3 kasım 1999 galatasaray milan maçı

• 51

  alçılı ayakla gittiğim maçtır. hala unutamam ümit penaltıyı attığı an bütün ali sami yen aynı anda zıpladık resmen deprem oldu sandım. o sene olağanüstü şeyler olacağını bize en başından göstermiş.
• 52

  12 yıl önce bugün oynanan maç. uefa kupası'nın kapısı.
• 53

  hayatımda gideceğim ilk avrupa kupası maçı ve 8 yaşında evde heyecandan kudurarak babamı beklemem hala gözümün önünde. biletim kapalı üst'ten. stada giriyorum atmosfer muhteşem. heyecan tavan yapmış durumda. çocukken bildiğim belli başlı futbolcular var milan'da çok korktuğum. hepsi fifa 99'un suçu. maç başlar ve mağlubuz ki ardından capone atmış ama bi tane daha yemişiz. ikinci yarı zaman su gibi akıp geçiyor ve biz mağlupken maçın başında oynamadığı için çok sevindiğim ve milan'da en çok korktuğum isim olan zvonimir boban oyuna giriyor. sinirimden ağlıcam. avrupa durumlarını da anlamıyorum yenilirsek nolucak falan tek istediğim galibiyet ve moralim aşırı bozuk. hele dakika olmuş 85... ama o anda işte ergün topu soldan aldı ortasını yaptı. benim hala anlamadığım bir kafa vuruşu. o nasıl yükseliş o nasıl topa vuruş?? ama gol işte abi gol! eşitlemişiz skoru. hakan atmıştı işte kral! futbolcuları da ismen biliyorum bide nerede oynadıkları. dedim ya 8 yaşında çocuğum işte anlamıyorum çok. ardından gene aynı pozisyon ama bu sefer penaltı! oldu abi alıcaz havalara uçuyorum. hakan şükür'ü bekliyorum topun başına ama babam ümit vuruyor dedi. işte o an soğuk terler dökmeye başladım ben. ümit penaltı atabilir mi bilmiyordum. korkuyordum. arkamı dönmüş gözlerimi kapamıştım. zaman durmuştu sanki. ama işte o ses! cehennemin haykırışı! gol ulan gol! koyduk milan'a ulan! ağlıyorum ama sevinçten sinirimden değil. çok mutluyum öyle böyle değil. o çok korktuğum ümit'se sadece penaltıyı atmakla da kalmadı! bir zaferin tohumlarını atmıştı biz farkında olmadan. ne diyebilirim ki daha. yazdığım herşey gayet açık değil mi? bir tarih yazdık biz tarih!
  
  http://cehenneminbekcileri.blogspot.com/...out-ve-comeback.html
• 54

  ergün penbe'nin kariyerinin en iyi ortasını yaptığı müsabaka.
• 55

  benim çocukluğumun en enfes maçı.. kolay değil aga, daha idrak edememişsin yensek ne olur yenmesek ne olur ( not : hemen velet yaftasını yapıştırmayın, zira o tarihlerde ş.ligi statüsü tekrar şekilleniyordu :)) maçı tabi ki her ertesi gün okulu olan ilkokul 4.sınıf öğrencisi gibi seyredemiyordum (bkz: anne baskısı) ancak kapı arası denen bir şey var değil mi? uyuyabilir mi her hücresine sarı kırmızı işlemiş bir velet..
  tabi ki hayır.gizli gizli maç seyredilmeye başlanır, george weah denen o zamanların futbol ilahı insan azmanı maçın başlarında topu sarı kırmızılı ağlara bırakır.. kapı arkasından seyreden ufacık ama yüreği sarı kırmızı ile kavrulan yavrucakları umursamadan ! :) derken hakan şükür bomboş pozisyonda abbiatiyi avlayamaz.. tabi küçük dimağlar aklına gelen kötü sözcükleri sıralamaya başlar :) ancak o da ne capone yazmış ya la :) yaşa başa bakmadan zıplanıverilir hanelerde ( genel konuştum olm, biz nereye zıplıyoruz? yakalansak uzaktaki baba aranacak :) ) gol attık milan'a, ama devamı gelecek, boru mu lan ! 1 hafta öncesi yine kapı aralığından almanlara 4 çekmiş aslanları görmüş bu velet! şımardı yani bir yerde :) yani atalımda atalım istiyor.. yalnız nerede o bolluk? giunti denen sonradan beşiktaş gelecek olan zat bizim taffiyi bir kez daha avlıyor .. kapı arkasındaki velette büyük bir yıkım.. ve o velet gidip yatıyor... sonrası mı? futboldan nefret eden annesi sabah o veledi '' tur atladık oğlum önemli bir takımı yenmişiz şeklinde uyandırıyor! ( o veledin hasta galatasaraylı babası tarafından haber verilmiş, sabah erken saatlerde veledimiz okula başı dik gitsin diye) sonrası mı? söz konusu velet daha o yaşlarda anlıyor ki galatasaray adının geçtiği her yerde umut vardır ve daha bir sıkı sarılıyor sarısına kırmızısına sonralarının müjdesini bekliyormuş şekilde :)
• 56

  o zaman 11 yaşındaydım. giunti 2. golü attığında kahrolmuştum. maç bir anda büyülü bir biçimde döndü. sihirli bir değnek değdi sanki.
  
  komşumuz bizdeydi o gece. lopez nieto penaltı düdüğünü çaldığında babamla birlikte hole gitmiştik, bakamamıştık penaltıya. izlemesi bile müthiş bir stresti. futbolu seven komşu teyzemiz "gol oldu gooool" diyince hücum etmiştik odaya.
  
  ne güzel günlerdi be. ne güzeldi.
• 57

  babamla oturmuşuz yere o bira çerez takılıyor, bense kola içiyorum. ikinci yarı babam koltuğa geçiyor uyuya kalıyor. milan'ın 2. golünden sonra hadi yat oğlum artık sende geç oldu diyor. yok baba uyu sen izlicem ben diyorum. benim de uykum gelmeye başlıyor, ancak uyursam sanki futbolcularda uyuyacakmış gibi hissediyorum. ben ayakta kalırsam onlarda kalır diyorum. hakan'ın golü geliyor. cılız bi şekilde gol diye bağırıyorum. babam uyanır gibi oluyor kaç kaç diye sorarken yine uykuya dalıyor. fazla zaman geçmeden penaltı oluyor. bu sefer babam'ı uyandırıyorum. kalk baba kalk penaltı oldu 3-2 yapcaz diyorum. babam sıçrayarak uyanıyor. hemen telefona sarılıyor amcamı arıyor. sanki kendisi hiç uyumamış gibi kalk lan kalk maçı izle son dakka penaltı diyor. annemse çoktan uyumuş o da seslere kalkıyor. ben dua ederken o da benimle birlikte dua ediyor. ama galatasaray için değil benim için. penaltıyı atamazsak ne kadar üzüleceğimi biliyor. ama yine de her yol cimboma çıkıyor. ümit topun başına geliyor ve hepimizin hayatını değiştiriyor.
• 58

  milan o malum golü attığında babam (ki kendisi fanatik fenerlidir, ama o zamanki avrupa maçlarında benimle tüm maçları heyecanla seyretmiştir) yatmaya gitmişti. evde annemin (ki kendisi de fenerlidir ama ben mutlu oluyorum diye galatasarayın başarılarına hep daha çok sevinmiştir) o kadar 'hadi git sen de yat' söylemlerine rağmen 10 yaşındaki ben (ki babamın anlattığına göre daha kendimi bilecek yaşta değilken kuzenlerimle geçirdiğim bir haftasonundan galatasaraylı olarak eve dönmüşüm) evde tek başıma maçın geri kalanını seyrediyordum. 2 gol atmamız gerektiğinin de farkındaydım fakat içimde bir umutla maçı sonuna kadar seyretmeye devam ettim. hakanın kafasından sonra apartmanı inleten bir sesle koşarak babamın yanına gittiğimde babam önce dakikayı sordu sonrasında da bi gol daha bulmanın zor olduğunu, benim de yatmam gerektiğini söyledi. o kadar sinirlendim ki penaltı olduğunda uyandırmaya yatak odasına gitmedim bile fakat benim sesime heyecanlanıp bu sefer her ikisi birden yanıma koşarak geldi. sonrası zaten malum.
  
  şu an düşünüyorum da bana galatasarayın olduğu yerde umudun da hep olduğunu anlatan birisi olmamıştı. ilkokul yıllarında haftaiçi gece 11.30 a kadar uyanık kalmama izin verilen o günlerde öğrenmiştim ben bunu. yani babamın böyle bir şeyden daha haberi olmadığı yıllarda.
• 59

  bol rakıyla, galatasaraylılık'ın, galatasaraylı olmanın hazzının doruklarına ulaşılan maçtır. güzel günlerin müjdecisidir.
• 60

  (bkz: kupaya giden yol)
• 61

  ümit davala penaltıyı kullanmak için topa doğru geldiğinde spiker 'bir ulus ayakta, bir ulus gol diye haykırmak istiyor' demişti. cidden de durum öyleydi. bulunduğum şehir sanki gol diye inledi bi an. çok fena maçlar izledik geldi gitti, lan yeniliyoruz atsanıza tadında. bordeaux mesala , meşhur real madrid maçı ama sanırım benim için en özel ve anlamlı maçtı. o zaman anladım ki galatasaray'ın deviremeyeceği takım yoktu ve galatasaray adının olduğu her yerde umut vardı.
• 62

  hakan şükür'ün o kafayı nasıl kaleye soktuğuna şaşırdığım maç. bugün oynansa o top taca çıkardı. galatasaray cenabetliği henüz o günlerde yoktu sanırım.
• 63

  ümit davala'nın son dakikada penaltı noktasına topu koyarken yanına gelen milanlı oyuncuyu* gördüğüm an, atamayacağız diyerek yan odaya kaçıp o 10 saniyelik sürede boyunca boyum kadar gözyaşı döktüğü hatırlıyorum. şu an tüylerim diken diken. bir şehir o an haykırmıştı gol diye, ilk biramı o gün içmiştim.
  
  sayesinde penaltı vuruşunu izleyemiyorum artık. bu sezon* attığımız 10 penaltının hiçbirisini gözlerimle görmedim. bu yıllardır böyle. almanya 3. lig ekibine karşı hazırlık maçı yaparken bile geçerli.
  
  iyi ki galatasaraylıyım.
  
  edit: ruzgarakarsi7metreiseyenadam'a teşekkürler hatırlatması için.
• 64

  ümit'in penaltısından sonra cama çıkarak avazım çıktığı kadar bağırmış, sokaktaki birkaç arabanın alarmını çaldırmıştım.
  
  ayrıca o penaltı pozisyonunda hakemlerin %90'ı penaltı vermezdi.
• 65

  hayatımda gittiğim en unutulmaz maç. hasan tahsin'in attığı ilk kurşunun milli mücadele için anlamı neyse, alınan galibiyetin anlamı da 2000 efsanesi için odur.
• 66

  tribünlerde "sen sarıyla kırmızı kalbimizin yıldızı şampiyon ol cimbombom al bizim canımızı" bestesi var. kazanırsak uefa kupasına gidiyoruz, beraberlik ve mağlubiyette avrupaya veda ediyoruz.
  
  http://www.youtube.com/watch?v=70hd5V3btqI
  
  sevincin resmi var bu sonun başlangıcında,
  
  herşey bitti derken 90+ http://bit.ly/OQ3CAK
  
  http://bit.ly/Mj2bdu
  
  http://bit.ly/OSVdOa
  
  (bkz: galatasaray adının olduğu her yerde umut vardır)
• 67

  ümit'in penaltısından sonra o stad yıkılmadıysa biz de yıkmaya cesaret etmemeliydik... ben hiç böyle bir sallantı, böyle bir sevinç yaşamadım!
  
  sadece babamı 3 sıra aşağı fırlattığımı hatırlıyorum...
• 68

  an itibariyle gs tv de tekrarı verilmektedir. 1-2 gerideyiz. az önce guinti attı.
• 69

  öncelikle (bkz: federico giunti/#1013044)
  
  nasıl ki uefa kupası final maçında ki telefon melodisi unutulmazlar arasında yerini almışsa, bu maçta da benim için ümit davala penaltıyı attıktan hemen sonra daha tribünler dahi gol diye sevinemeden bağıran bir abinin sesi unutulmazlar arasında yerini almıştır.
• 70

  tarihin dönüm noktası olan maç . son 5 dakikada her şey yeniden yazıldı. 13 yıl olmuş bu efsane maç oynanalı. gurur duyuyorum ama eskilerle değil yeniler ile övünmeliyiz artık. galatasaray tv 90 dakikası tekrar verir mi acaba.
• 71

  tam 13 sene geçmiş, bir gurur hikayesinin ilk ayağı. yaklaşık 6 ay sonra tarih yazacak, türk futbol tarihinin en büyük başarısına imza atacak bir takımın ilk kurbanının italyan devi milan olduğu maç.
• 72

  maçın 90 dakikası buradan izlenebilir.
  
  http://vk.com/...fdca9ddbe25&hd=2
• 73

  o zamanki evimizde 2 televizyon olduğuna yatıp kalkıp dua ettiğim maçtır.
  
  11 yaşımdayım, maçı beşiktaşlı babamla izliyoruz. babam türk takımlarını avrupa'da destekler. ancak bir huyu vardır, eğer son dakikalara yenik ya da az umutla girildiyse "tamam yaa bitti bu maç" diye kanal değiştirir. o yüzden bir çok efsane comeback'i kaçırmıştır mesela.
  
  milan maçı. son dakikalar, yeniğiz, ertesi gün perşembe, okul var. baba aldı kumandayı, "bitti bu maç" dedi, "hadi yat artık geç oldu" komutunu da verdi.
  
  kanalın değiştiği saniyede ben koşmaya başladım, diğer televizyona yetiştim, kumandayı buldum, star'ı açtım, hakan şükür havadaydı... 2-2
  
  bir de penaltı oldu tabii. maçın son dakikalarını kaçırmayayım diye evde parande atan ben davala'nın penaltısını dayanamadığım için izleyemedim, kaçtım bir yerlere... 3-2
  
  sonrası malum, perşembe sabahı okula gülerek giden bir çocuk.
• 74

  böylesine tarihi bir gecede lugatımıza eklenmesi olası efsane sözlerden bizi mahrum bırakan bir spikerin anlattığı maç.
• 75

  galatasaray tarihinin kırılma noktası: https://pbs.twimg.com/media/BRLEU6qCYAETFjT.jpg