu duyulduğu an ortamdaki her galatasaraylı telefonunu gülümseyerek kontrol ederdi. "diğer" takım taraftarları ise -çok ümitsiz vakalar haricinde- genellikle bilinçlerde ağır travmalar yaratan, bugün bile hatırlayanların küfürler eşliğinde andığı "berivanım" melodisini tercih ederdi kamufle olmak adına...
-
287galatasaray 1-0 yada 2-0 mağlup duruma düştüğünde, rakip taraftar sevinirken maçın nasıl olsa döneceğine emin olup, içinden kıs kıs gülmek demek doksanlı yılların galatasaraylı çocuğu olmak
-
288dünyanın en şanslı çocukları arasında yer almaktır, övünç kaynağıdır, yaradanın bir lütfudur.(u: (:)
-
289uefa kupası finalinde maç uzayınca baba tarafından yarın okul var bahanesiyle yatağa gönderilen, yataktan kalkıp kapı eşiğinden maçı dinlemektir..
-
29020li yaşlardaki galatasaraylılar'a özenmektir. onlar her büyük zaferden sonra deliler gibi eğlenirken, olayın büyüklüğünü kavrayamamak belki de doyasıya kutlayamamaktır.
şimdilerde o özendiğin yaşlarda, aynı zaferleri tekrar yaşarsın. ama bu sefer de kalbin sıkışır.
çocuk olmak daha güzelmiş sanırım. -
291yaşarken rüya gördünüz mü hiç? doksanlı yılların çocukları gördü işte.
-
2922010'lu yılların çocuklarının emin adımlarla yaklaştıkları, hatta geçmeye niyetli oldukları çocuklardır. inşallah bizi geçerler ve doksanlı yılların galatasaraylı çocukları gibi, bundan 20 sene sonra 2010'lu yılların galatasaraylı çocukları diye başlıklar açılsın buralarda.
-
293babaya, abilerine, hatta anneye uyum sağlamaktır. ekran karşısında onlar sevindi diye sevinip, onlar üzüldü diye üzülmektir. kısacası çocuksu bir taklittir doksanlı yılların galatasaraylı çocuğu olmak. bu masum taklit zamanla öyle bir bağa dönüşür ki.. işte onun adına galatasaray denir.
-
294babanın yanına uzanıp teleon'da maç izlemektir.
-
295istisnasız her mahalleden yükselen "haciiiii" seslerine bir ses katmaktır.
-
296babanın yarın okul var diyerek seni yatağa göndermesine rağmen, yerlerde sürünerek koltuğun arkasından gizlice maç izlemektir.
-
297birinci fatih terim döneminden bir önceki teknik direktörün greame souness olduğunu hatırlamaktır. 1995/1996 yılı gazetelerini bir yerden bulup, brad friedel, dean saunders gibi futbolcuların da galatasaray'da oynadığını yeni keşfetmektir.
o zamanlar çocuk aklımla ''hagi'den öncesi de mi vardı'' diye düşünmüşlüğüm çoktur. -
298
-
299cıne 5'te verilen lig maçlarını izlemek için bacak kadar boyunla babaya,amcaya,dayıya yapışıp kahveye gitmek ve burada oynanan futbolu gördükten sonra anadolu ve fen lisesini çöpe atmaktır.
-
300ilk doğdumuz yıllarda galatasarayın süre gelen şampiyon olamama serisi devam etmekteydi. ve biz henüz 4 yaşındayken galatasaray şampiyon olmuş* aile bireyleri, amcalar dayılar hep fenerbahçeliydi. ve ilk yeğen olan benibüyük vaatlerle fenerli yapmaya çalışmışlardı o zamanlar. ama selametlik babam, hani fanatik nasıl olunur kelimesinin karşılığıdır. ben kendisini tanıdım tanıyalı, hiç bir galatasaray maçını izlememişliği yoktur. bütün planlarını galatasarayın maçlarına göre yapan bir adamdır. bu adam sayesinde galatasaraylı oldum neticesinde. bizim jenerasyon galatasaray a uğulru geldi ve artık şampiyon olmaya başlamıştık. babam beni tanju diye severdi :) en sevdiğim o zamanlar tanju çolak'tı. daha sonra galatasarayımızın seri şampiyonlukları gelmekteydi. o zamanlar biz galatasaraylılar, hep azınlıktık arkadaşlarımız genelde hep fenerbahçeliydi. ama hiç bir zaman vazgeçmedil. fatih terim'in galatasaray başına ilk geldiği yıl; yanlış hatırlamıyorsam ilk 3 maçı yenilmiştik. fenerbahçeye samiyen de 4-0 yenilmiştik. o zamanlar maçları mahallede kahvede izlerdik babamla. eve giderken babamla konuşmamızı hiç unutmam ''bu fatih galatasarayda 14 sene top oynadı şampiyon olamadık, şimdide hoca olarak geldi uğursuz'' cümlelerini sarf etmişti. hala babama bu cümlelerini hatırlatır gülüşürüz. daha sonra galatasaray takımı, öyle bir oturdu ki babam artık fatih terimin uğursuz olduğu intibasından vazgeçti ve bize hayatımızın en mutlu günlerini yaşattı. öyle bir galatsaray vardı ki, o zamanlar okulda diğer takımlı arkadaşlarımızı hep göt ederdik ve her zaman biz mutluydu
2000 uefa şampiyonluğumuz dönemimde, mallorca galatasaray maçı, ramazan bayramına denk gelmişti. bende harçlığa ihtiyacı olan ergen olarak, dayımların, dedemlerin olduğu ilçemize gitmiştim, bayrama. fanatik fenerbahçeli olan dayım, benim bayram için gelmemden mutlu olup beni ödüllendirmek kendiside mutlu olmak için, mallarco galatasaray maçına beni kahveye cine5 maçına götürmüştü. dayım ''nede olsa yenileceksiniz, gidelim de biraz eğlenelim vari cümleler kullanmıştı''. galatasarayın 4-1 lik galibiyeti sonrası onun yüzünü görmek dünyanın en paha biçilmez olaylarından biriydi. benim hayatım en gurulandığım iknci galatasaray maçıdır.
edit: imla
