galatasaray sözlük ağlama duvarı

bugün saat 18 civarı yemekten sonra dışarı çıktım ve kendi kendime dolaştım. uzaktan çöp konteynerlerinin yanında bir sağa, bir sola bakan bir kadın gördüm. olayı anlamak için biraz yavaşladım. ortalık sakin bir yer olduğu için hemen çöplerin içini karıştırmaya başladı. bir konteynerden bulduğu poşete, hemen yanındaki konteynerden zar zor bulduğu çürümüş bir marul koydu. hemen ardından bir salatalık buldu. çöplerin yanına konulan ekmeklerin hepsini de aldı ve sessiz sedasız yoluna devam etti. biraz ötede yine bir konteynerin içine baktı ve bir tane yarım kavun parçası buldu. çok az bir kısmını yedi, gerisini de poşete koydu.

o anları gördükten sonra yol ortasında neredeyse ağlayacaktım. tıka basa yediğim güzel bir yemeğin ardından çıktığım yürüyüşte, susama bile muhtaç olan bir kadın gördüm. anlatırken bile insan kendisinden nefret edebiliyor. her neyse sonra dayanamadım ve yanına gittim. teyzemiz 5 yetiminin olduğunu söyledi. o hayat hikayesini anlatırken bende cepleri karıştırdım ama sadece 5 lira bulabildim. parayı teyzeye uzattım ama ısrarla almayacağını ve dilenci olmadığını söyledi. yalvara yakara sonunda kabul ettirebildim. 5 lira çok çok az bunu biliyorum ama o sırada cebimde sadece bu kadar vardı. teyzenin yanından mahçup bir şekilde uzaklaştım. anlatırken bile cebime neden sadece 5 lira koyduğumu sorguluyorum. şu anda çok fena vicdan azabı çekiyorum. inşallah teyzemizi bir kez daha görüp yardım edebilirim. çünkü ancak bu şekilde kendimi affedebilirim...