babama karşı kazanacağım ilk zafer olmak üzeredir, hatta olmuştur.
öncelikle
semih kaya. babam kendisini ilk zamanlarından beri pek beğenmedi. bense tabi ki beğeniyor, gelecekle ilgili hayaller kuruyordum. sanırım kazanan babam oldu, yinede daha erken diyelim.
daha sonra
amrabat. babam amrabat'ı kayseri'den aldığımızı duyunca ne işi var gibisinden şeyler söyledi. bense yine gaza gelerek bizi uçuracağını düşündüm. kaybettim. :(
hala kendisini savunduğum için utandığım
bazuka'ya geldi sıra.(u: hajrovic :() ilk bir kaç maçtan sonra her hatasında söylenmeye başlayan babama karşı yaptığım savunma yine haksız çıktı. en ağır mağlubiyetim.
ve sırada
olcan adın. transfer ettiğimizde baya sinirlenmişti babam, 15 gol 15 asist yaptığını söylesemde, babama göre
futbolcu tipi yoktu kendisinde ve işe yaramazdı. sonuç: yine mağlubiyet.
ama
podolski... ilk bir kaç maç sonunda babam yorumunu yaptı:
bitmiş! tabi ben güveniyordum kendisine. hatta gaziantep'e attığı kafa golünden sonra bu sezon
15 golden aşağı atmayacak bu adam diye bir iddiada bulundum. bu sefer kazandım gibi. 15 golü de geçerse resmen galibim.