1 haziran 1986 galatasaray sarıyer maçı *

• 1

  1-0 kazandığımız, golü penaltıdan raşit çetiner'in attığı 1. lig maçıdır.
  maç istanbul inönü stadyumu'nda oynanmıştır ve bu maçla beraber 85-86 sezonunu namağlup bitirmişizdir. *
  
  ukdeyi veren: oha be prekazi (17/11/2009 04:09)
• 2

  turkiye birinci ligi 1985 1986 sezonu son*hafta maçı. raşit çetiner'in penaltı golü ile 1 - 0 kazanmışız ancak trabzon'dan beklediğimiz sonuç gelmeyip, beşiktaş trabzonspor'u aynı skorla mağlup edince, averajla namağlup ikinci olmuşuz. bu maç aynı zamanda 37 maçlık yenilmezlik serimizin son maçıdır. bir sonraki sezonun ilk maçında evimizde trabzonspor'a yenilerek seriyi bozmuşuz.
• 3

  sezonu namağlup bitirmenin yanında şampiyonluğu averajla kaybetmişizdir.
  
  (bkz: tarihte bugün)
• 4

  benim gerçek anlamda taraftar olduğum maçtır.
  maç bitmiş 1-0 kazanmışız. trabzondaki trabzon-beşiktaş maçı da bitmek üzeredir. şampiyon olabilmemiz için beşiktaşın puan kaybetmesi gerekir ama son dakikaya 1-0 önde girmiştir beşiktaş. futbolcular sahada, biz tribünde elinde radyo olan kişilerin etrafında bir mucize haberi bekliyoruz. mucize olmuyor. beşiktaş 1-0 kazanıyor ve biz namağlup ve averajla ikinci oluyoruz. daha 14 yaşındayım. ilk şampiyonluğumu göremiyorum. ağlamaya başlıyorum çocuk halimle. kapalıdayım. tek ağlayan ben değilim elbet. trübnde hemen herkes ağlıyor. koca abiler, amcalar ağlıyorlar. şampiyon olmadan geçen onca seneden sonra ilk defa bu kadar yaklaşılmışken şampiyonluğa olamıyoruz. sonra herkes takımı tribüne çağırıyor.
  herkes
  
  "yenilsende bazı bazı
  taraftarın buna razı
  sen şampiyon olmasanda
  biz çekeriz bu cefayı
  sen şampiyon olmasanda
  biz çekeriz bu cefayı
  senin için cimbom senin için"
  
  diye bağırmaya başlıyor. utanıyorum. çünkü farkediyorum ki, ben ilk şampiyonluğumu göremediğim için yani kendim için ağlıyorum. ama tribündeki abiler kendileri için ağlamıyorlar. onlar galatasaray için ağlıyor. o an benim gerçek taraftar olduğum, benimde o abilerin arasına katıldığım andır işte. ne olursa olsun, sonuçtan bağımsız galatasarayın peşinden olmayı, ağlarsan galatasaray için ağlamayı , gülersen yine galatasaray için gülmeyi öğrendiğim gündür. ben ağlamaya devam ettim, eve gidene kadar da yol boyunca ağladım, ama bu sefer kendim için değil.
  bu yaşıma kadar da hep o gün tribündeki o abiler gibi olmak için uğraştım.
  bir sene sonra eskişehir maçında bu sefer zar zor girebildiğim eski açıkta yine ağladım. bu defa şampiyon olmuştuk. sevinçtendi bu seferki ağlamam. ama ilk şampoiyonluğumu gördüğüüm için değil galatasaray şampiyon olduğu için ağladım sevinçten. çünkü biliyordum, bir yıl önceki abilerde stadın bir yerinde galatasaray şampiyon olduğu için ağlıyorlardı.
• 5

  özet görüntüleri: http://www.trtarsiv.com/...ariyerspor-mac-ozeti