2
taraftar ile takımı arasındaki ilişki maddi değil, aksine sosyal bir yapıdır. net kuralları yoktur benım nazarımda, inşa edilebilir yani farklı algoritmalarla, hele ki ihtiyaç tepe noktasını görmüşken, finale giden yolda.
başka galatasaray yok, sevincimizi, hüznümüzü belirleyen, belki de yaptırım gücü aile müessesesinden sonra en fazla olan, ve hatta ipekçi'de bizlere yeni bir aile yaratma şansı verdiğinden, yükümlülüğü boyut değiştiren.
23 yıl sonra şampiyonluğa giden yolda, yarı finalin ilk ayağında büyük galatasaray 7000 kişiye oynadı maçını, salonunun yarısından biraz fazlası dolmuştu yani, bunun yorumu dahi yapılmaz. fakat küçük bir hatırlatma şart, galatasaray gibi sınırlarını aşamamış, izmir'in yerelliğinde boğulan karşıyaka sahip olsaydı ev sahibi avantajına, dün o salonu doldururlardı biliyorsunuz değil mi; bence acıklı..
bazen unutuyoruz ne kadar şanslı olduğumuzu, diğer şehirlerde yaşamak durumunda olan galatasaray taraftarlarının, ve hatta vatan sınırları dışında hayatını idame ettiren arma sevdalılarının nasıl da bizlere imrenerek baktığını; yahu iddia ediyorum, dünkü maçı berlin'de oynatsaydı kulüp, o salonu yıkarlardı.
rehavet olarak mı görmeli bunu bilmiyorum, fakat türkiye gibi spora bu kadar kirli elin karıştığı bir ülkede, senin sevdanı emek ile sentezlemekten başka bir şansın yok ey galatasaraylı, zira bekliyor akbabalar, hakettiğinin üstüne çökmek için, sırf birileri üzülmesin diye.
sıra takıma gelince yazmaya dahi utanıyor insan, üst üste, peşisıra 20. galibiyet, neredeyse bize inat şampiyon olacak bu takım, rekorları teker teker tarih sayfalarına gömerek, kendi dilediği yeni bir tarih yaratarak, temiz, kırmızı, bize ait.
ey galatasaraylı, yetecek sadece kendi evimizdeki maçları kazanmak, 23 yıl sonra gelecek kupa için, en azından kendiniz için, ileride torunlarınıza anlatırsınız diye, 23 yıl sonra gelen şampiyonluk yolunda benim de payım vardı cümlesinin gururuyla.
sırada pazartesi,
artık icraat zamanı, orası kapalı gişe, kırmızı bir cehennem olmalı.
şampiyonluk yolunda haydi salona;
galatasaray ulan..
başka galatasaray yok, sevincimizi, hüznümüzü belirleyen, belki de yaptırım gücü aile müessesesinden sonra en fazla olan, ve hatta ipekçi'de bizlere yeni bir aile yaratma şansı verdiğinden, yükümlülüğü boyut değiştiren.
23 yıl sonra şampiyonluğa giden yolda, yarı finalin ilk ayağında büyük galatasaray 7000 kişiye oynadı maçını, salonunun yarısından biraz fazlası dolmuştu yani, bunun yorumu dahi yapılmaz. fakat küçük bir hatırlatma şart, galatasaray gibi sınırlarını aşamamış, izmir'in yerelliğinde boğulan karşıyaka sahip olsaydı ev sahibi avantajına, dün o salonu doldururlardı biliyorsunuz değil mi; bence acıklı..
bazen unutuyoruz ne kadar şanslı olduğumuzu, diğer şehirlerde yaşamak durumunda olan galatasaray taraftarlarının, ve hatta vatan sınırları dışında hayatını idame ettiren arma sevdalılarının nasıl da bizlere imrenerek baktığını; yahu iddia ediyorum, dünkü maçı berlin'de oynatsaydı kulüp, o salonu yıkarlardı.
rehavet olarak mı görmeli bunu bilmiyorum, fakat türkiye gibi spora bu kadar kirli elin karıştığı bir ülkede, senin sevdanı emek ile sentezlemekten başka bir şansın yok ey galatasaraylı, zira bekliyor akbabalar, hakettiğinin üstüne çökmek için, sırf birileri üzülmesin diye.
sıra takıma gelince yazmaya dahi utanıyor insan, üst üste, peşisıra 20. galibiyet, neredeyse bize inat şampiyon olacak bu takım, rekorları teker teker tarih sayfalarına gömerek, kendi dilediği yeni bir tarih yaratarak, temiz, kırmızı, bize ait.
ey galatasaraylı, yetecek sadece kendi evimizdeki maçları kazanmak, 23 yıl sonra gelecek kupa için, en azından kendiniz için, ileride torunlarınıza anlatırsınız diye, 23 yıl sonra gelen şampiyonluk yolunda benim de payım vardı cümlesinin gururuyla.
sırada pazartesi,
artık icraat zamanı, orası kapalı gişe, kırmızı bir cehennem olmalı.
şampiyonluk yolunda haydi salona;
galatasaray ulan..
