65
bu sene, izlerken en çok ağladığım sene oldu, herhalde pandemiden dolayı da bir sinir bozukluğu ve takıma aşırı özlem hasıl olmuş. neyse.
yönetmeninden, kameracılarına, kurgucusundan 'bir taşı oradan alıp buraya koyanına' kadar şükranla dolduğum belgesel.
tarihte, şimdiye dek, 1 (bir) kez gerçekleşmiş böyle fantastik bir olayın tanıklığı ancak böyle vakur ve gerçek olabilirdi. gerçek-çi demenin bile hakaret olabileceğinden korkuyor insan, o kadar gerçek tüm hisler.
yaşanan şeyi ekstra parlatmaya çalışmadan o anları aktörleriyle beraber yaşayan, oradaki bir çift göz gibi gösterebilmiş olması gerçekten harika bir iş. bir futbol takımı ve bir süreç, belgesellerde var olması gereken 'duvardaki sinek olmak' (tarafsızlık) düsturuna rağmen, ancak böyle nazikçe, mütevazı şekilde ve coşkuyla yüceltilebilirdi.
tekrar tekrar, yapanların ve yaşatanların canlarına sağlık.
yönetmeninden, kameracılarına, kurgucusundan 'bir taşı oradan alıp buraya koyanına' kadar şükranla dolduğum belgesel.
tarihte, şimdiye dek, 1 (bir) kez gerçekleşmiş böyle fantastik bir olayın tanıklığı ancak böyle vakur ve gerçek olabilirdi. gerçek-çi demenin bile hakaret olabileceğinden korkuyor insan, o kadar gerçek tüm hisler.
yaşanan şeyi ekstra parlatmaya çalışmadan o anları aktörleriyle beraber yaşayan, oradaki bir çift göz gibi gösterebilmiş olması gerçekten harika bir iş. bir futbol takımı ve bir süreç, belgesellerde var olması gereken 'duvardaki sinek olmak' (tarafsızlık) düsturuna rağmen, ancak böyle nazikçe, mütevazı şekilde ve coşkuyla yüceltilebilirdi.
tekrar tekrar, yapanların ve yaşatanların canlarına sağlık.
