386
beni galatasaray'lı yaparak bana en büyük miraslarından birini bırakmış olan rahmetli canım babamın dünya gözüyle izlediği ve galatasaray'ımızın galibiyetiyle sonuçlanmış son avrupa kupası maçı.
nur içinde yat aslan babam.
bu maçın ilk ayağında yani 3 nisan 2013 real madrid galatasaray maçı'nı deplasmanda santiago bernabau stadı'nda izlemiştim. maç çıkışında galatasaraylı bir baba oğulun yanından geçerken ufaklığın babasına üzgün bir şekilde "baba ya elendik mi şimdi biz" dediğini duydum. çocuğun bu lafını duymamla birlikte aklıma aynı bu maçın skoruyla sonuçlanan 3-0 yenildiğimiz 28 ekim 1988 neuchatel xamax galatasaray maçı'ndan sonra mustafa denizli'nin "biz bu takıma istanbul'da beş atacağız." lafı geliverdi. hemen geriye dönüp baba oğulun yanına geldim ve çocuğun kafasını okşayarak "üzülme koçum biz bu takıma istanbul'da beş atacağız beşşş" deyiverdim. çocuğun yüzünde oluşan umut dolu ifadeyi hala unutmam.
velhasıl kelam, istanbul'daki rövanş maçında da tribünde yerimi aldım ve maç başladı. ilk yarıda erken yediğimiz gol, ikinci yarı ardı ardına attığımız goller derken sadece biz galatasaraylıların değil tahminim odur ki kanatlı aminci tayfanın bile yok artık dediği o ana geldik. gözlerimin mutluluktan bildiğiniz karardığı, bir hafta önce galatasaraylı ufaklığa aşıladığım umudun gerçeğe dönüşmek üzere olduğunu sandığım o an;
didier drogba'nın ofsayttan attığı o gol anı. eminim benim gibi milyonlar vardır o anda pozisyonun nizami golle sonuçlandığını sanıp, tribünde kendinden geçen, evde masayı sephayı dağıtan.
skor 3-1'e geldikten sonra aynı tempoyu devam ettirebilmiş olsaydık inanın bana dünya futbol tarihine geçecek bir sonuçla bitebilecek maçtı. her ne kadar istediğimiz sonuçla bitmemiş olsa da, sarı kırmızıya gönül vermiş milyonların en güzel anılarından biri olmuştur çoktan.
nur içinde yat aslan babam.
bu maçın ilk ayağında yani 3 nisan 2013 real madrid galatasaray maçı'nı deplasmanda santiago bernabau stadı'nda izlemiştim. maç çıkışında galatasaraylı bir baba oğulun yanından geçerken ufaklığın babasına üzgün bir şekilde "baba ya elendik mi şimdi biz" dediğini duydum. çocuğun bu lafını duymamla birlikte aklıma aynı bu maçın skoruyla sonuçlanan 3-0 yenildiğimiz 28 ekim 1988 neuchatel xamax galatasaray maçı'ndan sonra mustafa denizli'nin "biz bu takıma istanbul'da beş atacağız." lafı geliverdi. hemen geriye dönüp baba oğulun yanına geldim ve çocuğun kafasını okşayarak "üzülme koçum biz bu takıma istanbul'da beş atacağız beşşş" deyiverdim. çocuğun yüzünde oluşan umut dolu ifadeyi hala unutmam.
velhasıl kelam, istanbul'daki rövanş maçında da tribünde yerimi aldım ve maç başladı. ilk yarıda erken yediğimiz gol, ikinci yarı ardı ardına attığımız goller derken sadece biz galatasaraylıların değil tahminim odur ki kanatlı aminci tayfanın bile yok artık dediği o ana geldik. gözlerimin mutluluktan bildiğiniz karardığı, bir hafta önce galatasaraylı ufaklığa aşıladığım umudun gerçeğe dönüşmek üzere olduğunu sandığım o an;
didier drogba'nın ofsayttan attığı o gol anı. eminim benim gibi milyonlar vardır o anda pozisyonun nizami golle sonuçlandığını sanıp, tribünde kendinden geçen, evde masayı sephayı dağıtan.
skor 3-1'e geldikten sonra aynı tempoyu devam ettirebilmiş olsaydık inanın bana dünya futbol tarihine geçecek bir sonuçla bitebilecek maçtı. her ne kadar istediğimiz sonuçla bitmemiş olsa da, sarı kırmızıya gönül vermiş milyonların en güzel anılarından biri olmuştur çoktan.
