1
1978 1979 sezonu
dolmabahçe sürgünümüzün 6.sezonu. başlarda kimse bizi hesaba katmıyordu ama ikinci yarı çatır çatır oynuyoruz. şampiyon biziz. başkasının olması imkansız gibi derken olmadı. çok garip bir biçimde 1 puanla, evet sadece 1 puancıkla manyakça şampiyonluğu kaçırıdık. hem de kime? bizden daha kötü olan trabzon’a. nasıl mı?
sondan başlayalım. 1 puanla şampiyonluğu kaçırdık ama gözlerinize inanamayacaksınız. iki puanlı sistemin azizliği idi. lig şöyle bitti.
-----------------o—g—b—m-a-y--p
trabzonspor-30-13-16-01-34-07-42
galatasaray--30-17-07-06-47-17-41
tarbzonspor beraberliğe oynayarak şampiyon oldu. bir kez de beşiktaş becermişti.
hocamız coşkun özarı. lige onunla başladık, onunla bitirdik.
kadromuz;
(hatuniç)eser özaltındere,/bahattin demircan müfit erkasap, fatih terim güngör tekin erdoğan arıca mehmet oğuz öner kılıç gökmen özdenak cüneyt tanman
turgay inan zafer dinçer gürcan aday tuncay temeller rıdvan kılıç tacettin ergürsel ve yaşareviç ile metin yıldız
şimdi çoğu unutuldu bu adamların. vay be..
ligin başı. beş maç yapmışız içeride dışarıda. mağlubiyetimiz yok. birden hatuniç ve yaşareviç sesleri yükselmeye başladı ve yaşareviç’i ayağının tozu ile adana demirspor deplasmanına götürdüler. yaşareviç ilk on bir de çıktı sahaya. canavar gibi oynadık. inanılmaz. adamlar iki defa geldiler bizim kaleye biri gol oldu ve ilk yenilgimizi aldık. aradan bi kaç hafta geçti ve yine mağlubiyetimiz yok ve yine bir adana takımı olan adanaspor ile dolmabahçe’de oynuyoruz. coşkun hoca hatunic’i takıma koydu. bu maç ta hatunic’in ilk maçı. peki hatuniç’i koymak için kimi kesti? yaşareviç’i. la havle. orta saha kaldı iki kişiye. b.mehmet ve hatuniç. hatuniç tam mal çıktı. dolmabahçe de ilk malubiyetimizi aldık sayesinde.
ilk yarıyı 2 mağlubiyetle bitirdik derken. erteleme maçı çıktı başımıza. o moral bozukluğu ile haydi bursa’ya. yine hurafeler karıştı. yine saha içinde dışında bi dünya pandomim. kavgalar karakollar mahkemeler falan filan. ilk yarıyı 3 mağlubiyetle kapattık.
ikinci yarı başladı. ligin ilk maçı diyarbakır’da. dolmabahçe’deki maçta 3 tane sallamışız. diyarbakır deyip geçme hacı. adamlar şampiyonluğa oynuyorlar. inanmıyorsun değil mi! milliyet arşiv var. gitte bak. hafatalarca liderlik, ikincilik filan yaptılar. bir sezon önce geldiler milli lige. önceki sezon bizimle dolmabahçe’deki ilk maça karpuz getirmişlerdi. kocaman bi karpuz. tahminim 20 kilo filandır. diyarbakır’ın kaptanı el arabası ile ite ite orta sahaya kadar getirip kaptan cüneyt ten bayrak alıp karpuz arabasını cüneyt’e verdi. ne güzeldi be. anrşi terör, dışarıda her gün 50-100 kişi ölüyor, biz kürt ermeni rum çocukları ile tribündeyiz. önüm ülkücü arkam komünist. bi bakarsın tribünün bir köşesinde bi kaç abi şapkaları ters çevirmiş taşın üzerinde namaz kılıyor, diğer köşede cep kanyağı sokmuşlar fırtlatıyorlar. sonuç? gol oldumu dünya yıkılıyor. galatasaray ulan galatasaray işte. derken diyarbakırda da çaktılar mı bize bi tane oldu 4 mağlubiyet. aradan geçmedi bi hafta, zonguldak deplasmanı, yine pandomim. hakem kavga karakol polis derken bi tane daha. oldu 5. ligin ilk yarısındaki adana maçından sonra dikiş tutmadık mskym. ama zonguldak maçı da son oldu. hatuniç ibnesinden de kurtulduk bu arada. çatır çatır oynuyoruz. haftalarca mağlubiyet yüzü görmedik.
ve haftalar sonra allahın cezası;
(bkz: 15 nisan 1979 fenerbahçe galatasaray maçı)
2-0 yendiler bizi. golerin birini bizden giden (bkz: şevki şenlen) attı. ne sevindi arkadaş ne sevindi. anlatamam. iki defa turladı sahayı.
6. ve son mağlubiyet. bu maçtan sonra hiç mağlubiyet almadık. berabere bile kalmadık. oynadığımız 7 maçın yedisini de galibiyetle tamamladık ama bu maç iflahımızı kesti. eğer bu maçı kaybetmeseydik veya en az berabere bitirebilseydik şampiyon bizdik. 14 sene beklememize gerek kalmayacaktı.
şimdi; ben bu entry’i niye yazdım!
bir sezon sonra küme düşmeye oynadık ta ondan. yaaaaa.. bu durumdan sonra ertesi sezon küme düşmekten zor kurtulduk. ve bu sezon bizim b.mehmet'i kaybetmemize neden oldu (bkz: mehmet oğuz) o lanet te az daha canımızı alıyordu.
küme düşmeye oynadığımız sezon pek yakında;
(bkz: 1979 1980 sezonu)
dolmabahçe sürgünümüzün 6.sezonu. başlarda kimse bizi hesaba katmıyordu ama ikinci yarı çatır çatır oynuyoruz. şampiyon biziz. başkasının olması imkansız gibi derken olmadı. çok garip bir biçimde 1 puanla, evet sadece 1 puancıkla manyakça şampiyonluğu kaçırıdık. hem de kime? bizden daha kötü olan trabzon’a. nasıl mı?
sondan başlayalım. 1 puanla şampiyonluğu kaçırdık ama gözlerinize inanamayacaksınız. iki puanlı sistemin azizliği idi. lig şöyle bitti.
-----------------o—g—b—m-a-y--p
trabzonspor-30-13-16-01-34-07-42
galatasaray--30-17-07-06-47-17-41
tarbzonspor beraberliğe oynayarak şampiyon oldu. bir kez de beşiktaş becermişti.
hocamız coşkun özarı. lige onunla başladık, onunla bitirdik.
kadromuz;
(hatuniç)eser özaltındere,/bahattin demircan müfit erkasap, fatih terim güngör tekin erdoğan arıca mehmet oğuz öner kılıç gökmen özdenak cüneyt tanman
turgay inan zafer dinçer gürcan aday tuncay temeller rıdvan kılıç tacettin ergürsel ve yaşareviç ile metin yıldız
şimdi çoğu unutuldu bu adamların. vay be..
ligin başı. beş maç yapmışız içeride dışarıda. mağlubiyetimiz yok. birden hatuniç ve yaşareviç sesleri yükselmeye başladı ve yaşareviç’i ayağının tozu ile adana demirspor deplasmanına götürdüler. yaşareviç ilk on bir de çıktı sahaya. canavar gibi oynadık. inanılmaz. adamlar iki defa geldiler bizim kaleye biri gol oldu ve ilk yenilgimizi aldık. aradan bi kaç hafta geçti ve yine mağlubiyetimiz yok ve yine bir adana takımı olan adanaspor ile dolmabahçe’de oynuyoruz. coşkun hoca hatunic’i takıma koydu. bu maç ta hatunic’in ilk maçı. peki hatuniç’i koymak için kimi kesti? yaşareviç’i. la havle. orta saha kaldı iki kişiye. b.mehmet ve hatuniç. hatuniç tam mal çıktı. dolmabahçe de ilk malubiyetimizi aldık sayesinde.
ilk yarıyı 2 mağlubiyetle bitirdik derken. erteleme maçı çıktı başımıza. o moral bozukluğu ile haydi bursa’ya. yine hurafeler karıştı. yine saha içinde dışında bi dünya pandomim. kavgalar karakollar mahkemeler falan filan. ilk yarıyı 3 mağlubiyetle kapattık.
ikinci yarı başladı. ligin ilk maçı diyarbakır’da. dolmabahçe’deki maçta 3 tane sallamışız. diyarbakır deyip geçme hacı. adamlar şampiyonluğa oynuyorlar. inanmıyorsun değil mi! milliyet arşiv var. gitte bak. hafatalarca liderlik, ikincilik filan yaptılar. bir sezon önce geldiler milli lige. önceki sezon bizimle dolmabahçe’deki ilk maça karpuz getirmişlerdi. kocaman bi karpuz. tahminim 20 kilo filandır. diyarbakır’ın kaptanı el arabası ile ite ite orta sahaya kadar getirip kaptan cüneyt ten bayrak alıp karpuz arabasını cüneyt’e verdi. ne güzeldi be. anrşi terör, dışarıda her gün 50-100 kişi ölüyor, biz kürt ermeni rum çocukları ile tribündeyiz. önüm ülkücü arkam komünist. bi bakarsın tribünün bir köşesinde bi kaç abi şapkaları ters çevirmiş taşın üzerinde namaz kılıyor, diğer köşede cep kanyağı sokmuşlar fırtlatıyorlar. sonuç? gol oldumu dünya yıkılıyor. galatasaray ulan galatasaray işte. derken diyarbakırda da çaktılar mı bize bi tane oldu 4 mağlubiyet. aradan geçmedi bi hafta, zonguldak deplasmanı, yine pandomim. hakem kavga karakol polis derken bi tane daha. oldu 5. ligin ilk yarısındaki adana maçından sonra dikiş tutmadık mskym. ama zonguldak maçı da son oldu. hatuniç ibnesinden de kurtulduk bu arada. çatır çatır oynuyoruz. haftalarca mağlubiyet yüzü görmedik.
ve haftalar sonra allahın cezası;
(bkz: 15 nisan 1979 fenerbahçe galatasaray maçı)
2-0 yendiler bizi. golerin birini bizden giden (bkz: şevki şenlen) attı. ne sevindi arkadaş ne sevindi. anlatamam. iki defa turladı sahayı.
6. ve son mağlubiyet. bu maçtan sonra hiç mağlubiyet almadık. berabere bile kalmadık. oynadığımız 7 maçın yedisini de galibiyetle tamamladık ama bu maç iflahımızı kesti. eğer bu maçı kaybetmeseydik veya en az berabere bitirebilseydik şampiyon bizdik. 14 sene beklememize gerek kalmayacaktı.
şimdi; ben bu entry’i niye yazdım!
bir sezon sonra küme düşmeye oynadık ta ondan. yaaaaa.. bu durumdan sonra ertesi sezon küme düşmekten zor kurtulduk. ve bu sezon bizim b.mehmet'i kaybetmemize neden oldu (bkz: mehmet oğuz) o lanet te az daha canımızı alıyordu.
küme düşmeye oynadığımız sezon pek yakında;
(bkz: 1979 1980 sezonu)
