valla kim ne derse desin ilk yarısını kötü oynadığımız
21 nisan galatasaray trabzonspor maçı’nın ikinci yarısında oyunu bize döndüren teknik direktörümüz, efsanemiz. saçmasapan bir gol yedik yine, stoperimiz topu 18’e uzaklaştırdı, rakip stoper de 40 kere vursa 1 tanesi gol olmayacak o vuruşu yaptı. yoksa bir şekilde bize geliyordu maç. ayrıca herkes esiyor gürlüyor da, gedson sakatlanınca oyuna herkesin nefret ettiği emre akbaba’yı alabiliyoruz. hayatında hiç 8 numara oynamamış emre kılınç oyundan çıkıyor, yerine akhisar’ın eski sol beki ömer bayram giriyor. elimizi vicdanımıza koyalım, şu takımda taylan’dan başka, ki kendisini bu hale eviren yine fatih hocadır, merkez orta sahamıza gönül rahatlığıyla koyabileceğimiz 1 tane oyuncumuz var mı? ben söyleyeyim. yok. varsa bir tek gedson var, o da devre arası geldi ve kiralık.
he bu sene kötü performanslar verdiği maçlar ya da 3-4 maçlık periyotlar oldu eyvallah ama sezonun genelinde, elindeki bu kadro, başımızdaki bu yönetimle yine de çok iyi getirdi takımı buraya kadar. ben de bazen kızıyorum söyleniyorum ama kötü sonuçların ardından 1 gün geçince, büyük resme bakıyorum ve elimizdeki tek uluslararası markanın kendisi olduğunu görüyorum. ve içinde bulunduğumuz bu durumdan bizi çıkaracak yegane galatasaraylı yine kendisidir. bugün gitse yerine getireceğimiz kimse derdimize çare olmaz. daha bu kulübe en az 6-7 yıl hizmet edecek yaş ve güçtedir. bu camiaya bunca başarı kazandırmış, yaşayan efsanemizin bırakalım da 2-3 yıl başarısızlığı olsun. gittiği gün zannediyor muyuz ki günümüz modern alman teknik direktörlerinden herhangi birini getirebileceğiz. diyelim ki o beklenen modern alman’ı ‘gel bi görüşelim’e ikna ettik getirdik ülkeye, florya’nın halini, çağdışılığını görse koşarak uzaklaşır. o yüzden elimizdekinin kıymetini bilelim derim. anlık kızgınlıklar ya da öfkeler, kötü kararlar aldırır ve emin olun bizi çok daha kötüye götürür.
