galatasaray sevgisi

öyle bir sevgi, öyle bir bağımlılık ki aşırı hasta olmama rağmen ( aşırı ötesi grip diyebilirim ) dün akşam totem yapmak için spor salonuna gidip 1,5 2 saat kardiyo yapmama sebep olmuştur. * bayılacak hale gelmeme rağmen 6 mayıs 2024 konyaspor fenerbahçe maçı bitene kadar baştan sona izledim, takip ettim. en son bisiklet çeviriyordum düşünün*. bu totem 2 kere tutmuştu. 3. de tuttu çok şükür. keşke konyaspor’un golü ofsayt olmasaydı da bu hafta şampiyonluğu tescilleyip, fenerbahçe’ye rahat rahat gel hiç acımayacak deseydik*. bir yandan da 6 puanlık farkla matematiksel olarak halen umutları varken çıkmak da fena fikir değil gibi. neyse sonuç olarak, bu yaşta bu yaptığımız şey saçma gelebilir. her sezon bu son bu kadar takip etmek yeter dememe rağmen, yine kendimi böyle şeyleri yaparken buluyorum*. galatasaray gerçekten hayatıma öyle bir etki bıraktı ki, “ çocukluk aşkımsın, sen ilk göz ağrımsın..” tam da bana yazılmış olabilir. bu mirası kısmet olursa çocuklarıma, yeğenlerime, torunlarıma vs. bırakmayı çok istiyorum ama bir taraftan da bu kadar etki edecek kadar takıntılı olmak doğru mu emin olamıyorum. ha bize babadan kalmadı, ben ve kardeşim içgüdüsel olarak seçtik. iyi ki seçtik. diğer türlü allah korumuş diyorum*. galatasaray’ın hayatımda bu kadar etkisi olmasından dolayı hiç pişman olmadım. dönüp bakınca galatasaray hep güzel anılar bıraktı bende. bunu tanımlayabilmek gerçekten çok zor. bu fanatizm değil. bu karşılıksız sevebilmenin ilk adımı idi galiba. belki de psikopatlık. ama her daim benimle olacağına eminim. olsun da zaten. olmalı da…

edit: tabi en son acilde yediğim 6 karışık ilaçlı serum sonrası uykuya kaldığımı da belirtmeden geçemeyeceğim.*