1244
galatasaray'ın 20 senelik seriyi sonlandırdığı maç.
bu seriyi 2 bölümde ele alacak olursak;
2001-2009 ( mağlubiyet serisi )
serini başlangıcı olan bu dönemin kuşkusuz en büyük nedenleri şunlardı;
-şükrü saraçoğlu stadyumunun ülke standartlarında rakipsiz hale getirilmesi.
-galatasaray' ın 2011 haziran ayına kadar sürecek olan karanlık döneme girmiş olması.
-aziz yıldırım'ın derbilerdeki etkisi.
-başarı için her yol mübahtır tavrını benimseyen fenerbahçe'nin futbolculara, hakemlere ve taraftarlara uyguladığı tavır.
bu etkenlerin bir araya geldiği ilk maç kuşkusuz (bkz: 6 mayıs 2001 fenerbahçe galatasaray maçı) bu maçta stadyumları inşaat halinde olsada diğer etkenleri eksiksiz uygulayan fenerbaçe yönetimi galatasaray taraftarına resmen işkence uygulamış, yıllarca sürecek olan zorbalığın fragmanını o gün herkesin gözü önünde müthiş bir şekilde uygulayıp maçıda kazanmışlardır.
bir sonraki sezon oynanan maçta bu serinin unutulmaz maçlarından birisiydi. galatasaray bu maçı 1-0 kaybetti ancak skordan ziyade maçta gördüğü 4 kırmızı kart maça damgasını vurdu. bu maçtan sonra galatasaray'ın burada maç kazanabilmesi için aslında bir değil birden çok engeli aşmasının gerektiğini bir kez daha anlamış olacaktık. (bkz: 16 şubat 2002 fenerbahçe galatasaray maçı)
bir sonraki sezon oynanan maç ise fenerbahçe'lilerin 18 senedir kutladığı meşhur 6-0'lık karılaşma. galatasaray'ın 2001-2010 yılları arasında oynadığı en iyi futbollardan birisi bu maça denk gelir ancak bu kadar iyi futbola rağmen yenilen 6 gol galatasaray'ın burada kazanmak için iyi futbolun yetmeyeceğini, şansında yanında olması gerektiğini anlayacağı maç olacaktı. (bkz: 6 kasım 2002 fenerbahçe galatasaray maçı)
galatasaray 6-0' dan sonra çıktığı 2 lig maçınıda 2-1 ve 1-0 lık skorlarla kaybetti. ancak 2006 yılında öyle bir maça çıktı ki bence 6 kasımdan daha yıkıcı bir karşılaşmaydı bu. belki sezon sonu şampiyon olacaktık ama kadıköy'de bu kadar aciz duruma düşmemiz bizim kalan özgüvenimizide alıp götürmüştü. (bkz: 22 nisan 2006 fenerbahçe galatasaray maçı)
galatasaray her geçen sene kaybettiği özgüveni geri kazanması için belkide bir galibiyete ihtiyacı vardı ama galibiyeti bırakın 1 puanı bile hayal edemez olmuştuk. ilk 5 dakikada yenilen goller, hakem hataları, sinirlerine hakim olamayan bir futbolcu grubuyla inanılmaz kırılgan bir takım haline gelmiştik. peki neydi orada sonuca ulaşmanın yolu?
kesinlikle sakin kalmak ve erken gol yememekti. galatasaray bunu ilk olarak çoğu insanın hatırlamadığı, özetlerinin bile zar zor bulunduğu bir türkiye kupası maçında başarmıştı. fenerbahçe o sezon son şampiyon ve alışkın olmadığımız bir şekilde avrupada çok başarılı bir sezon geçiriyordu. bunlar tabiki galatasaray'ı yenmek için bir etken değildi ancak galatasaray o maça tam 11 türkle çıkıp inanılmaz sakin bir futbolla seyirciyi maçın içine sokmayarak istediğini almış, ama farklı galibiyeti de kaçıran taraf olmuştu. (bkz: 3 şubat 2008 fenerbahçe galatasaray maçı)
bu maçtan sonra adeta eski haline dönen galatasaray yine ligde çıktığı 2 maçıda kaybedip seriyi tam tamına 10 maça çıkartmıştı. kupa maçındaki sakinlik, iyi futbol yerini sinir, stres, amatörce hatalara bırakmıştı.
2010-2020 (yenilmemeyi öğrenmek)
galatasaray 10 yıllık süreçte ligde çıktığı 10 maçıda kaybetmiş, kupada ise çıktığı 3 karılaşmadan sadece 1 beraberlik çıkarabilmişti. 2010-2011 sezonuna faica gibi başlayan galatasaray için en kötü senaryolardan biride böyle bir ortamda fenerbahçe deplasmanına çıkmaktı. 24 ekim 2010' da gündüz saatleri feyenoord'un psv'den tam tamına 10 gol yemesinden sonra konuşulan tek şey fenerbahçe'nin aynısını yapmaya çok yakın olduğuydu. ama galatasaray yine herkesi şaşırtıp büyük bir süpriz yaparak maçı kaybetmemiş, yıllarca kabusu olacak olan şans faktörünü lehine çeviremeyip aynı 2008'deki gibi sıradan bir kadroyla deplasmanda farkı kaçırmıştı. (bkz: 24 ekim 2010 fenerbahçe galatasaray maçı). nedeni bu maç olmasada, bu maçtan sonra adeta yeni bir döneme giriş yapmıştık. galatasaray 2002 sonrası girdiği ağır bunalımdan kurtulmuş, yeni yönetim, yeni hoca ve harika bir stadyumla artık eşit şartlarda rakibinin karşısına çıkmaya başladı.
2011-2012 ( baroş'un direği )
bu maçın ilk 20 dakikası belkide hem serinin hemde ligin kaderini değiştirebilirdi. galatasaray kadıköy'e çok iyi kadrolarla gitmişti, ancak bu kadar güçlü bir futbolla hiç gitmemişti zaten bana göre 96-00 döneminden sonraki en güçlü galatasaray buydu. maçın başında 2-0 geri düşmemiz hepimize bir 6-0 daha geliyor hissi uyandırdı, inanılmaz demoralize olmuştuk serinin artık 12. yılına gelmiştik en güçlü galatasaray bile fark yiyecekse burada kazanmak gerçekten imkansızdı. ancak öyle olmadı galatasaray geçmiş yıllarda yaptığı hataları yapmayıp paniği çok çabuk atlattı maça ortak oldu 60 dakika tek kale oynadığı maç, 12 yıllık seri uzatma dakikalarında direğe takılmıştı resmen. 9 puan önde gittiğimiz deplasmanda 1 puana üzülür hale gelmiştik.
(bkz: 12 mart 2012 fenerbahçe galatasaray maçı)
2011-2012 play-off ( karanlıkta şampiyonluk )
galatasaray harika bir sezon geçirmiş normal sezonu 9 puan önde kapatmış ancak play-off saçmalığı yüzünden takımın pili bitmiş ve işi son maça bırakmıştı. düşünün ki harika bir sezon geçiriyorsunuz ama son 12 lig maçında sadece 2 beraberlik alabildiğiniz stadyuma şampiyonluk maçı için çıkıyorsunuz, bu isteyeceğimiz son şey olurdu.
bir diğer taraftan bakacak olursak ligi 9 puan geride bitiren fenerbahçe kendisine hediye olarak sunulan play-off saçmalığı sayesinde şampiyonluk potasına girmiş ve son maçta yıllardır rahat yendiği galatasaray'ı kendi sahasında konuk edecekti. bundan güzel bir senaryoyu ozamanlar hapishanede olan aziz yıldırım bile yazamazdı diye düşünüyorum. fenerbahçe doğal olarak maçın favorisiydi ancak atladıkları bir şey vardı bu bir şampiyonluk maçıydı, sıradan 3 puanlık bir derbi değildi. galatasaray'ın kadıköy kabusu fenerbahçe'nin şampiyonluk maçlarındaki kabusu ile çarpışacaktı hangisi daha büyük kabustu acaba? galatasaray'a 1 puanın yetiyor olması fenerbahçe'nin saldıracağı anlamına geliyordu ancak öyle olmadı. bu maçla birlikte bence yıllarca süre gelecek olan yeni bir kabus fenerbahçe'yi esir aldı.buda galatasaray'a kendi sahasında yenilme korkusu.. bu öyle bir korkuydu ki fenerbahçe için galatasaray'a kendi sahasında yenilmemek şampiyonluktan bile değerliydi. alex de souza gibi derbilerin açık ara en baskın skorer oyuncusunu bile bu maçta oynatmaktan korkan fenerbahçe zaten bu maçı kafasında kaybetmişti bile. belkide geçmişten etkilenip nasıl olsa bir şekilde bunları yine yeneriz diye düşünülen bir karardı ama artık bir şekilde yenilen galatasaray'ın yerini çok daha iyi bir takıma bırakmış birde çok nadir kaybettiği şampiyonluk maçlarından birine çıkacaktı bu takım. neresinden bakarsanız bakın büyük bir hataydı bu fenerbahçe adına.
ve maç başladı fenerbahçe baskılı ancak galatasaray en büyük zaafı olan erken gol yeme hastalığından kurtulmuş gayet güzel ve sakin bir futbol oynuyordu. elmander sakatlanıp çıkana kadarda maçın en net pozisyonlarına girmiş ama değerlendirememişti. ikinci yarıda ise semih'in boş kaleye kaçırdığı, muslera'nın ilk şampiyonluk modunu açtığı pozisyon dışında hiç bir pozisyona giremeyip birde 10 kişi kalınca fenerbahçe, baskıyıda atlatan galatasaray için artık dakikaları saymaktan geriye yapabileceği hiç bir şey kalmamamıştı. fenerbahçe adeta şoktaydı. çünkü böyle bir duruma kadıköy'de hiç düşmemişti. ilk 5 dakikada bulunan gollerle gelen rahat galibyetler serisinde böyle bir mecburiyeti hiç olmamıştıda zaten bir kaç maç dışında.
maç bittiğinde galatasaray yine kazanamamıştı ama yıllardır hezimete uğradığı, hakkının yendiği, adeta kabus gibi bir staddan şampiyonluk çıkartıyor hemde durumu 18-18 yaparak rakibinin 2 farkla öne geçmesine engel oluyordu. vizyonu dar olan fenerbahçe ise seriyi 13 maça çıkarttığı için kendisine yakışır bir teselliyle sezonu kapatıyordu.
(bkz: 12 mayıs 2012 fenerbahçe galatasaray maçı)
bu maçtan sonraki süreçte galatasaray'ın üstündeki galibiyet baskısı bir kaç sene yaşanmadı, çünkü o stadda kupa kaldırmıştı ve bu çok tazeydi. 2012-2013 sezonunda şampiyon olarak gittiği bu satadda ırkçılık yapabilecek kadar bilenmiş fenerbahçe'yle karşılaşıp hakemin hediye ettiği 2 golle 2-1 yenilmiş seriyi bir maç daha uzatmıştı ancak o günler pekte umrunda değildi açıkçası.
2011 sonrası kadıköy'de oynanan maçlar dışında galatasaray genel olarak fenerbahçe'ye büyük üstünlük kurmuştu. bu iki takım kupa finallerinde 4 kez karşılaşmış 3'ünü galatasaray, 1'ini ise penaltılarla fenerbahçe kazanmıştı. ligde ise galatasaray kendi sahasında üst üste galibyetler alarak son yıllarda pskolojik üstünlük denen şeyi tam tersine çevirmişti. ama kadıköy'de hala bir galibiyeti yoktu.
2012'de gelen şampiyonluktan sonra önemini yitiren kadıköy serisi yıllar geçtikçe yeniden kendisini hissettirmeye başladı. çünkü bu seri 20. senesine doğru gidiyordu. galatasaray bu stadda stres, heyecan, sinir harbi gibi negatif bütün alışkanlıklarını artık yenmişti. artık ihtiyacı olan tek şey şanstı 2012 sonrası birçok maçta yine şanssızlığın kurbanı olup galibiyeti kaçıran taraf olmuştu.
2017-2018 ( maicon'un direği )
galatasaray çalkantılı bir sezon geçirsede ligin sonlarına doğru 4 takımında yarışta olduğu bir dönemde 18 senedir kazanamadığı kadıköy'e misafir olmuştu. artık galatasaray ciddi ciddi bu stadda baskın oynayan taraf haline gelmişti. fenerbahçe'nin kaybetme korkusuda bunun en büyük nedenlerinden biriydi. sayısız pozisyonu değerlendiremeyen galatasaray yinede istediğini alan olan taraftı.
fenerbahçe için her sezon başı 3 puan yazılan bu maç sezon sonu onları şampiyonluktan eden maç olacaktı. o sezon galatasaray'ın 3 puan gerisinde kalan fenerbahçe yine en güvendiği yerde şampiyonluğu kaybetmişti aslında.
2018-2019 ( yetiş ya ali )
serinin uzaması fenerbahçe'nin stresini kat kat arttırken galatasaray ise topu bir türlü kaleye sokamadığından sonuca ulaşamıyordu. o sene ligde kalma mücadelesi veren fenerbahçe için bu maçta alınacak bir beraberlik harika sonuç olacaktı. zaten onlarda farkındaydı artık bu serinin son bulmaya yakın olduğunun. kadıköy eski baskını yitirmiş artık tüm silahları deşifre olmuştu. ancak son bir kozları vardı o da hakem. galatasaray 1-0 öne geçtiği maçta hakemin devreye girmesiyle maç 1-1 bitmiş fenerbahçe ise teselliyi galatasaray'ı şampiyonluktan ettiğini sanarak bulmuştu.
2019-2020 ( fatih 2020 )
lige güya fırtına gibi giriş yapan fenerbaçe bu maçtan önce galatasaray'ın tam 4 puan gerisindeydi. geçen sezonki fenerbahçe'yi bile yenemeyen galatasaray tabiki bu maçtada favori değildi. ancak son yıllarda herkesin unuttuğu bir şey vardı fenerbahçe artık burada güçlü değil, stresli, gergin olan, yenilmekten korkan taraftı. aynı öyle bir maç oldu adeta son 10 senenin özeti gibiydi galatasaray gol kaçırma rekoru kırıyor fenerbahçe bir kere gelip atıyordu. ancak galatasaray taraftarı bu sefer böyle olmayacağını biliyordu resmen. 20 senedir kırılan özgüven, bir türlü girmeyen toplar, nasıl olsa alamayız hissi bu maçta 1-0 gerideyken bile bir kişinin aklına dahi gelmedi artık inanmıştık çünkü bunun bir sonu olacaktı galatasaray son 10 senede parça parça yaptığı iyi şeylerin hepsini bu maçta yapıyordu. iyi futbol, sakinlik, erken gol yiyip taraftarı işin içine sokmama. bunların hepsini yapıp birde topu kaleye sokarak kazanınca, fenerbahçe'nin tek tesellisi olan 20 maçlık yenilmeme serisini tersine çervirerek 3 maçık galibiyet hasreti olarak kucağına koymuş oldu.
bu seriyi 2 bölümde ele alacak olursak;
2001-2009 ( mağlubiyet serisi )
serini başlangıcı olan bu dönemin kuşkusuz en büyük nedenleri şunlardı;
-şükrü saraçoğlu stadyumunun ülke standartlarında rakipsiz hale getirilmesi.
-galatasaray' ın 2011 haziran ayına kadar sürecek olan karanlık döneme girmiş olması.
-aziz yıldırım'ın derbilerdeki etkisi.
-başarı için her yol mübahtır tavrını benimseyen fenerbahçe'nin futbolculara, hakemlere ve taraftarlara uyguladığı tavır.
bu etkenlerin bir araya geldiği ilk maç kuşkusuz (bkz: 6 mayıs 2001 fenerbahçe galatasaray maçı) bu maçta stadyumları inşaat halinde olsada diğer etkenleri eksiksiz uygulayan fenerbaçe yönetimi galatasaray taraftarına resmen işkence uygulamış, yıllarca sürecek olan zorbalığın fragmanını o gün herkesin gözü önünde müthiş bir şekilde uygulayıp maçıda kazanmışlardır.
bir sonraki sezon oynanan maçta bu serinin unutulmaz maçlarından birisiydi. galatasaray bu maçı 1-0 kaybetti ancak skordan ziyade maçta gördüğü 4 kırmızı kart maça damgasını vurdu. bu maçtan sonra galatasaray'ın burada maç kazanabilmesi için aslında bir değil birden çok engeli aşmasının gerektiğini bir kez daha anlamış olacaktık. (bkz: 16 şubat 2002 fenerbahçe galatasaray maçı)
bir sonraki sezon oynanan maç ise fenerbahçe'lilerin 18 senedir kutladığı meşhur 6-0'lık karılaşma. galatasaray'ın 2001-2010 yılları arasında oynadığı en iyi futbollardan birisi bu maça denk gelir ancak bu kadar iyi futbola rağmen yenilen 6 gol galatasaray'ın burada kazanmak için iyi futbolun yetmeyeceğini, şansında yanında olması gerektiğini anlayacağı maç olacaktı. (bkz: 6 kasım 2002 fenerbahçe galatasaray maçı)
galatasaray 6-0' dan sonra çıktığı 2 lig maçınıda 2-1 ve 1-0 lık skorlarla kaybetti. ancak 2006 yılında öyle bir maça çıktı ki bence 6 kasımdan daha yıkıcı bir karşılaşmaydı bu. belki sezon sonu şampiyon olacaktık ama kadıköy'de bu kadar aciz duruma düşmemiz bizim kalan özgüvenimizide alıp götürmüştü. (bkz: 22 nisan 2006 fenerbahçe galatasaray maçı)
galatasaray her geçen sene kaybettiği özgüveni geri kazanması için belkide bir galibiyete ihtiyacı vardı ama galibiyeti bırakın 1 puanı bile hayal edemez olmuştuk. ilk 5 dakikada yenilen goller, hakem hataları, sinirlerine hakim olamayan bir futbolcu grubuyla inanılmaz kırılgan bir takım haline gelmiştik. peki neydi orada sonuca ulaşmanın yolu?
kesinlikle sakin kalmak ve erken gol yememekti. galatasaray bunu ilk olarak çoğu insanın hatırlamadığı, özetlerinin bile zar zor bulunduğu bir türkiye kupası maçında başarmıştı. fenerbahçe o sezon son şampiyon ve alışkın olmadığımız bir şekilde avrupada çok başarılı bir sezon geçiriyordu. bunlar tabiki galatasaray'ı yenmek için bir etken değildi ancak galatasaray o maça tam 11 türkle çıkıp inanılmaz sakin bir futbolla seyirciyi maçın içine sokmayarak istediğini almış, ama farklı galibiyeti de kaçıran taraf olmuştu. (bkz: 3 şubat 2008 fenerbahçe galatasaray maçı)
bu maçtan sonra adeta eski haline dönen galatasaray yine ligde çıktığı 2 maçıda kaybedip seriyi tam tamına 10 maça çıkartmıştı. kupa maçındaki sakinlik, iyi futbol yerini sinir, stres, amatörce hatalara bırakmıştı.
2010-2020 (yenilmemeyi öğrenmek)
galatasaray 10 yıllık süreçte ligde çıktığı 10 maçıda kaybetmiş, kupada ise çıktığı 3 karılaşmadan sadece 1 beraberlik çıkarabilmişti. 2010-2011 sezonuna faica gibi başlayan galatasaray için en kötü senaryolardan biride böyle bir ortamda fenerbahçe deplasmanına çıkmaktı. 24 ekim 2010' da gündüz saatleri feyenoord'un psv'den tam tamına 10 gol yemesinden sonra konuşulan tek şey fenerbahçe'nin aynısını yapmaya çok yakın olduğuydu. ama galatasaray yine herkesi şaşırtıp büyük bir süpriz yaparak maçı kaybetmemiş, yıllarca kabusu olacak olan şans faktörünü lehine çeviremeyip aynı 2008'deki gibi sıradan bir kadroyla deplasmanda farkı kaçırmıştı. (bkz: 24 ekim 2010 fenerbahçe galatasaray maçı). nedeni bu maç olmasada, bu maçtan sonra adeta yeni bir döneme giriş yapmıştık. galatasaray 2002 sonrası girdiği ağır bunalımdan kurtulmuş, yeni yönetim, yeni hoca ve harika bir stadyumla artık eşit şartlarda rakibinin karşısına çıkmaya başladı.
2011-2012 ( baroş'un direği )
bu maçın ilk 20 dakikası belkide hem serinin hemde ligin kaderini değiştirebilirdi. galatasaray kadıköy'e çok iyi kadrolarla gitmişti, ancak bu kadar güçlü bir futbolla hiç gitmemişti zaten bana göre 96-00 döneminden sonraki en güçlü galatasaray buydu. maçın başında 2-0 geri düşmemiz hepimize bir 6-0 daha geliyor hissi uyandırdı, inanılmaz demoralize olmuştuk serinin artık 12. yılına gelmiştik en güçlü galatasaray bile fark yiyecekse burada kazanmak gerçekten imkansızdı. ancak öyle olmadı galatasaray geçmiş yıllarda yaptığı hataları yapmayıp paniği çok çabuk atlattı maça ortak oldu 60 dakika tek kale oynadığı maç, 12 yıllık seri uzatma dakikalarında direğe takılmıştı resmen. 9 puan önde gittiğimiz deplasmanda 1 puana üzülür hale gelmiştik.
(bkz: 12 mart 2012 fenerbahçe galatasaray maçı)
2011-2012 play-off ( karanlıkta şampiyonluk )
galatasaray harika bir sezon geçirmiş normal sezonu 9 puan önde kapatmış ancak play-off saçmalığı yüzünden takımın pili bitmiş ve işi son maça bırakmıştı. düşünün ki harika bir sezon geçiriyorsunuz ama son 12 lig maçında sadece 2 beraberlik alabildiğiniz stadyuma şampiyonluk maçı için çıkıyorsunuz, bu isteyeceğimiz son şey olurdu.
bir diğer taraftan bakacak olursak ligi 9 puan geride bitiren fenerbahçe kendisine hediye olarak sunulan play-off saçmalığı sayesinde şampiyonluk potasına girmiş ve son maçta yıllardır rahat yendiği galatasaray'ı kendi sahasında konuk edecekti. bundan güzel bir senaryoyu ozamanlar hapishanede olan aziz yıldırım bile yazamazdı diye düşünüyorum. fenerbahçe doğal olarak maçın favorisiydi ancak atladıkları bir şey vardı bu bir şampiyonluk maçıydı, sıradan 3 puanlık bir derbi değildi. galatasaray'ın kadıköy kabusu fenerbahçe'nin şampiyonluk maçlarındaki kabusu ile çarpışacaktı hangisi daha büyük kabustu acaba? galatasaray'a 1 puanın yetiyor olması fenerbahçe'nin saldıracağı anlamına geliyordu ancak öyle olmadı. bu maçla birlikte bence yıllarca süre gelecek olan yeni bir kabus fenerbahçe'yi esir aldı.buda galatasaray'a kendi sahasında yenilme korkusu.. bu öyle bir korkuydu ki fenerbahçe için galatasaray'a kendi sahasında yenilmemek şampiyonluktan bile değerliydi. alex de souza gibi derbilerin açık ara en baskın skorer oyuncusunu bile bu maçta oynatmaktan korkan fenerbahçe zaten bu maçı kafasında kaybetmişti bile. belkide geçmişten etkilenip nasıl olsa bir şekilde bunları yine yeneriz diye düşünülen bir karardı ama artık bir şekilde yenilen galatasaray'ın yerini çok daha iyi bir takıma bırakmış birde çok nadir kaybettiği şampiyonluk maçlarından birine çıkacaktı bu takım. neresinden bakarsanız bakın büyük bir hataydı bu fenerbahçe adına.
ve maç başladı fenerbahçe baskılı ancak galatasaray en büyük zaafı olan erken gol yeme hastalığından kurtulmuş gayet güzel ve sakin bir futbol oynuyordu. elmander sakatlanıp çıkana kadarda maçın en net pozisyonlarına girmiş ama değerlendirememişti. ikinci yarıda ise semih'in boş kaleye kaçırdığı, muslera'nın ilk şampiyonluk modunu açtığı pozisyon dışında hiç bir pozisyona giremeyip birde 10 kişi kalınca fenerbahçe, baskıyıda atlatan galatasaray için artık dakikaları saymaktan geriye yapabileceği hiç bir şey kalmamamıştı. fenerbahçe adeta şoktaydı. çünkü böyle bir duruma kadıköy'de hiç düşmemişti. ilk 5 dakikada bulunan gollerle gelen rahat galibyetler serisinde böyle bir mecburiyeti hiç olmamıştıda zaten bir kaç maç dışında.
maç bittiğinde galatasaray yine kazanamamıştı ama yıllardır hezimete uğradığı, hakkının yendiği, adeta kabus gibi bir staddan şampiyonluk çıkartıyor hemde durumu 18-18 yaparak rakibinin 2 farkla öne geçmesine engel oluyordu. vizyonu dar olan fenerbahçe ise seriyi 13 maça çıkarttığı için kendisine yakışır bir teselliyle sezonu kapatıyordu.
(bkz: 12 mayıs 2012 fenerbahçe galatasaray maçı)
bu maçtan sonraki süreçte galatasaray'ın üstündeki galibiyet baskısı bir kaç sene yaşanmadı, çünkü o stadda kupa kaldırmıştı ve bu çok tazeydi. 2012-2013 sezonunda şampiyon olarak gittiği bu satadda ırkçılık yapabilecek kadar bilenmiş fenerbahçe'yle karşılaşıp hakemin hediye ettiği 2 golle 2-1 yenilmiş seriyi bir maç daha uzatmıştı ancak o günler pekte umrunda değildi açıkçası.
2011 sonrası kadıköy'de oynanan maçlar dışında galatasaray genel olarak fenerbahçe'ye büyük üstünlük kurmuştu. bu iki takım kupa finallerinde 4 kez karşılaşmış 3'ünü galatasaray, 1'ini ise penaltılarla fenerbahçe kazanmıştı. ligde ise galatasaray kendi sahasında üst üste galibyetler alarak son yıllarda pskolojik üstünlük denen şeyi tam tersine çevirmişti. ama kadıköy'de hala bir galibiyeti yoktu.
2012'de gelen şampiyonluktan sonra önemini yitiren kadıköy serisi yıllar geçtikçe yeniden kendisini hissettirmeye başladı. çünkü bu seri 20. senesine doğru gidiyordu. galatasaray bu stadda stres, heyecan, sinir harbi gibi negatif bütün alışkanlıklarını artık yenmişti. artık ihtiyacı olan tek şey şanstı 2012 sonrası birçok maçta yine şanssızlığın kurbanı olup galibiyeti kaçıran taraf olmuştu.
2017-2018 ( maicon'un direği )
galatasaray çalkantılı bir sezon geçirsede ligin sonlarına doğru 4 takımında yarışta olduğu bir dönemde 18 senedir kazanamadığı kadıköy'e misafir olmuştu. artık galatasaray ciddi ciddi bu stadda baskın oynayan taraf haline gelmişti. fenerbahçe'nin kaybetme korkusuda bunun en büyük nedenlerinden biriydi. sayısız pozisyonu değerlendiremeyen galatasaray yinede istediğini alan olan taraftı.
fenerbahçe için her sezon başı 3 puan yazılan bu maç sezon sonu onları şampiyonluktan eden maç olacaktı. o sezon galatasaray'ın 3 puan gerisinde kalan fenerbahçe yine en güvendiği yerde şampiyonluğu kaybetmişti aslında.
2018-2019 ( yetiş ya ali )
serinin uzaması fenerbahçe'nin stresini kat kat arttırken galatasaray ise topu bir türlü kaleye sokamadığından sonuca ulaşamıyordu. o sene ligde kalma mücadelesi veren fenerbahçe için bu maçta alınacak bir beraberlik harika sonuç olacaktı. zaten onlarda farkındaydı artık bu serinin son bulmaya yakın olduğunun. kadıköy eski baskını yitirmiş artık tüm silahları deşifre olmuştu. ancak son bir kozları vardı o da hakem. galatasaray 1-0 öne geçtiği maçta hakemin devreye girmesiyle maç 1-1 bitmiş fenerbahçe ise teselliyi galatasaray'ı şampiyonluktan ettiğini sanarak bulmuştu.
2019-2020 ( fatih 2020 )
lige güya fırtına gibi giriş yapan fenerbaçe bu maçtan önce galatasaray'ın tam 4 puan gerisindeydi. geçen sezonki fenerbahçe'yi bile yenemeyen galatasaray tabiki bu maçtada favori değildi. ancak son yıllarda herkesin unuttuğu bir şey vardı fenerbahçe artık burada güçlü değil, stresli, gergin olan, yenilmekten korkan taraftı. aynı öyle bir maç oldu adeta son 10 senenin özeti gibiydi galatasaray gol kaçırma rekoru kırıyor fenerbahçe bir kere gelip atıyordu. ancak galatasaray taraftarı bu sefer böyle olmayacağını biliyordu resmen. 20 senedir kırılan özgüven, bir türlü girmeyen toplar, nasıl olsa alamayız hissi bu maçta 1-0 gerideyken bile bir kişinin aklına dahi gelmedi artık inanmıştık çünkü bunun bir sonu olacaktı galatasaray son 10 senede parça parça yaptığı iyi şeylerin hepsini bu maçta yapıyordu. iyi futbol, sakinlik, erken gol yiyip taraftarı işin içine sokmama. bunların hepsini yapıp birde topu kaleye sokarak kazanınca, fenerbahçe'nin tek tesellisi olan 20 maçlık yenilmeme serisini tersine çervirerek 3 maçık galibiyet hasreti olarak kucağına koymuş oldu.
