44
kız arkadaşımla eleleyken 50-60 metre ilerimizde olan patlama. yürürken çok kuvvetli bir ses geldi kafamı kaldırdım apartman büyüklüğünde alev ve dumanlar. sımsıkı tuttum elini geri döndük kaçmaya başladık o panikle insan sadece ikinci bir bombanın yanında patlayabileceğini düşünüyor. bazısı şoka girmişti öylece duruyordu bazısı koşturuyordu. koştuk biz de sonra bir taksiye atlayıp uzaklaştık. takside sürekli "gidelim, gidelim lütfen" diye bağırıyordu bir yandan onu sakinleştirirken diğer yandan ailemizden gelen aramalara cevap veriyordum. bizim eve geldik, 3 saat boyunca ağladı. bugün de ailesinin yanına izmir'e gittti duramadı ankara'da daha fazla bu psikolojiyle. işin kötü tarafı kızılay'da orduevinde kalıyor, şimdi ne yapacağız bilmiyorum. evim çukurambar'da ve o gün 132'yi beklemek için o durağı kullanabilirdik. şimdi düşünüyorum da film sahnesiyle gibi geliyor her şey. hâlâ oturtamadım kafamda ankara'nın en merkezi yerinde nasıl olur böyle bir şey. hayatım boyunca unutamayacağım en kötü günlerden birini yaşadım. daha fazla yazamayacağım. vefat edenler için allah'tan rahmet diliyorum, mekânları cennet olsun.
