22
(bkz: 17 nisan 2024 manchester city real madrid maçı)
defansif oyunları nedeniyle real madrid’e gelen eleştirilere hiç katılmadığım takım.
oyunun her saniyesinde planlı, akılcı, tamamen kompakt bir savunma yaptılar. evet city baskılıydı ama real’in kontrolü kaybettiği bir an olmadı hiç. rudiger’in bir iki pozisyonu dışında ne müdahaleydi be dediğim hiç bir karşılama sekansları olmadı maçta. her karşılamaları planın parçasıydı nerdeyse.
ayrıca, eleme maçları idealist değil pragmatist yorumlanmalı teknik adamlar tarafından diye düşünüyorum. sezon boyu inşa ettiği oyuna pratik çözümlemeler getirmeyi bir zayıflık olarak görmemeli teknik adamlar. sonuçta bu oyunun amacı kupa almak. idealist kimliği abartmak bazen sizi belki de hak ettiğinizde daha azına mecbur bırakıyor. (bkz: pep guardiola). don carlo ise yine bu noktada kendisini olduğundan başarılı yapan pragmatizmini maç boyunca yanında tuttu. ilk saniyeden itibaren maça 120 dakika + penaltılar üzerinden bütünsel yaklaştı. guardiola ise herhangi bir maç gibi nasıl daha fazla gol atarıza odaklandı.
bu seviyede, kusursuz bir set takımına karşı deplasmanda 120 dakika boyunca bu kadar doğru karşılama yapabilmek takdire şayan. en azından küçümsenmeyecek kadar değerli. dualarla kale önüne dizilmekten farklı değerlendirilmeli bu.
savunma futbolunu bir futbol izleyicisi olarak sevmemek bir tercihtir tabi. ben de pep’in obsesif set oyununu izleyici olarak çok sevmiyorum mesela. ancak, bunu elit seviyede istikrarla yapabilmesine saygı duyuyorum.
bu nedenle savunma futbolunun küçümsenmesini hiç anlamıyorum.
defansif oyunları nedeniyle real madrid’e gelen eleştirilere hiç katılmadığım takım.
oyunun her saniyesinde planlı, akılcı, tamamen kompakt bir savunma yaptılar. evet city baskılıydı ama real’in kontrolü kaybettiği bir an olmadı hiç. rudiger’in bir iki pozisyonu dışında ne müdahaleydi be dediğim hiç bir karşılama sekansları olmadı maçta. her karşılamaları planın parçasıydı nerdeyse.
ayrıca, eleme maçları idealist değil pragmatist yorumlanmalı teknik adamlar tarafından diye düşünüyorum. sezon boyu inşa ettiği oyuna pratik çözümlemeler getirmeyi bir zayıflık olarak görmemeli teknik adamlar. sonuçta bu oyunun amacı kupa almak. idealist kimliği abartmak bazen sizi belki de hak ettiğinizde daha azına mecbur bırakıyor. (bkz: pep guardiola). don carlo ise yine bu noktada kendisini olduğundan başarılı yapan pragmatizmini maç boyunca yanında tuttu. ilk saniyeden itibaren maça 120 dakika + penaltılar üzerinden bütünsel yaklaştı. guardiola ise herhangi bir maç gibi nasıl daha fazla gol atarıza odaklandı.
bu seviyede, kusursuz bir set takımına karşı deplasmanda 120 dakika boyunca bu kadar doğru karşılama yapabilmek takdire şayan. en azından küçümsenmeyecek kadar değerli. dualarla kale önüne dizilmekten farklı değerlendirilmeli bu.
savunma futbolunu bir futbol izleyicisi olarak sevmemek bir tercihtir tabi. ben de pep’in obsesif set oyununu izleyici olarak çok sevmiyorum mesela. ancak, bunu elit seviyede istikrarla yapabilmesine saygı duyuyorum.
bu nedenle savunma futbolunun küçümsenmesini hiç anlamıyorum.
