465
ben küçükken ailem restorant işletirdi. bir gün sülalede zamanında tek galatasaraylı olan ve ben doğunca beni de galatasaraylı yapmış olan amcam eve geldi ve "restorana galatasaray takımı geldi, bütün takım oradalar , hadi gel seni de götüreyim ama biraz işlerim var bahçede, onları bitirdiğimde gideriz, herkesle tanışır imza alırsın" dedi. hatta " mondragon'u görmen lazım acayip büyük bir adam, kocaman elleri var " diye de ekledi. sene 2002-2003 benim de yaş 11-12 falan o zamanlar, tam bir fanatiğim, maç kaybedince ağlar, okula gitmek istemezmişim o dönemler. neyse amcamın işlerinin bitmesini uzunca bir süre bekledim ama beklerken de sürekli " hadi amca ne zaman bitecek " diye onu darladım. son olarak işler bitip dükkana vardığımızda kimse olmadığını görüp ağlamaya başlamam bir oldu. kaçırdık diye çok üzülmüş ve sinirlenmiştim. daha sonra ben sakinleşince şaka olduğunu ve kimsenin gelmediğini söylediler. ona daha da çok sinirlendim. küçücük çocuğa bu kadar yüklenilir mi ya.
