14 mayıs 2006

• 142

  sarıyla kırmızıyla, alnımızın akıyla.
  
  iyilerin mutlaka kazandığı, ilahi adaletin tecelli etmesiyle sonuçlanan harika bir gün.
• 143

  türk futbol tarihinin kırılma noktası olan tarih.
  
  o gün şampiyonluğu kazanan bir fenerbahçe bugün öyle ibriklerle güğümlerle değil hakikaten 28-29 şampiyonluğa ulaşırdı.
  
  bizim önümüzü fetö kesti hikayesi, bu gerçeğin ve kaçan fırsatın büyüklüğünün acısıyla çıkmaktadır.
  
  20 sene sonra geriye dönüp o maç tatil edilmeliydi şeklinde aşırı bilmiş yorumlar, mağdur oldukları her konuda olduğu gibi, tek taraflı ve yanlış bir okuma örneğidir.
  
  sahaya konfeti atıp maçın oynanmasını erteleme işi ezelden beri türk sahalarında olan bir olaydı. kaldı ki o şikayet edilen konfeti yağmuru sayesinde verilen 16 dakikalık müthiş uzatmanın yaklaşık 12 dakika denizlispor'un kümede kaldığının garantilendiği bir durumda oynamıştır. bunun 8-9 dakikasında da skor zaten 1-1'e gelmişti.
  
  denizlispor maç boyu can havliyle saldırmış, özellikle şimdilerin yorumcusu o dönemlerin sakar forveti selahattin kınalı ile pek çok gol kaçırmıştır. ama özellikle kümede kaldıktan sonra öyle aşırı bir motivasyon da göstermemiştir. zira golleri kaçıran, topu direkten dönen bu bölümde fenerbahçe olmuştur.
  
  bunların hayal dünyasında denizlispor takımının sahayı açıp kaleyi de boşaltması gerekiyordu herhalde.
  
  gerçi iyice garip bir algoritmaya döndüler artık. her seferinde dünyanın en saçma argümanını icat edip büyük bir ciddiyetle gayet kendinden emin savunuyorlar. sen ciddiye almadıkça daha da azıtıp tahrik ediyorlar.
  
  adam yerine koyup ya da canına tak edince tane tane, gerizekalıya anlatır gibi anlatıyorsun. kafayı çevirip devam ediyorlar. sen de sinir olduğun ve efor harcayıp yorulduğunla kalıyorsun.
  
  o denizlili abimizin dediği gibi, allah'ın dediğinin olduğu gündür. allah yürü ya kulum deseydi, yürüyecektiniz.
  
  artık ne yaptıysanız, vetoyu o gün yediniz.
  
  ona buna iftira atmaktansa durup düşünün bakalım kime ne yaptınız da başınıza bunlar geliyor diye...
• 144

  belki de tam olarak sezonu hatırladığım ilk şampiyonluk. o 16 dakika 16 yıl gibi gelmişti. futbolcular sahada, taraftarlar tribünde ve ekran başında ağlamıştı sevinçten.
  
  16 dakika bittiği anda her yere koşmaya başlamıştım evde. sonra tabi sevinç gözyaşları.
  
  yıllar geçse de o gün hatıraları hiç silinmiyor.
• 145

  o dönemleri yaşamayan kardeşlerimize söyle özetliyim. fenerbahçe galatasaray maçında biz “milyonluk eşekler” diye bağırırken onlar bize “üç kuruşluk ibneler” diye bağırıyordu. sınıfsallığın dibini yaşıyorduk biz saidou’yu transfer ederken fenerbahçe appiahlar indirdiğinde.
  
  hayalet sevgilimin patladığı yıl aldığımız şampiyonluk.
• 146

  (bkz: imkansız galatasarayca değildir)
• 147

  hayatımın en güzel 5 gününden biridir.
  
  biri oğlumun olduğu gün,
  diğeri bu şampiyonluk
  
  diğer üçünü bilmiyorum bile, şu an sayamam. işte bu şampiyonluk ve o gün öyle bir gündür.
• 148

  ilahi adaletin tecelli ettiği bir sezonda, şampiyonluğumuzu 16 dakika diğer maç sonucunu bekleyip ilan ettiğimiz tarih.
  
  2 puan farkla şampiyon olduk fakat puan farkının daha fazla olması gerektiği bir sezondu, tıpkı bu sezon gibi.
  
  en aklımda kalan maç ise, anelka’nın 2-0 geride oldukları konyaspor’a dk.70’te elle attığı ilk gol sayesinde maçı çevirip, konyada 3 puan aldıkları maçtı. aynı maç içinde skor konyaspor lehine 2-0 iken, hakem fenerbahçenin bir kırmızı kartını es geçmiş, konyaspor’un bir penaltısını da vermemiştir. zaten hakemlik hayatı bitti o maçtan sonra.
  
  sonra bu haksızlıklar dönüp dolaşıp sezon sonu denizlide bir şekilde sahibini buluyor işte. karma de, ilahi adalet de, evren de, ne dersen de.
• 149

  2006 şampiyonluğumuzu aldığımız gün.
  
  bu şampiyonluğun ayrı bir yeri var. mütevazı bir kadroyla, son maçta ufak çaplı bir mucizeyle almıştık. ikonik 16 dakika bekleme olayı da bu başarının bir nevi maskotu oldu. çok güzel bir gündü. heyecandan kulaklarımı tıkayıp beklemiştim, sonrası sevinç gözyaşı...