11 nisan 2010 galatasaray diyarbakirspor macinı yeni açıkta izledim. yakınlarımda bir abi vardı çocukları ile birlikte. çocuklardan biri 4-5 yaşlarında biri de 6-7.
eski açık insanlıktan çıkıp garip garip böğürmeye başladığında bir ara bir ses duydum. çocuklardan ufak olanı kendi halinde re re re ra ra ra gassaray gassaray cim bom bom diye tezahürat ediyordu.
kimse duymuyordu ama yakınımda olduğundan ben duyuyordum çocukların söylediği bu tezahüratı. abisi ile birlikte karşılıklı birbirlerine söylüyorlardı tüm saflıkları ile.
galatasaray kültürünü, galatasaraylılığı bu yaşlarında öğrenecek olan çocuklar stadyumda re re re tezahüratı yerine kedi takımını ıslıklayan, galatasaray lehine tezahürat yapanları ıslıklayan insan demeye dilimin varmadığı yaratıkları buluyorlardı.
onlar adına üzüldüm tabii ki, dillerinden düşürmeyecekleri o tezahüratları duyabilselerdi keşke bu akşam. ama o tezahüratları yapanların ıslıklandığı bir maç izledi o çocuklar.
yine de bu gece galatasaray geleceği adına içimde hala ümit varsa o da bugün re re re diye tezahürat yapan ve yaşları toplamı 10-11 olan bu iki çocuk yüzünden. onlar galatasaray ismini dillerinden düşürmediği müddetçe bu kulüp üç beş çapulcuya kalmayacaktır.
bugün gördüm ki ümitli olmak için hala neden var.
